De kerst is weer voorbij

“Ieder afscheid is de geboorte van een herinnering”, een spreuk die maar al te waar is. Herinneringen aan ons lieve, leuke, gezellige mannetje Mathijs. Wat komen er vaak herinneringen naar boven en wat hebben we een heimwee naar hoe het was. Herinneringen aan hoe jij de decembermaand beleefde: vrolijk en intens. Feest vieren thuis, bij familie, op school.

Op school werd er meestal ook een kerstlunch georganiseerd en dan werd er een lijst op de deur gehangen voor de ouders, die dan wat voor de maaltijd aan wilden leveren. Mathijs vulde meestal in dat ik wel gevulde eieren wilde maken voor de hele klas. En uiteraard gebeurde dat dan ook. Meestal in het kwadraat, want Fredrieke vond dat ook altijd een goed idee. Eten moest er altijd genoeg zijn, want het bezoek of wie ook maar moesten het goed hebben (van wie zou Mathijs dat hebben…..).

Ook dit jaar hebben we weer geprobeerd wat van de kerstdagen te maken. Het begon met de kerstnachtdienst van het Flevoziekenhuis. De collecte stond daar in het teken van het Mathijs Douwe Team, de actie voor KWF-kankerbestrijding. Fredrieke en haar vriendin Maaike mochten de collecte aankondigen. Ze hebben hiervoor zelf een klein toespraakje gemaakt, waar we niets aan veranderd hebben:

Maaike:
Haar vader gaat de Alpe d’Huez oprijden, die berg ligt in Frankrijk.
Hij gaat met een team geld inzamelen voor kwf.
Dat is een stichting voor kanker, en de dokters proberen dan zo veel mogelijk mensen met kanker beter te maken.
Deze actie is bedoeld voor kinderen en ouderen. De volledige opbrengst van Alpe d’HuZes gaat naar het kwf, dus je moet je racefiets en alles zelf betalen, zodat al het geld dat ingezameld word naar kanker gaat.

Fredrieke:
Mijn broer Mathijs is overleden aan kanker.
De dokters hebben van alles geprobeerd te doen.
Dat doen ze bij iedereen.
Mijn broer is tien jaar geworden, en heeft ongeveer vier jaar kanker gehad.
Hij was er even van af, maar toen we hoorden dat het weer terug was begon de ellende weer.
Ondanks de ziekte is hij toch altijd sportief geweest.
En ik denk dat hij heel trots is op zijn vader.
Mathijs heeft ook op voetbal gezeten. Toen hij overleed is er op zijn club de buitenboys een Mathijs Douwe toernooi gehouden.

Maaike
Het geld van de collecte gaat naar kwf-kankerbstrijding om daar mensen mee te helpen snel beter te worden.

De hele familie Telkamp (7 stuks), waar vriend Sjoerd deel van uit maakt en waar Mathijs zo graag over de vloer kwam, waren bij de dienst aanwezig. Al met al een warme, emotionele en ook zinvolle start van de kerstdagen. De collecte heeft uiteindelijk 335,05 euro voor het Mathijs Douwe Team/KWF-kankerbestrijding opgeleverd!


Op eerste kerstdag zijn we met elkaar naar het verpleeghuis Polderburen geweest. N. duwt er al jaren lang één zondag in de maand bewoners naar de kerkdienst. Mathijs ging haast altijd met N. mee om een beetje te helpen en de bewoners vinden het vaak leuk als er kinderen zijn. Fredrieke heeft nu de honneurs waargenomen. Later op de dag kwam onze familie uit Friesland op bezoek, o.a. lievelingsneef Sybren. Fredrieke heeft de tafel gezellig en leuk gemaakt en zette daarbij Mathijs zijn foto pontificaal aan het hoofd van de tafel met een mooie kerstslinger er om heen.

Op tweede kerstdag gingen we kerst vieren met de ‘andere familiekant’. Ik had wat vuurwerk meegenomen, wat nog over was van de afgelopen jaren. Mathijs had toentertijd (30/12/07) keurige lijstjes gemaakt van wat hij wilde kopen (2 vuurpijlen, 10 rotjes, etc). Maar eenmaal in de winkel bleek veel vuurwerk alleen in grootverpakking te krijgen. Dit kon je dan alleen afnemen per 100 stuks. Niet dat Mathijs dat erg vond hoor…. En opa betaalde! Dit jaar kerstavond hebben we ’s avonds nog wat van dat uit 2007 overgebleven vuurwerk afgestoken en ook nu kwam Fredrieke weer met Mathijs zijn foto aanzetten. Hij moest er bij zijn vond ze. Het was helemaal niet naar haar zin dat we zijn vuurwerk aan het afsteken waren.

In de afgelopen weken konden we volop genieten van de sneeuw. Ook dat roept herinneringen op. Ik weet nog dat Mathijs in maart 2008 voor de laatste keer in de sneeuw is geweest. Het had een klein beetje gesneeuwd en favoriet hier in de buurt is het naar beneden glijden vanaf een talud. Mathijs was toen al behoorlijk ziek, maar wilde toch graag mee. Ik weet nog dat ik hem op mijn rug de berg weer heb opgedragen, want die kracht had hij niet meer. Gelukkig ging het naar beneden roetsjen nog prima en had hij daar plezier in. Mooie herinneringen, maar tegelijkertijd ook pijnlijk om datgene wat hij moest inleveren. Een stoere jongen van 10 wil natuurlijk niet bij zijn moeder op de rug hangen. Maar het kon niet anders, dus was er geen andere keus dan dit toelaten, zoals hij zoveel dingen heeft toegelaten.

In de afgelopen periode moest ik regelmatig op zolder zijn om dikke kleding van zolder te halen. Daar hangt nog altijd een gloednieuwe jas, die ik ooit voor Mathijs heb gekocht. Een mooi donkerblauw met rood jack. Kleuren die hem zo mooi stonden. Ik had hem op de groei gekocht en helaas heeft hij deze nooit aan kunnen hebben. Maar afstand doen van die jas kan ik niet. Alles wat een herinnering op roept koester je. Mathijs zal dan ook altijd ons `koesterkind` blijven!

L.

