De situatie wijzigt niet. Of wordt eigenlijk alleen maar slechter. Mathijs is moe, zit veel in de stoel in de huiskamer. Hij is hier zelf ook ontevreden over. Deze week kon hij maar 4 dagdelen naar school. En als je zo moe bent lukt het thuis huiswerk maken ook niet goed. De topografie van Flevoland en de spreekbeurt over het milieu liggen dus nog te wachten. Dinsdag waren we bij de behandelend oncoloog in het AMC. Zij had geen pasklare verklaring voor de moeheid, de uitvalletjes (deze week ’s nachts weer een paar keer) en het slechte eten/vaak overgeven van Mathijs. De half december gemaakte MRI geeft geen aanleiding om een directe relatie tot de kankercellen te leggen. Maar wat is het dan? En: er moet wel wat gebeuren want zo gaat het ook niet. Maandag wordt er een EEG gemaakt om te zoeken naar eventuele vormen van epilepsie. Er is immers door operatie, bestraling en chemo’s heel wat gebeurd in de hersenen.
Mathijs weet natuurlijk ook dat eten wél belangrijk is. Deze week zat hij nog even alleen aan de tafel toen L. de keuken binnenkwam. Mathijs zijn hoofd kwam snel onder de tafel vandaan. L.: “Wat doe je Mathijs?”. Mathijs: “Ik praat met mijn commandeur”. ??? L.: “Wie is dát dan?” Mathijs: “Nou, die vertelt mij wanneer ik moet eten. En hij zegt nu ETEN ETEN ETEN.” …
Dinsdag zat Mathijs (en wij) echt in een dip. Gelukkig belde oom Koert: twee kaartjes voor de wedstrijd Ajax – AZ vandaag! Dat was tenminste iets om de hele week naar uit te kijken. Opa en Mathijs dus naar de Arena. En gelukkig: Ajax won overtuigend.
