Zondag 30 december 2007

Het was spannend. Al wekenlang, zo ongeveer vanaf de Sinterklaasweek. Elke keer als er weer een nieuw vuurwerkfoldertje door de brievenbus viel werd het verslonden. Lijstjes met te kopen vuurwerk werden door Mathijs opgesteld. Een dag later werd het lijstje herzien want er was een nieuw, beter foldertje. Bijna elke avond discussie aan de eettafel. “Nee, we gaan géén vuurwerk kopen. Zonde van het geld en daarbij, je bent nog maar negen. Veels te gevaarlijk. Trouwens, op zolder staat nog een halve plastic tas van vorig jaar. Daar doe je het maar mee.” Gelukkig kwam zaterdag de redding: opa en oma op bezoek. Met opa en vriend Sjoerd naar een vuurwerkwinkel. Van oor tot oor glunderend weer terug. “Papa, heb jij ook zo’n zin in oudejaarsavond?”…



Eerder deze week gezellig de kerst gevierd met de twee families. We hoopten dat Mathijs door ‘het rijke aanbod’ aan eten deze week wat beter zou gaan eten. Dat gebeurde helaas niet. Het ‘moeten eten’ blijft dus een groot zorgpunt. Feitelijk leeft hij nu op dorito's (chips), popcorn en gele vla met slagroom.

Zondag 23 december

De afgelopen week was de laatste schoolweek voor de kerstvakantie. Op school werd het kerstfeest donderdag met een kerkdienst, knutselen en een heus kerstdiner gevierd. Mathijs is de hele dag naar school geweest, want hij wilde niets missen.
Vrijdag op tijd naar het AMC voor de verwachtte bloedtransfusie. Om 9.00 uur op de afdeling. Snel de prik aankoppelen en dan wachten op het bloed. 10.00, 11.00, 12.00… Uiteindelijk werd het 15.30 uur !!!! voordat het bloed er was! Waar het nou weer aan lag, probeer dat maar te achterhalen. Je wordt er erg moe van. Letterlijk en figuurlijk. Gelukkig werd er tussen zonsondergang vrijdag en de zonsopgang op zaterdag een sponsorfietstocht gereden. De hele nacht door rondjes fietsen rond het AMC. De opbrengst komt ten goede aan kinderoncologisch onderzoek. Op de afdeling zelf werd gefietst op een hometrainer. Mathijs heeft op een driewieler 2 rondjes op de afdeling gefietst. L. er met de infuuspaal rennend achter aan. Mathijs: “mam, wat kijken ze allemaal naar mij, ze denken zeker dat ik ziek ben. Maar ik kom alleen maar voor een bloedtransfusie en ben maar een beetje ziek”. Dit geeft aan hoe Mathijs zelf tegen de situatie aankijkt. In het AMC heb ik (L.) nog even overleg gehad met de oncoloog. De bloedwaarden waren weer zodanig gedaald dat het nodig is de dagelijks toe te dienen chemovloeistof opnieuw te verminderen. Dit moet voorkomen dat hij weer in aplasie raakt.
Zaterdag op natuurijs op de Oostvaardersplassen geschaatst en gesleed. Prachtig! Het kostte de nodige inspanning en ik moest Mathijs stevig vast houden. Maar we hebben volop genoten.
Vandaag is Mathijs weer erg moe en eet bijzonder weinig. Zondermeer zorgelijk. Hopelijk is dat de volgende week met de feestdagen beter.

17 december 2007

Veel veranderd is er niet sinds vorige week. Mathijs blijft moe en het eten blijft lastig. Stel je voor dat je tegen élke maaltijd opziet, geen zin hebt om wat dan ook maar te eten. Maar je wel weet - dat weet je als jongetje van negen ook - dat je móet eten om in leven te blijven. Dat is elke maatlijd opnieuw 'stouwen'. Daarbij geeft Mathijs zeker één keer in de week bij het eten over.
De bloeduitslag eind vorige week gaf aan dat het hb (ijzer in het bloed) laag is. De voortgaande chemo zal het deze week waarschijnlijk wel verder verlagen. Dus we verwachten dat eind deze week een bloedtransfusie nodig is.
Zoals op de foto te zien: de kerstboom is (wordt op de foto) weer opgetuigd.