Kerst 2009

 
Net als vorige jaren hebben wij weer ontzettend veel kerstkaarten gehad. Daaruit blijkt dat velen Mathijs en ons niet zijn vergeten. Met dit bericht willen wij iedereen heel goede feestdagen wensen.

Liesbeth, Niek en Fredrieke

Stichting Kika

Op 9 september hield onze school een sponsorloop.
De opbrengst was voor stichting kika.
Voor als u niet weet wat het is,een sponsorloop is dat je rondjes gaat rennen,
dat kan rond de school zijn maar ook bij een sportclub.
Wij zamelden dus daarmee geld in voor stichting kika.
Stichting kika probeert dan zoveel mogelijk kinderen te genezen van kanker.
Ook hielden we een fancy fair dat is een soort rommelmarkt.
Iedereen die oude troep heeft kon het daar achter kraampjes(tafels) kwijt.
We hebben heel veel geld ingezameld,zo ongeveer 11.100 euro.
5000 daarvan was voor stichting kika.
Woensdag 9 december, was er de uitreiking in het speellokaal.
Er kwam een mevrouw die de cheque in handen mocht nemen.
Jennifer en ik(Fredrieke) mochten de cheque overhandigen.

Fredrieke
(foto uit Almere Vandaag 10/12/09)

Mathijs Douwe Team fietst 3 juni 2010 Alpe d'Huez op

Op 3 juni doen wij als familie mee aan Alpe d'HuZes. Een actie om veel geld in te zamelen voor KWF-kankerbestrijding.

Kijk voor meer informatie op http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/mathijsdouwe/team

Mathijs

Vandaag is het precies anderhalf jaar geleden dat Mathijs stierf. Een bijzonder moment waar wij nog wel bij stilstaan. Of eigenlijk staan we elke maand wel stil bij de 16e, 17e en 18e dag van een maand. Die 3 dagen in mei 2008 staan in ons geheugen gegrift. Al op 15 mei keken L. en ik elkaar aan en vroegen ons af: “kunnen we met een Mathijs in deze slechte conditie wel naar het jaarlijkse familieweekend?” Maar Mathijs wilde wel, zo gaf hij aan. Die vrijdagmiddag de 16-de mei was Mathijs weer erg slecht. Om een uur of kwart voor drie zaten we met z'n drieën op de bank. Fredrieke was op school en we stelden elkaar nóg een keer die vraag: gaan we echt? Ja, Mathijs wilde ook écht gaan zei hij. En voor Fredrieke zou het ook een ernstige teleurstelling zijn als dit leukste weekend van het jaar plotseling niet door zou gaan. Een uurtje later waren we op weg. Ellenlange files richting het zuiden. We moesten naar Stevensbeek, een plaats in de buurt van Os. Onderweg kreeg Mathijs verschillende epileptische aanvallentjes. L. heeft al – zonder het in de auto te benoemen – rond zitten kijken of er ergens langs de file een trauma-helikopter zou kunnen landen. Hoe het die dagen daarna verder ging is bekend. Zaterdagmiddag kreeg Mathijs zware epileptische aanvallen, zodat hij met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Daar volgden nog twee aanvallen, hij werd helemaal 'platgespoten'. Zondagmiddag 18 mei overleed hij.

Zelf merk ik dat ik zo'n datum als vandaag anders 'beleef' dan een jaar terug. Bij mij was er de eerste dagen en weken – naast verdriet – ook een gevoel van opluchting. En dat voelde natuurlijk ongepast. Maar het was zó'n strijd geweest. En we wisten dat we die gingen verliezen. Daarbij was het werkelijk lijden/aftakelen wat we bij Mathijs zagen gebeuren. Lichamelijk werd hij zwakker. Ook geestelijk was hij niet meer de oude Mathijs. Vaak reageerde hij op allerlei dingen heel anders dan voorheen. Dus 'het is achter de rug gevoel' had ik wel. Na een paar maanden dacht ik zelfs dat we wel weer ons oude leven op zouden kunnen pakken. Zonder Mathijs, maar verder zou het wel weer net zo (leuk) worden als pakweg vier jaar terug. Dacht ik.

Anderhalf jaar later is duidelijk dat dit niet zo is. Je realiseert je inmiddels voor 100% dat Mathijs er écht niet meer is, nooit meer terugkomt. Natuurlijk, 'het leven gaat door'. Maar – zoals L. dat formuleert – alles heeft een zwart randje gekregen. We vinden het wel leuk, maar tegelijkertijd missen we 'iets'. Elke dag, nee 'uurlijks', denken we alle drie nog aan Mathijs. Voor ieder van ons zijn daar verschillende aanleidingen voor, soms de kleinste dingetjes…

Zo merkte Fredrieke pas geleden op dat ze het soms zo moeilijk heeft op het schoolplein. Iets wat wij niet hadden kunnen bedenken. Ze gaf aan – ook daar – haar broer zo te missen: “je kwam dan gewoon je broer wel eens tegen op het plein. Je hoefde niet veel te zeggen of met elkaar te spelen. Gewoon, prettig dat hij er was.” Ook speelt ze graag bij een vriendinnetje dat nog twee broers en zussen heeft. Altijd roaring dus: “ik vind het zo gezellig daar, er gebeurt altijd wel wat”. En laatst vroeg ze – zittend naast mij in de auto – “papa, als ik later kinderen krijg, hebben die dan wel een oom?”

L. vindt het moeilijk als ze jongens van Mathijs zijn leeftijd ziet voetballen voor ons huis. Daar had Mathijs bíj moeten zijn. Of als een gezin met twee kinderen (jongen + meisje) langs komt lopen. Ook bij mij gaat het om kleine dingen waardoor ik aan Mathijs moet denken. Zo mijd ik altijd de voetbalkooi op de camping. Dat was natuurlijk Mathijs zijn favoriete plaats, waar hij echt ontzettend heeft genoten. Of als we op vakantie gaan, en we de straat uitrijden is voor mijn zo'n 'vast moment'. Er zit er dan nog maar één achter mij op de achterbank in de auto.

