Muziek is emotie

(L. schrijft)

Hier in huis zijn er weinig momenten waarop er geen muziek te beluisteren is. Zowel N. als Fredrieke houden erg van muziek. N. vooral muziek beluisteren en Fredrieke mag ook graag zingen. Ze heeft een spelletje voor de Wii : boogie superstar, waar je een lied kan zingen (vergelijkbaar met karaoke) en vervolgens beoordeeld wordt. Ze staat dan vol overtuiging voor de tv te zingen. Mooi om te zien. Het feit, dat zij liedjes over Mathijs heeft geschreven zegt uiteraard ook al genoeg over wat muziek met haar doet. Afgelopen week kwam ze thuis en meldde mij: “ mam, we zongen vanochtend op school en het was niet eens een droevig liedje of zo, maar ik moest zomaar huilen”. Fredrieke laat verder weinig los over het verlies en verdriet om haar broer, maar op zulke momenten komt het dan blijkbaar omhoog. Dat herken ik. Soms kan muziek zomaar een gevoelige snaar raken en roept dat emoties op. Helemaal niet erg om daaraan toe te geven. Juist wel goed.


(foto november 2000, Mathijs 2,5 jaar oud)

Mathijs was niet zo thuis in de muziek als Fredrieke, maar wilde op een gegeven moment graag keyboard leren spelen. Hij was toen al ziek en wij wisten dat hij niet meer beter zou worden. Toch maar “gewoon” aangemeld voor keyboardles. De muziekleraar gaf aan, dat Mathijs er wel feeling en talent voor had. Ik merkte het ook: hij pakte de noten en het met twee handen spelen snel op. Helaas werd hij, naarmate de kanker voortwoekerde in zijn lichaam, steeds meer belemmerd in het oefenen. Toen hij aangaf er daarom toch maar mee te willen stoppen (februari 2008) zei hij: “ik vind het wel jammer voor jullie, want jullie vinden het vast wel gezellig als ik muziek maak en jullie daar naar kunnen luisteren”. Altijd eerst die ander en dan aan hem zelf denken…

Ik vergeet ook nooit het moment dat het liedje ‘Pak maar mijn hand’ van Nick en Simon op de radio voorbij kwam en dat Mathijs na afloop van het liedje zei: “mama zo is het”! In dit lied komt duidelijk naar voren, dat je elkaar nodig hebt. Bij de uitvaartdienst in de kerk hebben wij dit nummer aan het einde van de dienst ook gedraaid. Veel mensen die daar toen waren zeggen nog steeds dat als ze dit nummer horen op de radio weer aan 23 mei 2008 terug te moeten denken.



Kortom, muziek past bij ons als familie. Het Benefietsconcert op 12 maart – Mathijs zou die dag 13 jaar oud zijn geworden – wordt een prachtige bijeenkomst. En wij vinden het geweldig dat er zoveel mensen zijn die zich belangeloos hiervoor willen inzetten en dat zoveel mensen dit met ons mee willen beleven.

Een nieuw jaar

(L. schrijft)


De decembermaand zit er weer op. Die begint met het sinterklaasfeest. Van opa (onze sinterklaas) krijgen we altijd geld om cadeautjes te kopen, die dan op 5 december bij opa en oma op een grote bult gaan en met de hele familie uitgepakt worden. Voor Mathijs krijgen we de laatste jaren geld. Wat zou ik namens opa graag een sportief shirt of een leren voetbal voor hem hebben gekocht… Nu werd het een klein kerstboompje en een kerstbal in de vorm van een engeltje voor op zijn graf. De kerstboom voor thuis was in no time gekocht. Een activiteit die Mathijs altijd met zijn vader deed: samen zorgvuldig een boom uitkiezen. N. vindt het vreselijk om dit nu zonder Mathijs te doen. De boom is dus binnen vijf minuten uitgezocht. Toch doen we alles uiteraard, vooral voor Fredrieke.

Dit jaar stond ik eind december op een kerstmarkt in Lelystad om kerststollen, kerstkoekjes en allerlei mooie spulletjes te verkopen voor Alpe d’HuZes. Ook had ik in de buurt waar wij wonen al de nodige bestellingen gekregen voor stollen en koekjes. Net op het moment dat ik dit rond wilde gaan brengen kwamen twee oud-klasgenootjes van Mathijs (Vincent en Saskia) op bezoek. Ze vonden het leuk om mee te helpen en binnen no time waren er nog twee klasgenootjes van de partij (Romy en Judith). Op zo’n moment flitst het door je heen: Mathijs moest eens weten… Vincent (Mathijs zijn Chinese vriendje) heeft later nog voor 35 euro extra aan koekjes verkocht! Na het rondbrengen van de spullen hebben de kinderen met elkaar geschaatst en vervolgens nog wat gedronken bij ons thuis. Ik vind het erg fijn, dat er nog steeds vriendjes en klasgenootjes van Mathijs langskomen. Vaak haal ik dan (op verzoek van de klasgenootjes) de fotoalbums van Mathijs erbij en worden er herinneringen opgehaald.

Voor het eerst in jaren heb ik weer eens een paar kerstkaarten verstuurd en de (vele) kaarten die wij kregen opgehangen (vorige jaren gooide ik ze nog in een mandje). En ook hebben Fredrieke en ik weer eens een kerststukje gemaakt. Iets wat ik eerder samen met haar en Mathijs ook altijd deed.

En dan oudejaarsavond. We hebben nog steeds vuurwerk dat in 2007 door Mathijs met opa is gekocht (http://mathijsdouwe.blogspot.com/2007/12/zondag-30-december-2007.html ). Fredrieke heeft ook dit jaar hier weer wat van afgestoken en nog steeds zijn de rotjes, etc. niet op. Zo is Mathijs er ieder jaar toch weer een beetje bij. Ik weet nog dat hij in 2007 (ik aarzelde of hij als 9-jarige wel vuurwerk mocht kopen) terug kwam van het vuurwerk kopen en mij vertelde: “Mam, ik heb speciaal voor jou Romeinse kaarsen gekocht, die vindt jij toch zo mooi?!” En dat klopt.

Terugkijkend op 2010 stond vooral de Alpe d’HuZes centraal, waaraan het Mathijs Douwe Team voor het eerst meedeed. En nu: alpjeop naar 2011! Wij en de andere leden van het Mathijs Douwe Team zijn al volop bezig met allerlei activiteiten. En op de folders en visitekaartjes floreer jij Mathijs! Je verdient het!