18 mei 2025

Vandaag gaan mijn gedachten terug naar mei 2008. Sommige details vervagen met de tijd, maar de laatste dagen van jouw leven staan in mijn geheugen gegrift. Het familieweekend, het verblijf vanaf zaterdagmiddag in het ziekenhuis in Nijmegen, en de rit op zondag met de ambulance van Nijmegen naar het AMC in Amsterdam, waar jij in mijn armen, in het bijzijn van papa, bent gestorven.

Als ik aan dat weekend terugdenk, zie ik de klaprozen die in de berm bloeiden. Ondanks je ziekte had je oog voor hun schoonheid. Dit jaar heeft papa een prachtige pot met klaprozen bij de voordeur gezet. Op jouw grafje, waar ik vrijdag was, bloeien spontaan gele bloemen die op klaprozen lijken. Hoe bijzonder is dat. Op de foto zijn ze te zien, bij de glasplaat.

Je hebt zoveel chemobehandelingen ondergaan en je deed dat altijd met zoveel moed. Je was geen klager maar een drager. Ik koester onze mooie gesprekken in de auto van en naar het AMC. Zodra we weer thuis waren, pakte je meestal meteen je stepje en ging naar Sjoerd, je vriend die in de straat achter ons woonde. Even weg van je ouders, die je in het ziekenhuis al dag en nacht om je heen had. Met Sjoerd haalde je echte kwajongensstreken uit, zoals pijltjes schieten. Jullie zaten dan achter struikjes en schoten papieren pijltjes af op de auto's die voorbijreden. En natuurlijk snel wegrennen als er een boze reactie kwam.

Je was een jongen met humor, levenslust en een vrolijke geest. Wat mis ik jou... "Elke dag nog meer..."

12 maart 2025

Al meteen vanochtend ontving ik op mijn mobiel een berichtje van Justin, een vriendje van Mathijs: “Tijd gaat hard hè? 27 jaar alweer. Ik denk aan jullie”. Ook al is het 17 jaar geleden dat Justus aanwezig was bij het laatste verjaardagsfeestje van Mathijs, nog steeds wordt er ook door hem aan Mathijs (en ons) gedacht op zo’n speciale dag. Dat geldt ook voor een klasgenootje (Demi) die vanochtend al een bericht op Facebook postte: “12 maart, maak er een feestje van daarboven ✨”. 

Feestjes, daar hield Mathijs echt van. Vooral van de gezelligheid en het lekker eten.

Mathijs had als 27-jarige inmiddels in een heel andere leeftijdsfase gezeten. Waarschijnlijk zou hij een opleiding hebben afgerond en aan z’n eerste of tweede baan bezig zijn, mogelijk een relatie hebben, op zichzelf zijn gaan wonen, etc. Veel van zijn (achter)neven, en zijn zus, zitten in zo’n fase. Ik kan daar intens van genieten, maar soms doet het ook even pijn, omdat je dit ook zo graag met Mathijs had meegemaakt. 

Ik weet nog een wens/gedachte van mijzelf, toen Mathijs nog niet zo lang de diagnose kanker had. Ik hoopte zo, dat hij in ieder geval de leeftijd zou bereiken waarbij we samen nog eens een mooi pak voor hem zouden gaan kopen voor een speciale gebeurtenis... Die wens is helaas niet in vervulling gegaan. 

Vandaag zijn we naar Drachten gereden om o.a. een bakje met viooltjes op zijn grafje te zetten. Iemand attendeerde mij erop, dat in het viooltje een “engeltje” te zien is. En ja, als je goed kijkt zie je het. Een engeltje voor onze engel…

Lieve Mathijs, hierbij nog een liedje voor jou…. 

https://youtu.be/0n67dSG35L4?si=C9R4LGLnhXejDAda