Video Doe-een-wensdag 2005

Eind oktober vonden we een vergeten maar wel hele mooie video van Mathijs. 24 augustus 2005 organiseerde de Stichting Doe-een-wens (www.doeeenwens.nl) een wensdag voor hem. Mathijs was een groot Ajax-fan. En de dag stond dus in het teken van deze club. Na een rit in zo'n witte grote limousine en een bezoek aan Mac Donalds werd 's avonds de wedstrijd Ajax-Bröndby bezocht. Mathijs was mascotte voor Ajax en mocht dus met de spelers mee het veld op. In het begin is Mathijs duidelijk gespannen, later zie je Mathijs genieten (maar wat was hij dun in die tijd door de chemo's). Wat ons verder weer opviel was het blijkbaar hoge 'aaibaarheidsgehalte' van Mathijs. Veel Ajax-spelers moesten 'm even aanraken voordat ze het veld op gingen. Let ook even op de veels te grote broek die Mathijs aan heeft gekregen.
Voor ons was dit een geweldig mooie dag georganiseerd door een stichting die ontzettend goed werk doet voor erg zieke kinderen.

(meer foto's op de site www.alpjeop2010.blogspot.com )

Waar ben je nou?

Opstel van Fredrieke, recent op school (groep 7) gemaakt.

Op een dag was er weer eens geplaag in huis. Nee, ik wil pokemon kijken, en ik wil barbie zien. Zo ging het elke ochtend in huis bij Mathijs en Fredrieke. En toch hadden ze heel veel lol! Ze speelden met dino's en op de verjaardag was het echt feest.

Toen Mathijs jarig werdt en was 4, mocht ie naar school. Fredrieke vond dat niet leuk en had dan niemand om mee te spelen. Toen Fredrieke naar school ging was ze meteen blij, ze zag Mathijs weer vaker op het schoolplein. Ze werden ouder en ouder en vonden steeds meer vrienden. Ze speelden en speelden.

En toen werdt Mathijs ziek op zijn 6e, het was niet leuk en moest steeds vaker naar het ziekenhuis, ik sliep dan bij opa en oma, of thuis met papa of mama. En toen was het gebeurt en denk ik steeds weer:

WAAR BEN JE NOU?

Iedere dag missen we jou een beetje meer….

Het is al weer september. Het ritme van alledag zit er na een periode van zomervakantie weer helemaal in, de vakantie lijkt al weer een poos geleden. De zomervakantie hebben we doorgebracht op de ons vertrouwde camping in Markelo in de caravan van mijn schoonzus. Een plek waar we ook nog veel herinneringen hebben liggen aan Mathijs. Vakantie is aan de ene kant fijn, lekker vrij en zo ervoeren we dat vroeger ook zeker: lekker tijd voor elkaar met zijn vieren en genieten. Nu is het soms “hard werken” in een vakantie. Juist omdat in zulke tijden veel herinneringen boven komen (je hebt er dan extra tijd voor om bij stil te staan). Ook wordt je uiteraard geconfronteerd met allerlei gezinnetjes die voor zover je weet wel compleet zijn. Dit maakt vakantietijd niet alleen tot een ontspannen, maar ook tot een beladen tijd. Deze zomervakantie had ik (L.) nog meer last van het gemis dan vorig jaar. Ook Fredrieke benoemde dat uit zichzelf: “mam, ik vond het dit jaar moeilijker en ik heb ook veel families gezien met een broer en zus”. Fredrieke heeft op school al in groep 6 een opstel geschreven (zie hieronder), wat ik na de zomervakantie in een schriftje van haar ontdekte. Dat geeft eigenlijk aan wat ik ook verwoord in dit stukje. N. heeft in de afgelopen zomervakantie het racefietsen ontdekt. Een goede uitlaatklep. Lekker trappen op die pedalen en al eerder vermeldde hij op dit weblog dat hij aan het trainen is voor het beklimmen van de Alpe d’Huez. Hij heeft in de vakantie een prachtige fiets gekocht. Mathijs zou trots op zijn vader zijn. Ook zou hij trots op zijn zusje zijn, want die heeft deze zomer voor het eerst zeilles gehad in een jabu (een soort optimistje). Er was net in die week veel regen en harde wind, maar dat deerde haar niet. Ze stapte vrolijk en met veel plezier iedere dag het bootje in. Op de laatste dag is ze zelfs nog omgeslagen. Dat is niet vreemd met windkracht 5. Mathijs zou hier vreselijk om hebben moeten lachen…. Het zeilen zat ook bij Mathijs in de genen. Zo’n zeilweekje was ook echt iets voor hem geweest.

Dat is wat wij proberen te doen!

Opstel Fredrieke:

Mijn mooiste tijd!

Mijn mooiste tijd was de zomervakantie toen ik 5/4/6 jaar was ongeveer. Gingen we naar Zeeland met zijn allen. Kon ik de tijd maar even terug draaien. We gingen met zijn tweeën met het roeibootje naar de overkant en we hadden altijd lol of gingen stiekem opblijven op bed. Of we gingen van water koffie maken. Dat was de mooiste tijd ooit. Kon dat nog maar een paar keer. Hij had ook altijd wel iets te plagen. Als dat nog even kon kon het dan maar. Ik zou er alles voor over hebben. Maar dat is te ver gedacht, want hij komt niet meer terug. En we konden het altijd samen goed vinden. Dat was zo leuk, maar het plagen mis ik het meest. Over 80 jaar zie ik hem weer. We gaan iets oplaten: een ballon met vuur (een wensballon-L). Ik mis hem gewoon. Maar hij blijft een grote plek houden in mijn hart!

Afgelopen zondag was Fredrieke jarig. Ze is 10 geworden. Fredrieke mocht net zo’n taart kiezen als haar broer toen hij 10 jaar werd. Bij hem stond er op: Hoera Mathijs is een 10-er! Maar dat wilde Fredrieke niet. Het moest wat anders worden namelijk een taart met een foto van haar en Mathijs samen (zie bijgaande foto) met daarop de tekst: Hoera, jij bent er ook bij, 10 jaar!.
Ook heeft ze als verjaardagscadeau een foto van haar en Mathijs samen gevraagd. Ze zijn hierop 1 en 2 jaar oud. Een tijd waarin er nog geen zorgen waren over gezondheid. Na afloop van de dag zei ze dat ze dat het mooiste cadeau vond. Het hierboven geschrevene geeft aan hoeveel ze met Mathijs bezig is. Als ouders doet het je pijn te weten dat een kind al zoiets ergs in haar leven mee maakt. Een onbezorgde jeugd kunnen we haar niet meer bieden. Wel kunnen we met elkaar proberen er het beste van te maken en er voor elkaar te zijn. Te leven bij het moment. Zo mooi verwoord in een tekst die ik van een collega kreeg:

De wind van gisteren helpt je niet vooruit
De wind van morgen blijft misschien uit
Je moet zeilen op de wind van vandaag.

