18 mei 2025

Vandaag gaan mijn gedachten terug naar mei 2008. Sommige details vervagen met de tijd, maar de laatste dagen van jouw leven staan in mijn geheugen gegrift. Het familieweekend, het verblijf vanaf zaterdagmiddag in het ziekenhuis in Nijmegen, en de rit op zondag met de ambulance van Nijmegen naar het AMC in Amsterdam, waar jij in mijn armen, in het bijzijn van papa, bent gestorven.

Als ik aan dat weekend terugdenk, zie ik de klaprozen die in de berm bloeiden. Ondanks je ziekte had je oog voor hun schoonheid. Dit jaar heeft papa een prachtige pot met klaprozen bij de voordeur gezet. Op jouw grafje, waar ik vrijdag was, bloeien spontaan gele bloemen die op klaprozen lijken. Hoe bijzonder is dat. Op de foto zijn ze te zien, bij de glasplaat.

Je hebt zoveel chemobehandelingen ondergaan en je deed dat altijd met zoveel moed. Je was geen klager maar een drager. Ik koester onze mooie gesprekken in de auto van en naar het AMC. Zodra we weer thuis waren, pakte je meestal meteen je stepje en ging naar Sjoerd, je vriend die in de straat achter ons woonde. Even weg van je ouders, die je in het ziekenhuis al dag en nacht om je heen had. Met Sjoerd haalde je echte kwajongensstreken uit, zoals pijltjes schieten. Jullie zaten dan achter struikjes en schoten papieren pijltjes af op de auto's die voorbijreden. En natuurlijk snel wegrennen als er een boze reactie kwam.

Je was een jongen met humor, levenslust en een vrolijke geest. Wat mis ik jou... "Elke dag nog meer..."