10 december 2007

De vorige week begon niet goed. Maandagochtend bij het ontbijt kon Mathijs opeens zijn rechterhand niet meer gebruiken. Het lukte hem niet een kommetje op te pakken. Hij (en wij) schrok er erg van. Na een kwartiertjes was het over. Dinsdag zaten we dus weer met spoed bij de oncoloog in het AMC. Die kon niet direct iets vinden en houdt het op ‘kortsluiting’ in de hersenen waardoor kortdurende uitval optreedt. Hetzelfde dus als waardoor hij nu zo’n drie keer een ‘abscence’ (even helemaal geen contact met ons) heeft gehad. Gelukkig hoorden we dinsdag ook dat Mathijs weer uit aplasie was (geen verminderde weerstand meer) en dus weer alles mocht eten. En ook de antibiotica kon worden stopgezet. Een hele opluchting voor hem. Mathijs is wisselend wat beter en wat slechter in zijn doen. Eten gaat nog steeds erg matig. Gelukkig waren er ook nog leuke dingen deze week. Woensdag Sinterklaas gevierd met de familie van L. en gisteren een leuk verjaardagsfeest. Daar genieten Mathijs en Fredrieke erg van.

2 december 2007

Voor Fredrieke is het ook niet eenvoudig. Deze week zat ze bij L. achterop de fiets toe ze zei “mama, wij zijn geen gewoon gezin hè?” Zo’n vraag gaat je door merg en been en uiteraard is het antwoord: nee, dat kan je wel zeggen met twee kankerpatienten. Er is veel om over te piekeren. Zoals Mathijs doet. In bed deze week op een ochtend vraagt N. ‘m waar hij aan denkt. “Ik denk na over hoe ik deze dag weer met mijn energie om moet gaan.” In de vorige stukjes was te lezen dat Mathijs erg moe is. Half deze week moest hij bloed prikken. Donderdagmiddag de uitslag: verminderde weerstand/aplasie! Zijn lichaam heeft het zwaar door die chemo’s waardoor de weerstand achteruit gaat. Om te voorkomen dat hij koorts krijgt en dan het ziekenhuis in moet moest er meteen worden gestart met het innemen van veel medicijnen. Drie keer daags 3 tabletjes + 2 drankjes. Dat is veel. Tevens is het uitkijken geblazen met wie je Mathijs in contact laat komen. Als je bijvoorbeeld weet, dat iemand verkouden is, kies je er voor om zo iemand even “buiten de deur te houden”. Het betekent ook extra opletten met eten: zuivelproducten mag je bijvoorbeeld na opening niet langer dan een dag bewaren, geen gestrooide pepernoten eten, niet uit een snoepbak grabbelen waar al allerlei andere handjes in hebben gezeten etc. etc. Gisteren hebben we het sinterklaasfeest bij opa en oma, zij het in aangepaste vorm, toch kunnen vieren. Het was gezellig en allebei waren ze heel blij met de cadeautjes die ze gekregen hadden. Vandaag wordt daar volop mee gespeeld.

Wenspijlactie Doe-een-wens

(tekst Doe-een-wens)

Misschien wat vroeg voor een eindejaarswens. Maar er is een goede reden. Doe Een Wens
organiseert namelijk een speciale wenspijlen actie om de liefste wensen van kinderen met een levensbedreigende ziekte uit te laten komen.

Doe ook mee met de actie 'Doe Een Wens Pijl'. Koop voor 5 euro een digitale wenspijl op www.DoeEenWensPijl.nl en doe voor uzelf of iemand anders een mooie wens.

Nodig ook uw vrienden, medewerkers of andere relaties digitaal uit om een virtuele wenspijl te kopen en maak kans op gratis kaarten voor SnowWorld!

P.S. Kijk op zondag 23 en 30 december naar de Doe Een Wens uitzendingen op RTL 4. Dan laten Wendy van Dijk en Irene Moors 6 bijzondere kinderwensen in vervulling gaan en worden alle virtuele pijlen ook echt de lucht in geschoten

Zondag 25/11/07

Heel veel valt er niet te melden deze week. Mathijs bleef erg moe, dat verontrust ons wel. Wat is de oorzaak, hakken de dagelijkse ‘remmers’ er zo fors in? Of komt er een griepje ‘langs’? Deze komende week – sinds gisteren - gelukkig een ‘stop-week’ wat betreft het moeten innemen van de remmers. En vandaag (zondagochtend) was het al een stuk beter. Dit zal er ook mee te maken hebben dat Mathijs vandaag naar de verjaardag van z’n oom in Drachten gaat en dus z’n lievelingsneef ziet. Veel voetballen, WII-en en computeren.
Mathijs zijn haar blijft uitvallen, het wordt er niet mooier op. Met wat kammen en gel is het ergste weg te werken. Maar vooral achter, op de plek waar hij in het verleden het meest is bestraald, valt het haar echt uit. We kunnen het niet over ons hart krijgen om het haar er nu al helemaal af te scheren, dat is te definitief.
Verder was en is het natuurlijk de week van de aankomst van de Sint. Mathijs gelooft er niet meer in maar speelt voor Fredrieke het spel keurig mee. Om het enthousiasme van Fredrieke enigszins te beperken (zéér vroeg wakker) is met Sint afgesproken dat alleen op vrijdag en zaterdag de schoen mag worden gezet. Vandaag had Mathijs er de roe in wegens het zingen van niet-nette sinterklaasliedjes. Uiteraard tot genoegen van Fredrieke.
Mathijs blijft N. tips geven om de misselijkheid van de chemo’s tegen te gaan. “Je moet chips en cola eten, papa. Dat deed ik ook in het AMC. Ook als ontbijt. Dat hélpt echt”. N. moet er niet aan denken…