Deze dagen is het ook precies 5 jaar geleden dat het allemaal begon. Op 24 september 2004 had Mathijs weer hele erge hoofdpijn. Samen met N. stond ik die avond aan zijn bed. We wisten niet wat er aan de hand was. N. vroeg zich nog af of we Mathijs wel alleen konden laten, of hij door die hoofdpijn geen epileptische aanval zou kunnen krijgen. Zelf heb ik die vrijdagavond nog met mijn zwager gebeld en huilend verteld dat Mathijs zo’n hoofdpijn had. De volgende ochtend, zaterdag 25 september, had hij nog steeds heel veel pijn en is N. met hem naar het Flevoziekenhuis gegaan, naar de spoedeisende hulp. Dezelfde middag werd Mathijs opgenomen in het AMC/Emmakinderziekenhuis om twee dagen later geopereerd te worden aan een hersentumor.

Vriend Justin

Het nieuwe schoolseizoen is weer begonnen. Eén van Mathijs beste vrienden, Justin, komt nog regelmatig voordat hij naar school gaat even aan om ons op te halen en met ons mee te fietsen naar school. Af en toe eet hij een broodje mee tussen de middag. Meestal ben ik, L. dan thuis. Het doet me goed en het is gezellig om Justin te spreken. We hebben het dan over bijvoorbeeld de leerstof. Justin en Mathijs waren even oud en hebben in de kleuterklas bij elkaar in de klas gezeten. Daarna kwamen ze in verschillende groepen terecht, maar bleven goede vrienden. Justin en Mathijs hadden veel dezelfde interesses . Samen lekker voetballen, spelletjes doen, game-cuben, etc. En stoeien konden ze ook goed samen. Vandaag vroeg Justin mij of hij iets op Mathijs zijn weblog mocht plaatsen. Hij had het al uitgetikt op een bepaalde site en kon het zo overzetten op onze computer. Bij deze:


Kanker


Een klein woordje
Met zo'n groot effect
Doet je huilen van schrik
Een woordje van 6 letters groot
Voor de een een scheldwoord
voor de ander DOOD


Kanker
Waarom op de wereld gekomen?
Alsof er iemand van zit te dromen,
geen middel dat er tegen op kan.
Het doet je pijn en maakt je bang,
och.. mensen als ik jullie kon helpen
zal ik mijn leven inzetten,
voor al die miljoen mensen
vul ik al hun goede wensen

waarom, waarom... mijn beste vriend...
overleden aan kanker.

Opgeven is geen optie: beklimming Alpe d'Huez 3 juni 2010

Ook wij hebben met veel bewondering maar wel van een afstand de prestatie van Nienke Teunissen om juni jl. de Alpe d'Huez te beklimmen gevolgd (zie berichten hieronder). Dat leverde veel geld op voor KWF/kankerbestrijding. Blijkbaar had deze prestatie toch ook wat bij mij te weeg gebracht, want daarna ontstond langzaam het idee: waarom doe ik (N.) volgend jaar zelf ook niet mee? Fietsen heb ik altijd leuk gevonden, 15 jaar geleden zelfs een racefiets gehad, en het is hoognodig tijd na alle ellende weer wat aan sport te doen.

Maar al snel dit idee om met de Alpe d'Huzes mee te doen verworpen. Gekke Henkie, wat een gedoe en organisatie. En kan ik dit echt wel? Maar het idee bleef knagen. Uiteindelijk Nienke zelf een keer gebeld. Die was na een half uurtje praten – ik ondertussen vooral zoekend naar goede argumenten om het idee definitief vaarwel te zeggen – wel erg helder: “je moet het gewoon doen”.

Begin juli voorzichtig een tweede-hands racefiets op marktplaats gekocht. Meegenomen op vakantie. Leuk. Maar een tweedehands is een tweedehands. Al snel rond gaan kijken naar een nieuwe, betere fiets. Maar wat heb je dan nodig? Leve internet, daar weer veel informatie op gevonden. Een paar goede fietsenzaken in de omtrek van onze vakantiebestemming (Markelo) langs geweest. En daar stond ze... de Bulls Harrier. Liefde op het eerste gezicht.

Oké, een forse investering. Maar nog steeds geen definitief besluit om 3 juni 2010 in Frankrijk echt helemaal die berg op te fietsen, liefst meerdere keren. En niet onbelangrijk: om mee te doen heb je een heel team nodig. Een voorzichtig mailtje richting mijn familie gestuurd of er mensen zijn die dan mee zouden willen doen. Binnen 24 uur zeven aanmeldingen! Tsja, nu kan ik zelf ook niet meer terug.

Conclusie: zoals het er nu uitziet ga ik 3 juni 2010 in een team samen met 7 anderen de Alpe d'Huez beklimmen om geld op te halen voor KWF/kankerbestrijding. Een supergoed doel. En voor mij – zoals dat heet – 'een uitdaging'. Naast het beklimmen van de Alp wordt het ook een uitdaging om te voldoen aan de opdracht van Stichting Alpe d'Huzes om per team minimaal 10.000 euro aan sponsorgeld binnen te halen (en met de toezegging je als team in te spannen 30.000 euro aan sponsorgeld te werven). Erg, erg veel geld, en eerlijk gezegd heb ik hier al wel wat over wakker gelegen: hoe krijgen wij zoveel geld bij elkaar? We zullen zien. Maar natuurlijk hoop ik dat ook de mensen die dit weblog over Mathijs jarenlang hebben gevolgd hier een bijdrage aan willen leveren/bedrijven kennen die ons willen sponseren.

