Iedere dag missen we jou een beetje meer….

Het is al weer september. Het ritme van alledag zit er na een periode van zomervakantie weer helemaal in, de vakantie lijkt al weer een poos geleden. De zomervakantie hebben we doorgebracht op de ons vertrouwde camping in Markelo in de caravan van mijn schoonzus. Een plek waar we ook nog veel herinneringen hebben liggen aan Mathijs. Vakantie is aan de ene kant fijn, lekker vrij en zo ervoeren we dat vroeger ook zeker: lekker tijd voor elkaar met zijn vieren en genieten. Nu is het soms “hard werken” in een vakantie. Juist omdat in zulke tijden veel herinneringen boven komen (je hebt er dan extra tijd voor om bij stil te staan). Ook wordt je uiteraard geconfronteerd met allerlei gezinnetjes die voor zover je weet wel compleet zijn. Dit maakt vakantietijd niet alleen tot een ontspannen, maar ook tot een beladen tijd. Deze zomervakantie had ik (L.) nog meer last van het gemis dan vorig jaar. Ook Fredrieke benoemde dat uit zichzelf: “mam, ik vond het dit jaar moeilijker en ik heb ook veel families gezien met een broer en zus”. Fredrieke heeft op school al in groep 6 een opstel geschreven (zie hieronder), wat ik na de zomervakantie in een schriftje van haar ontdekte. Dat geeft eigenlijk aan wat ik ook verwoord in dit stukje. N. heeft in de afgelopen zomervakantie het racefietsen ontdekt. Een goede uitlaatklep. Lekker trappen op die pedalen en al eerder vermeldde hij op dit weblog dat hij aan het trainen is voor het beklimmen van de Alpe d’Huez. Hij heeft in de vakantie een prachtige fiets gekocht. Mathijs zou trots op zijn vader zijn. Ook zou hij trots op zijn zusje zijn, want die heeft deze zomer voor het eerst zeilles gehad in een jabu (een soort optimistje). Er was net in die week veel regen en harde wind, maar dat deerde haar niet. Ze stapte vrolijk en met veel plezier iedere dag het bootje in. Op de laatste dag is ze zelfs nog omgeslagen. Dat is niet vreemd met windkracht 5. Mathijs zou hier vreselijk om hebben moeten lachen…. Het zeilen zat ook bij Mathijs in de genen. Zo’n zeilweekje was ook echt iets voor hem geweest.

Dat is wat wij proberen te doen!

Opstel Fredrieke:

Mijn mooiste tijd!

Mijn mooiste tijd was de zomervakantie toen ik 5/4/6 jaar was ongeveer. Gingen we naar Zeeland met zijn allen. Kon ik de tijd maar even terug draaien. We gingen met zijn tweeën met het roeibootje naar de overkant en we hadden altijd lol of gingen stiekem opblijven op bed. Of we gingen van water koffie maken. Dat was de mooiste tijd ooit. Kon dat nog maar een paar keer. Hij had ook altijd wel iets te plagen. Als dat nog even kon kon het dan maar. Ik zou er alles voor over hebben. Maar dat is te ver gedacht, want hij komt niet meer terug. En we konden het altijd samen goed vinden. Dat was zo leuk, maar het plagen mis ik het meest. Over 80 jaar zie ik hem weer. We gaan iets oplaten: een ballon met vuur (een wensballon-L). Ik mis hem gewoon. Maar hij blijft een grote plek houden in mijn hart!

Afgelopen zondag was Fredrieke jarig. Ze is 10 geworden. Fredrieke mocht net zo’n taart kiezen als haar broer toen hij 10 jaar werd. Bij hem stond er op: Hoera Mathijs is een 10-er! Maar dat wilde Fredrieke niet. Het moest wat anders worden namelijk een taart met een foto van haar en Mathijs samen (zie bijgaande foto) met daarop de tekst: Hoera, jij bent er ook bij, 10 jaar!.
Ook heeft ze als verjaardagscadeau een foto van haar en Mathijs samen gevraagd. Ze zijn hierop 1 en 2 jaar oud. Een tijd waarin er nog geen zorgen waren over gezondheid. Na afloop van de dag zei ze dat ze dat het mooiste cadeau vond. Het hierboven geschrevene geeft aan hoeveel ze met Mathijs bezig is. Als ouders doet het je pijn te weten dat een kind al zoiets ergs in haar leven mee maakt. Een onbezorgde jeugd kunnen we haar niet meer bieden. Wel kunnen we met elkaar proberen er het beste van te maken en er voor elkaar te zijn. Te leven bij het moment. Zo mooi verwoord in een tekst die ik van een collega kreeg:

De wind van gisteren helpt je niet vooruit
De wind van morgen blijft misschien uit
Je moet zeilen op de wind van vandaag.

Deze dagen is het ook precies 5 jaar geleden dat het allemaal begon. Op 24 september 2004 had Mathijs weer hele erge hoofdpijn. Samen met N. stond ik die avond aan zijn bed. We wisten niet wat er aan de hand was. N. vroeg zich nog af of we Mathijs wel alleen konden laten, of hij door die hoofdpijn geen epileptische aanval zou kunnen krijgen. Zelf heb ik die vrijdagavond nog met mijn zwager gebeld en huilend verteld dat Mathijs zo’n hoofdpijn had. De volgende ochtend, zaterdag 25 september, had hij nog steeds heel veel pijn en is N. met hem naar het Flevoziekenhuis gegaan, naar de spoedeisende hulp. Dezelfde middag werd Mathijs opgenomen in het AMC/Emmakinderziekenhuis om twee dagen later geopereerd te worden aan een hersentumor.