Vorige week had Mathijs al geen goede week. Hij was veel moe. Donderdag lag hij de hele dag in zijn bed beneden of op de bank. Vrijdag startte het jaarlijkse familieweekend. Met ruim 40 man in een groot huis. We twijfelden om te gaan, maar Mathijs was heel duidelijk: “natuurlijk gaan we”. Geen groter plezier voor Mathijs dan voetbal of feestjes. Vrijdagavond werd deze keer gestart met een karaoke. Hoe gekker hoe meer lol, vooral neef Martijn als Tina Turner deed het goed. Mathijs had het enorm naar zijn zin, zat hard mee te klappen. Maar op weg naar Stevensbeek, waar het weekend werd gehouden, had hij 2 of 3 kleine toevallen gehad. Zaterdagochtend zouden we naar de Efteling met z’n allen. Maar Mathijs was te moe en L., Mathijs en ik zijn in het gehuurde klooster gebleven. Al snel wilde Mathijs weer naar onze slaapkamer. L heeft eerst een poos bij hem gelegen, en om 14.30 heb ik haar afgelost. Korte tijd later hoorde ik Mathijs weer vreemd bewegen in bed. Had hij wel vaker, wat het precies was wisten wij in het donker ’s nachts nooit. “Rustig maar, Mathijs” zei ik en aaide zijn been. Maar het stopte niet en ik zag aan zijn ogen dat het echt mis was. Even later begonnen ook zijn armen te bewegen. L. erbij geroepen en snel – voor het eerst – een zwaar anti-epilepsiemiddel ingespoten. De aanval nam niet af en 5 minuten later besloten de huisartsenpost te bellen die meteen een ambulance stuurde. Toen de ambulance arriveerde was Mathijs al weer ‘normaal’ en maakte grapjes tegen de ambulancebroeders. “Tsja, volgens het protocol moeten we hem meenemen.” Mathijs wilde niet en wij twijfelden. Maar de beslissing moest echt bij de ambulancemedewerkers liggen, dat kunnen wij niet beslissen. Naar het Radboud in Nijmegen, “want dan kunnen ze daar toch nog wat testjes doen na zo’n zware aanval”. Rustig op weg. L. achterin mee, ik op de voorbank. Onderweg veel plezier achterin, ik hoorde Mathijs lachen en praten. Zo rond 16.00 uur in het Radboudziekenhuis. Al snel na het overtillen vanaf de autobrancard kreeg Mathijs een tweede, zwaardere aanval. En de derde, weer zwaardere, volgde een uur later. Mathijs kreeg veel medicijnen toegediend en kwam in een diepe slaap. Later zijn we naar een verpleegkamer gebracht, L + ik mochten gelukkig blijven slapen.
Zondagochtend werd Mathijs pas later een beetje wakker. Communiceren ging heel af en toe en dan vooral met het duimpje omhoog of duimpje omlaag. Toen hij hoorde dat we naar het AMC zouden worden vervoerd, bekend terrein voor hem, ging zijn duimpje omhoog. Om 14.10 uur stond er opnieuw een ambulance klaar. L. ging mee, ik met de auto (+ bagage) apart. Al in Nijmegen in de ambulance kreeg Mathijs wéér een aanval. Opnieuw anti-epilepsiemiddelen, waar hij snel rustig van werd. Ik arriveerde zo’n 10 minuten na de ambulance op de afdeling in het AMC. Er was paniek zag ik en een verpleegkundige riep dat ik naar zijn kamer moest rennen. Daar werd Mathijs inmiddels handmatig beademd. Direct na aankomst op de AMC-afdeling was hij minder gaan ademen en het beademen was gestart zodat ik nog kon arriveren. Om 16.20 uur besloten de artsen alle handelingen te staken en is Mathijs in de armen van Lies overleden