Direct na de koop van de fiets ben ik ook met een nieuwe weblog gestart: www.alpjeop2010.blogspot.com . Daar doe ik verslag gedaan van de vorderingen. Wie het interesseert, welkom daar.

Op een rij:
- de organisatie die de beklimming van de Alp d'Huez organiseert heeft als site www.opgevenisgeenoptie.nl . Op deze pagina's veel informatie over doel, organisatie en de besteding van de binnengekomen gelden (anti- strijkstokbeleid)
- mijn weblog over de voorbereidingen voor 3 juni 2010 www.alpjeop2010.blogspot.com
- vragen, aanmoedigingen, financiële toezeggingen en/of adviezen? Mail svp naar alpjeop2010@gmail.com .

Finish

Mede door een aantal mensen die dit weblog lezen heeft Nienke Teunissen deze week haar streefbedrag van 6000 euro aan sponsoring opgehaald. Daarvoor heeft ze woensdag wel vier keer de Alpe d'Hues moeten beklimmen. Een grootse prestatie. Het hele evenement om ontzettend veel geld voor het KWF binnen te halen heeft nu een tussenstand van iets meer dan 5 miljoen! (zie verder website www.opgevenisgeenoptie.nl )

Maar dan... komen wij daarmee toch aan het eind van het schrijven op dit weblog. Zoals wij een paar weken geleden al aangaven: er is weinig 'nieuws' meer te vertellen, alles is (soms meerdere keren) gezegd en geschreven. Natuurlijk, als iemand zich geroepen voelt om morgen méér dan vier keer een Alp op te fietsen, de Noordzee over te zwemmen, een week spinnend te fietsen etc. en het levert geld op voor het doel bestrijden van kanker: wij melden het zeker en met grote liefde!

L + N

Zonder jou

Een dag zonder jou

is een tuin zonder bloemen

een dag zonder jou

kun je geen dag meer noemen

een dag zonder jou

is een dag zonder licht

en daarom is zo'n dag

geen gezicht


Toon


Lieve Liesbeth, Niek en Fredrieke,

Vandaag is het 30 mei. Een week na een jaar dat Mathijs is begraven op de Slingehof in Drachten. "De tijd gaat voorbij, het verdriet blijft" schrijf ik bij het boeket witte en rode rozen dat wij Mathijs brengen. Alweer een jaar...

In de week van 18 mei tot 23 mei heb ik een heel onbestemd gevoel. De tranen zitten hoog, ik beleef die week van je overlijden tot het begraven nog een keer. Het is net of je heel erg aanwezig bent.

Ik zie je liggen in je eigen bed, ik zie dat je intens verdrietige ouders en je zus Fredrieke je in je witte kistje leggen, ik zie de zee van bloemen tijdens je afscheidsdienst, de rode en witte ballonnen die we voor je oplaten op de stralende dag die het was. Ik zie ons gaan in de stoet van Almere naar Drachten en je wordt gedragen door o.a. onze Sybren naar je plek op de Slingehof. Zonder jou....

Dinsdag jl. bel ik met m'n zus Liesbeth. Een woord blijft mij heel duidelijk bij: "geamputeerd". Zo voelt het volgens haar. Ik zoek dan naar woorden, om gevoelens te lezen die het moet oproepen bij de ouders. Het boek "Een teken van leven" is dan meestal een goede optie. Wat is dit voor een boek?

"Niemand wil dit boek lezen, niemand wil lezen over een kind dat doodgaat
Niemand wil het horen over zijn eigen kind, niemand over zijn eigen kleinkind

We willen lezen over geboorte, over open bloeien en opgroeien
Over toekomstkansen, over spel en sport

Dit boek moet gelezen worden, dit boek is voor wie geen keuze hebben
Dit boek is voor wie willen blijven zorgen
Dit boek is voor wie het beste willen na het slechtste bericht
Dit boek is voor wie steunen willen, dit boek is voor wie helpen moeten

Dit boek is voor wie niet terzijde willen blijven
Dit boek is voor wie het zwaarste willen helpen verlichten
Dit boek is voor wie zich wil verbinden
Met wie komen te leven in de nachtmerrie van hun leven

Wie zoveel dromen zien instorten

Dit boek is een boek van en voor mensen
Dit boek is een menslievend boek dat vertelt en informeert"

Marinus van den Berg


Omdat ik wil informeren citeer ik hieronder nog een gedeelte, want al is het jaar voorbij en stoppen Lies en Niek met de weblog, ik wil graag iets doorgeven van hoe het moet voelen: zonder Mathijs.


Verlanglijst
"Ik zou willen, dat mijn kind niet gestorven was. Ik zou willen dat ik hem terug had. Ik zou willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam van mijn kind uit te spreken. Mijn kind leefde en was belangrijk voor me. Het is belangrijk voor me om te horen dat hij voor jou ook belangrijk was. Als ik huil of emotioneel word als je over mijn kind spreekt, dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat jij met hebt pijn gedaan. De dood van mijn kind is de oorzaak van mijn tranen.
Jij hebt over mijn kind gesproken en daardoor heb je mij de kans gegeven mijn verdriet te delen. Dank je wel!"

"Ik zou willen dat je niet verwacht dat mijn verdriet na zes maanden of een jaar over is. Deze eerste maanden, dit eerste jaar is traumatisch voor me, maar ik zou willen dat je kon begrijpen dat mijn verdriet nooit over zal gaan. Ik zal verdriet hebben over de dood van mijn kind tot de dag dat ik zal sterven."

"Ik hoef niet beklaagd te worden, maar ik zou willen, dat je me de kans geeft om verdrietig te zijn. Ik moet door het verdriet heen"

"Als ik zeg "Het gaat goed", dan zou ik willen dat je begrijpt, dat ik me niet goed voel en dat ik elke dag moet vechten om op de been te blijven".

"Ik zou willen, dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert. Toen mijn kind stierf, stierf een groot deel van mij met hem. Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen mijn kind stierf en ik zal ook nooit meer dezelfde persoon worden."

"Ik zou heel graag willen, dat je me zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: mijn verlies en mijn verdriet, mijn stilte en mijn tranen, mijn leegte en mijn pijn."

"Maar ik hoop dagelijks dat je het nooit zal begrijpen."

