'Pak maar mijn hand'

Dat was even schrikken en slikken afgelopen woensdagmiddag. Zoals vaker op een dag loop ik mijn ‘timeline’  op twitter even door. En zoals zo vaak is er woensdag ook weer een tweet van Kika:

KiKa8118 Vooruit, voor onze trouwe volgers de voorpremière. Scherm groot en geluid hard en maak #KiKabouw vandaag trending! http://t.co/UV2KKPqL8D … 20-03-13 13:20

Ik klik de link aan. En schrik. “Pak maar mijn hand”, dat is ‘Mathijs’. En nu dus – bedenk ik me meteen – waarschijnlijk ook de muziek voor de bouw van het nieuwe kinderkankerziekenhuis. Meteen het filmpje afgebroken, L erbij geroepen en samen het filmpje bekeken. Indrukwekkend. Inderdaad, wat een toeval. Het nummer dat 23 mei 2008 aan het eind van de kerkdienst werd gedraaid is nu het promotiefilmpje voor een de bouw van een ziekenhuis dat er voor moet zorgen dat er geen kinderen als Mathijs, Danique, Emma, Lucas, Stephan, Thomas en duizenden anderen meer sterven aan kanker.

23 mei 2008 ben ik al vroeg wakker. Door alle voorbereidingen voor de begrafenis van Mathijs is het heel druk geweest afgelopen dagen. Ik besluit – nu kan het nog – een poosje naast Mathijs aan zijn bed te gaan zitten. Straks komt de begrafenisonderneemster, gaan we naar de kerk voor de afscheidsdienst en wordt Mathijs begraven. Is hij weg. Als om een uur of zeven ook F en L wakker zijn merkt F op (aanleiding weet ik niet meer, stond bv de radio aan?) dat “Mathijs ‘Pak maar mijn hand’ ook een heel mooi lied vond”. Werkelijk, noch de naam van de artiest noch het nummer zegt mij iets. Later blijkt dat Mathijs en F vaak naar de site clipjes.nl op de computer keken, waar ook regelmatig nummers van Nick en Simon te zien waren. Boven ben ik het nummer op de computer gaan beluisteren. En al snel besloten het op cd te branden. De begrafenisonderneemster gemeld dat wij dit nummer als laatste na de zegen van de dominee, bij vertrek uit de kerk wilden draaien.  Ze klinkt wat ‘kort’ aan de telefoon. Later horen we dat ze het niet helemaal prettig vond de organiste op het allerlaatste moment te moeten melden dat er bij het verlaten van de kerk geen slotlied op het orgel gespeeld hoeft te worden.

Vier uur later geeft de dominee, het is het einde van de afscheidsdienst, in een volle kerk de zegen. In mijn herinnering start de koster op dat moment het gebrande cd-tje. Hoe het kan weet ik niet, maar ‘Pak maar mijn hand’ knalt vrij hard door de kerk heen. Omdat iedereen opstaat van z’n stoel is het wat rommelig. En iedereen moet wat harder praten om boven de muziek uit te komen. Een paar minuten later lopen wij de kerk uit, achter het kistje dat door mijn zwager, neef, broer en vader wordt gedragen.

‘Pak maar mijn hand’  is dus voor mij voor altijd met dit beeld verbonden. En we horen vaker van anderen die er 23 mei 2008 in de kerk bij waren dat als ze dit nummer op de radio, in de winkel of in een sporthal horen, ze denken aan Mathijs.

15 rode rozen voor Mathijs... voor altijd in ons hart

(L. schrijft)

12 maart 2013, vandaag zou het een feestdag moeten zijn…

Ieder jaar weer merk ik toch weer dat de aanloop naar 12 maart meer met me doet dan ik soms denk. Die dagen komen de tranen op niet-verklaarbare momenten tevoorschijn. Ieder jaar herbeleef ik ook weer hoe het was, de geboorte. Een bijzonder moment. Op 11 maart 1998 braken bij mij de vliezen en wisten we dat het kindje binnen een dag geboren zou worden. We wisten niet of het een jongetje of een meisje zou worden. Mathijs werd op 12 maart om 12.23 uur geboren. Het was een vlotte bevalling, wel in het ziekenhuis vanwege de eerder gebroken vliezen. Mathijs moest meteen in de couveuse omdat hij ruim 3 weken te vroeg was en en nog net niet in staat bleek om zelf de temperatuur vast te houden. Ook was zijn suikergehalte laag en kreeg hij een glucose-infuusje. Ik weet nog dat ik dat toen wel even slikken vond. Ik verwoordde dat in mijn dagboek als volgt: “Vandaag (dag 4 in het ziekenhuis) heb ik het best een beetje moeilijk. Ik ben wat emotioneel. Je bent eigenlijk heel erg dichtbij, maar ook zo veraf, daar in de couveuse. Eigenlijk moeten we meteen weer afstand van je doen, terwijl je net bij ons bent. Het moet nu eenmaal, omdat je nog wat aan moet sterken, maar papa en mama vinden het niet leuk. Je bent zo lief, klein en teer. Eigenlijk zou je bij ons moeten zijn, lekker bij papa en mama.”

Gelukkig weet je op zo’n moment nog niet, wat ons als gezin nog allemaal te wachten staat.

Ook gaan de dagen voorafgaand aan 12 maart mijn gedachten uit naar de mooie periode waarin alles nog “gewoon” was, de jaren vóór 25 september 2004. We waren een mooi en compleet gezin en deden leuke dingen met elkaar. Ik werkte heel weinig toen de kinderen klein waren en had vaak alle tijd om met Mathijs en Fredrieke bezig te zijn (verven, koekjes bakken, etc, etc.). Als het mooi weer was gingen we naar buiten, de tuin in of naar een speeltuin in de buurt of we stapten op de fiets… Eentje voorop en eentje achterop. Wat een prachtige tijd was dat.

Het bijgevoegde artikel heb ik al heeeel lang geleden uit een Margriet gehaald en vond het zo herkenbaar. Als je het leest, wissel dan de kindernamen in voor die van Mathijs en Fredrieke. Wat had ik vandaag graag twee grote puberfietsen in de garage zien staan, het is er maar één.