Mathijs, onze zoon

Ik (L.) herinner me nog, dat toen we te horen kregen dat Mathijs kanker had, ik alleen nog maar naar jongemannen kon kijken met in mijn hoofd de vraag: zullen wij het meemaken om Mathijs ook zo oud te zien? Op die vraag hebben we helaas een antwoord gekregen. En dat antwoord is bikkelhard: nee. Vaak probeer ik mij een beeld te vormen van hoe hij nu zonder ziekte zou zijn geweest. Hoe zou hij er uit gezien hebben? Hoe zou het op school zijn gegaan? Etc. In een schriftje heb ik vanaf de geboorte alle leuke uitspraken, ontwikkelingen, etc. bijgehouden van zowel Mathijs als Fredrieke. Deze schriftjes zijn mij nu extra dierbaar. Mathijs was een echte jongen, hield van stoeien, plagen en wat gekkigheid. En ook van voetballen, pijltjes schieten, computerspelletjes. Echte jongensdingen. Maar was ook integer, had veel inlevingsvermogen en was attent.

Een jaar zonder onze Mathijs. Het is moeilijk, de lege plek blijft, maar we bikkelen door. Het vorig weekend hadden we het jaarlijkse familieweekend. De hele familie was vrijdag in het rood-wit gekleed. Een mooi eerbetoon aan Mathijs en het deed ons ook goed (wij wisten hier niets van). Op deze manier merk je, dat hij op een bepaalde manier aanwezig is tijdens het weekend. Ook de foto en de lantaarn met kaars ontbraken niet. Het familieweekend was op een locatie die we twee jaar geleden hadden verkend en geboekt, samen met Mathijs en Fredrieke. Mathijs was meteen verrukt over deze locatie, want er was een groot voetbalveld met 2 echte doelen. Dat kon niet beter. Wat zou hij genoten hebben. Niet alleen daarvan, maar vooral ook van de gezelligheid, de sportiviteit, het lekkere eten, alles…

Over hoe hij nu geweest zou zijn kunnen we alleen maar fantaseren. Eén ding wil je heel graag en dat is, dat zijn naam genoemd blijft. En om eerlijk te zijn ben ik daar niet zo bang voor. Zeker niet nu er een Mathijs Douwe toernooi bij de Buitenboys aan zit te komen op Hemelvaartsdag.