Tekst, waarvan de oorsprong niet achterhaald kon worden, maar onder meer aangetroffen in het boek "Verdriet om de dood van een kind".

Zonder jou, liefste held Mathijs.

Jenny

Weblog gesloten?

Sommige mensen denken dat nu wij stoppen met dit weblog het weblog ook verdwijnt van internet. Niet dus! (zoals je leest).
Maar wij zouden ophouden er op te schrijven hebben we afgelopen weken aangekondigd. Vooral omdat wij niet goed meer weten wat we er elke week aan 'nieuws' op moeten zetten.

En een dag (!) na het 'sluiten' van het weblog worden we gemaild door een kennis van ons. Die heeft Nienke Teunissen verteld over Mathijs zijn strijd tegen kanker. Nienke doet mee aan de actie Alpe d'HuZes:

"Alpe d'HuZes is een actie waarbij fietsers, alleen of in een team, geld bijeen fietsen waarmee zij een bijdrage leveren aan de strijd tegen de gevolgen van kanker. Op één dag wordt minstens zes maal de legendarische Alpe d'Huez beklommen. Een bijna onmogelijke opgave. Toch lukte het in 2006, 2007 en 2008 al heel veel deelnemers, zelfs een aantal (ex-)kankerpatiënten. In 2008 werd een recordbedrag van ruim 3 miljoen Euro opgehaald! Het doel voor 2009 is om het recordbedrag 2008 te verpulveren."



Nienke heeft nu gevraagd of zij ook de naam van Mathijs op haar shirt mag zetten. En ze zal dan ook voor hem fietsen. Mathijs was erg sportief en zou met bewondering deze zware prestatie hebben gevolgd en aangemoedigd. Dus wij hebben graag 'ja' gezegd.

De beklimming van de berg vindt 4 juni plaats. Het persoonlijke doel van Nienke Teunissen is om 6000 euro bijeen te fietsen voor KWF kankerbestrijding. Hiervoor zijn giften nodig. Vandaag (24 mei) staat de teller op 4000 euro. Dus de komende krappe twee weken moet daar nog 2000 euro bij. Wie bij wil dragen (elke euro is welkom, ook kleine bedragen) kan dit storten via de site van Nienke:

1) toets in www.opgevenisgeenoptie.nl
2) kies in linkerkolom 'deelnemerssite'
3) toets links bij 'zoeken' in 'Nienke' + return
4) kies Nienke Teunissen
5) onderaan haar pagina kan je doneren, o.a. via I-deal (internetbankieren via je bank)

Of kopieer de volgende link en plak die bovenin de adresbalk van je Internet Explorer:

http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/Nienke-Teunissen/WWAV

Ter weet (informatie ook te vinden op de site van Alpe d'Huzes):
- Alpe d'Huzes is een vrijwilligersorganisatie. 100% van het gedoneerde geld gaat naar KWF-Kankerbestrijding
- Alpe d'Huzes is een door de Belastingsdienst 'erkend doel'

Toch nieuws dus deze week. Stoppen we na 4 juni toch opnieuw met dit weblog...

“Elke dag drijven we verder van hem af, elke stap die we zetten is er een van hem vandaan. Verder leven betekent verder, steeds verder van hem af. We zetten ons schrap tegen de dagen, maar de dagen zien ons niet staan. Ze sleuren ons mee, voeren ons weg naar plaatsen die een treffende gelijkenis tonen met wat wij kenden. En toch is alles anders. Heeft iemand in onze afwezigheid expres de boel verschoven? We botsen overal tegen op, we blijven telkens haken, omdat we bij god niet weten waar we terechtgekomen zijn.”

(Citaat uit Schaduwkind van P.F. Thomése)

Lieve Mathijs, lieve schat van mij.

Je bent niet meer lijfelijk bij ons, maar wel in ons hart. We dragen jou alle dagen met ons mee. Alles zouden wij er voor over hebben om jou weer in onze armen te kunnen sluiten, te kunnen knuffelen. Maar jij bent het ook die ons kracht geeft. Jouw slogans als:

"Kijk over bergen heen!"

"Ik kan een wolk en een zon tegelijk zien"

"Je moet het van je schouders laten glijden"

"Je moet gewoon aan iets leuks denken"

"Afleiding zoeken"

zijn slogans die wij niet zullen vergeten. Het is niet altijd even gemakkelijk om ze in praktijk te brengen, maar als jij het kon moeten wij het ook kunnen.

Lieverd, voor jou dit gedicht:

NIET MEER BIJ ONS

Je bent niet meer bij ons
niet meer in ons huis.
Niet meer aan onze tafel.
Niet meer op je kamer.

Het is vaak zo vreemd-stil.
Ieder van ons met zichzelf.
Met eigen gedachten.
Met eigen gevoelens.

Je bent niet meer bij ons.
Je bent nog meer bij ons.
Je afwezigheid doet je meer
aanwezig zijn. Pijnlijk af-
en aanwezig tegelijk.

Je stem horen we nog.
Je hartelijke lach.
Je vol-zijn van de toekomst.
Je enthousiaste plannen.

Je bent weg, maar ook niet.
Je leven kan toch niet voor
niets zijn geweest. Vervluchtigd
als waterdamp.

Wie jij was,
hoe jij in het leven stond
is onvergetelijk.
Jouw warmte en jouw liefde voor het leven,
raken ons hart, dat zo’n zeer doet.

Jouw warmte zal op een dag
onze wonden genezen,
als we door de doolhof van ons verdriet
zijn heengegaan.
Jouw liefde zal vruchtbaar worden
in ons leven,
al weten we nog niet hoe.

Jouw naam blijft klinken in ons hart,
in onze verhalen,
in onze stilte.


(Marinus van den Berg)

Bericht van Henrico

Hallo Liesbeth,Niek en Fredrieke,

Een jaar zonder Mathijs is nooit een jaar zonder Mathijs geweest. En de komende jaren zullen ook nooit zonder Mathijs zijn. MATHIJS je blijft altijd in onze gedachten. Je foto staat op het tafeltje in onze woonkamer naast nog twee kanjers die wij ook nooit zullen vergeten.
Mathijs wat zul jij trots zijn geweest op alle mensen die niet zonder je kunnen. Vooral ook de jongens van jou voetbalclub De Buitenboys. Wat een geweldig toernooi is er gisteren gespeeld. En dan nog wel het Mathijs Douwe Toernooi.
Je mag ook trots zijn op je ouders.Zij missen je nog elke dag.
En dan je zus. Ook een kanjer, die jou steeds meer gaat missen.
Hidde dacht een paar weken geleden al dat je bij ons in de straat woonde. Zo voelt het ook. Je bent zo dicht bij ons. En ik beloof je van hier beneden dat dat ook zo zal blijven. Wij zullen er voor je ouders en zus zijn en proberen een leven op te bouwen zonder jouw aanwezigheid. Maar altijd in onze gedachten aanwezig.
Want onrecht vond je niet leuk. En de aarde verpesten met onnodige energie had ook hoge priotiteit.
Vanaf morgen zal de weblog niet meer in de lucht zijn met nieuwe items. Ik zal het gaan missen. Bijna elke dag keek ik er nog op. Dit gaf ook het gevoel dat wij nog dicht bij elkaar waren.
Nou jongen, doe boven al mijn dierbare kanjers de groeten. En laat FC Twente en Ajax er boven een mooie wedstrijd van maken.

groet,

Henrico

Bericht van Willian

Lieve Mathijs,

Je naam wordt nog steeds genoemd, ook op de Schutse. Ik weet nog die laatste keer dat je er met je moeder en Fredrieke was.
En heb je vanaf je bijzondere plekje genoten van je eigen toernooi? Wat prachtig dat die jouw naam draagt!
Mathijs je bent een voorbeeld voor velen, en ook voor mij!



Lieve Niek en Liesbeth,

Bedankt dat we met jullie mochten meeleven via de weblog. Heel bijzonder de openheid waarmee jullie schreven. En prachtig om die foto’s van Mathijs en Fredrieke te zien.


Lieve Fredrieke,

Wat ben jij een kanjer zoals je doorgaat, ook al mis je je broer nog zo veel iedere dag! Ga vooral door met liedjes en gedichtjes schrijven.

Groet Willian

Alleen (Marco Borsato)

De maan verschijnt
en jij komt op bezoek
in mijn herinnering

Je zwijgt en lacht
verzacht de pijn voor even
totdat ik weer ontwaak
met niets, alleen

De tijd heeft spijt
dat hij zich heeft vergist
en zelfs de wind huilt van pijn
heeft jou gemist

De maan verdwijnt
laat mij met lege handen
de nacht ze neemt je mee
en laat mij alleen

(muziek gespeeld op Mathijs zijn begrafenis 23 mei 2008)

Bericht van Willy

Mathijs,

Ik vind het heel jammer dat ik nooit meer de kans krijg om je persoonlijk te ontmoeten.

Uit de verhalen van jouw vader en moeder weet ik dat je een bijzonder mens bent.
Ik heb van jou geleerd om meer te genieten van het leven en niet te klagen over kleine dingen.

Jouw leven was gewoon te kort.

Willy

1e Mathijs Douwe toernooi van de Buitenboys

Vandaag het eerste Mathijs Douwe toernooi. 69 teams deden mee, 650 kinderen. De dag verliep - dankzij een vlekkeloze organisatie door heel veel vrijwilligers van de Buitenboys - fantastisch. Ook het weer werkte natuurlijk erg mee.
Wij waren vandaag, samen met opa en oma, door de Buitenboys uitgenodigd als gasten. Om 9.30 uur mochten Fredrieke en opa de aftrap geven. Bijzonder dat alle wedstrijden niet met blauw-witte maar met rood-witte ballen werden gespeeld, de favoriete kleuren van Mathijs (en Ajax natuurlijk). Er werd in verschillende poules fel gestreden om de eerste plaats. Vanaf 14.30 uur begonnen de prijsuitreikingen. Fredrieke overhandigde alle winnaars een beker. En elke speler kreeg een vaantje met daarop gedrukt '1e Mathijs Douwe toernooi'. Dat vaantje hangt nu dus in 650 slaapkamers van jongetjes van Mathijs zijn leeftijd. Dat geeft ons een bijzonder goed gevoel. Zo wordt Mathijs niet vergeten/toch nog steeds genoemd.

Door de Buitenboys werd vandaag ook geld ingezameld voor KIKA en de 'Doe-een-wens'-stichting, twee belangrijke organisaties die zich inzetten voor kinderen met kanker. Al voordat het fluitsignaal voor de aftrap klonk was er al ruim 2.000 euro opgebracht door betrokken sponsors. Op zich al ontroerend en zij allen erg bedankt! In de loop van de dag, ook door bijdragen van spelertjes en hun ouders, is dit bedrag gegroeid tot meer dan 7.000 euro. Een fantatisch resultaat en het tellen gaat nog door... Bijzonder was ook dat het team F3 van de Buitenboys de afgelopen tijd zelf ook een actie in gang had gezet en daardoor nog eens 580 euro voor de twee goede doelen kon overhandigen. Bij elkaar opgeteld heel veel geld voor KIKA en Doe-een-wens!

Nog even terug naar vorig jaar toen Mathijs net overleden was. Via via hoorden wij destijds dat er toen bij verschillende wedstrijden in de regio een minuut stilte is gehouden voor Mathijs. Pas enkele maanden terug kwamen we er achter dat hier een stukje van op youtube.nl staat (zoeken naar mathijsdouwe). Voor ons nog steeds erg ontroerend om te zien.

Boodschap voor Mathijs

Aan het einde van de uitvaartdienst van Mathijs een jaar geleden hebben wij vioolzaadjes laten uitdelen. Van een aantal mensen hebben wij verleden jaar al gehoord dat de viooltjes zijn opgekweekt en hebben gebloeid. Hiernaast een foto van een plantje dat nu in bloei komt bij tante Giena.

Elene, die vroeger regelmatig op Mathijs heeft gepast, mailde het volgende bericht:


"Lieve Mathijs,

18 en 23 mei zullen altijd twee dagen zijn dat wij aan jou denken. Alweer een jaar zonder Mathijs.
Het is gek maar vaak genoeg moet ik aan je denken. Als er iets leuks is, of er gebeurt iets, wat zou Mathijs hier van vinden? Of zou hij er wel weer een mooie opmerking over maken?
Laatst waren we op vakantie en ik zag daar een jongetje lopen die sprekend op jou leek. En Dina en ik begonnen laatst bijna tegelijk het liedje "een parel in Gods hand te zingen". Dat zijn van die mooie momenten dat ik aan je denk, dan is het des te pijnlijker dat je niet meer in ons midden bent.
Donderdag gaan de Buitenboys spetteren voor jou, en hopelijk wordt er veel geld op gehaald. Geweldig zo´n Mathijs Douwe toernooi, zo blijf je in gedachten één van hen. Ik zou zeggen Mathijs, schiet van uit de hemel een balletje mee, maak er een mooi toernooi van.
Je viooltjes staan prachtig te bloeien, ik plak er een paar op een glaasje zodat we een kaarsje kunnen branden op je plankje in school.
Leuk dat we deze week iets speciaal aan jou kunnen schrijven. Jouw weblog hebben we altijd op de voet gevolgd, er is menig traantje weggepinkt. Maar ik snap papa en mama wel, dit is een mooie afsluiting. En het aan jou denken zal nooit ophouden met bestaan.
Nou Mathijs, er gaat voor jou een dikke kus naar boven.

Dag lieverd"

Lianne, Dina, Harry en Elene.


Via het e-mailadres boodschapvoormathijs@gmail.com zijn ook reacties binnen gekomen van mensen die dit weblog volgen maar die wij helemaal niet kennen. Wij hebben altijd geschat dat er zo'n 250 lezers waren/zijn. Maar naar wie dat dan waren zijn wij natuurlijk ook wel benieuwd geweest. Leuk dat zij ook reageren. Twee van die (ook ontroerende) mails:



“Lieve lieve moeder en vader van Mathijs,

Al een hele tijd lees en leef ik met jullie mee. Heb ik voor jullie gebeden, geloofd, gehoopt dat Mathijs beter zou worden.
Ook onze zoon heeft kanker. We hebben elkaar gezien in het AMC, waar onze zoon (toen net 3 jaar), door de complicaties na de operatie aan een tumor een paar keer door het oog van de naald is gekropen (in 2006) en daarna tot in 2007 behandeld is. Ons verhaal eindigt (en ja dat schrijf ik nog altijd) voorlopig anders: hij gaat naar school, is ook een grote voetbal en AJAX fan.
Ik twijfel of ik het volgende op zal schrijven; vorig jaar op 18 mei, is bij ons een klein meisje geboren. Boven haar kleine koppie heb ik dikke dikke tranen gelaten om jullie grote verdriet..... om het besef dat de wereld altijd anders zal zijn en dat we zo goed moeten blijven genieten van het moment.
Ik heb enorm veel bewondering voor jullie en de manier waarop jullie met de ziekte van Mathijs zijn omgegaan en alles wat jullie ook nu nog doen voor de kinderen met kanker en de VOKK.

Lieve mensen het ga jullie goed!

x”


“Hallo,

Via-via-via kwam ik ooit op jullie site terecht, zomaar een anonieme lezer. Mathijs was toen al overleden, maar ik heb zijn hele verhaal gelezen en jullie sindsdien gevolgd. Ik probeerde soms een berichtje achter te laten maar heb geen idee of jullie ze ooit ontvangen hebben. Na (door computerproblemen) een tijdje 'uit de lucht' geweest te zijn, zie ik, op de valreep, dat jullie gaan stoppen met de site van Mathijs. Daarom nog even snel een berichtje.
Hoewel ik Mathijs, en jullie, niet ken, raakte jullie site me. Door het optimisme en de levenslust van Mathijs, door jullie hechte gezinnetje, door de manier waarop jullie omgaan met de ziekte en het overlijden van Mathijs.
Soms zat ik met tranen in mijn ogen te lezen over jullie verlies, soms moest ik grinniken om de streken van Mathijs en Frederique.
Ik wens jullie alle goeds voor de toekomst. Er wordt aan jullie gedacht hier.

Sterkte en liefs,

xx”

Tante Riet

De afgelopen dagen hebben wij ontzettend veel brieven, kaarten en mails gehad. Ook staan er in huis diverse boeketten bloemen. Iedereen die op wat voor wijze dan ook aan ons gedacht heeft, ook in mondelinge gesprekken, erg bedankt hiervoor.

Tante Riet schreef het volgende aan Mathijs:

Lieve Mathijs,

Wat was jij een kanjer. Want ik heb nu twee bestralingen gehad. Je ligt daar alleen in zo’n grote zaal en dan zeggen ze “tot zo”. En dan laten ze je achter. Ik, tante Riet, vindt dat nogal moeilijk. Maar jou heb ik hierover nooit horen klagen. En dan was het bij jou nog ingewikkelder. Jij bent een voorbeeld om je aan op te trekken. Bravo lieverd.

Liefs,
Tante Riet.


Fredrieke's gedicht voor Mathijs:

<he thijs!

hier spreekt je zusje!
ik mis je,dat weet iedereen.
maar jij weet zelf ook wat je voor me betekent.
en dat ik van je hou.
van de allerjuistejou.
je zusje wil zeggen dat je in mijn hart zit.
en dat blijft voor altijd.
maar je hebt geen pijn meer en dat is ook wel fijn.
maar het is toch stom want je hoort hier te zijn!
ik zie pas weer over een paar jaar.
gelukkig zijn we dan weer snel bij elkaar.
en je hele leven heeft om kanker gedraait.
maar tot slot heb je uitgezwaaid.
ik hoop dat je het goed vindt dat ik liedjes over je maak.
je mocht niet weg maar het is toch gebeurt.
en daardoor is mijn leven gescheurt.
iedereen weet je komt niet terug.
ik wil je weer zien heel vlug!
je deed je best.
dat weet iedereen.
maar ik zit toch met een heel groot probleem.

dat vertel ik in mijn gebed.
dat is wat ik wil en dat is een wed.

mathijs je betekent alles voor me maar zet nog een paar jaar door.
want dan hoor ik jouw stem weer letterlijk in mijn oor.

he broer I LOVE YOU!
van fredrieke!