Een rustig weekje

De afgelopen week waren er geen bijzondere dingen. "Gewoon" halve dagen naar school, voetbaltraining, keyboardles en spelen met vriendjes. We hadden een gesprekje met de juf over het rapport van Mathijs. Nou, dat mag er zijn en dat vinden we een hele prestatie. Zeker gezien het feit dat hij vorig jaar een heleboel gemist heeft (spellingsregels, rekenvaardigheden, etc.). Ook is er in de afgelopen week een gesprek geweest met de kinderthuiszorg. Deze kunnen we, zo nodig, in gaan zetten in de daarvoor geindiceerde uren. Dat is mooi. Tot nu toe hebben we vrienden, familie en bekenden (met een medische achtergrond) ingeschakeld als er oppas nodig is. Dat willen we graag blijven doen, maar als het nodig is kunnen we nu ook een beroep doen op de kinderthuiszorg.
Sinterklaas is weer in het land. Mathijs weet inmiddels van de hoed en de rand, maar zijn zusje gelooft er nog volop in en dat kunnen we merken (windkracht 10!), maar uiteraard wel leuk. Er zijn dan ook weer genoeg leuke dingen in het vooruitzicht voor beide: verjaardagen, sinterklaasfeest, etc.

Controle en transfusie

Deze week was er weer een controle bij de oncoloog van Mathijs in het AMC gepland. Eigenlijk valt er weinig nieuws over te melden. Klopje hier, klopje daar, wegen, lengte. Dat is het dan wel zo’n beetje. Alleen het hb in het bloed begint inmiddels flink te dalen, inmiddels tot 5,5. Wat een groot deel van de optredende vermoeidheid verklaart. Daarom heeft Mathijs vrijdag een bloedtransfusie gehad. En dat heeft geholpen, hij heeft dit weekend duidelijk weer meer energie. Vervelender is dat zijn haar nu fors begint uit te vallen. Dit was als bijwerking van de remmer door de oncoloog wel voorspelt. Daarom, kijk nog even goed naar deze afgelopen week genomen foto.
N. heeft donderdag jl. operatief een portocath ingeplant gekregen. Een kastje onder de huid, aangesloten op een hoofdader. Dit vergemakkelijkt het toedienen van de komende chemo’s.

Minder vaak naar school

Deze week hoefde Mathijs geen medicijnen (behalve drie keer antibiotica). Dat was erg lekker voor hem. Het is toch iedere avond er weer tegen aan 'hikken' als hij drie weken lang zijn chemodrankje moet.
De chemo hakt ook in zijn bloedwaarden. Bv. in het HB (ijzer). Hij is dus veel sneller moe. Sinds maandag gaat Mathijs dan ook nog halve dagen naar school. Uiteraard is hij het hier zelf helemaal niet mee eens ("dan mis ik veel te veel."). Maar school kostte hem - de juf zag het dagelijks gebeuren - inmiddels wel erg veel energie. Nu blijft er nog wat energie over voor leuke dingen als een vriendje dat komt spelen. Wat ook belangrijk is. De school regelt dat er één of twee keer per week een juf langs gaat komen die Mathijs dan onderwijst op de punten die hij op school mist.
Het leren gaat Mathijs nog heel goed af. Momenteel heeft hij veel interesse in alles wat met het milieu te maken heeft. Met name de opwarming van de aarde. N. had hem deze week op de fiets over de relatie tussen vervuiling, het smelten van de ijskappen en de stijging van de zeespiegel verteld. Mathijs was al - en nu nog erger - heel alert op lampjes of apparatuur die onnodig aan blijven staan. Wij kunnen 's avonds geen kamer meer uitlopen of - als we terugkomen - alle lampen zijn uit. "Fredrieke, ik wil later niet door jou onder water komen te staan hoor! Doe dat licht uit."
Met N. gaat het gelukkig weer wat beter, hij is niet zo misselijk meer en begint weer wat (meer) te eten.

Meer moe

We merken, dat Mathijs de laatste weken toch wat sneller moe is. Ook op school is dat het geval. Hij zet zich uiteraard nog voor meer dan de volle 100% in, maar aan het einde van de dag is de koek op. Door de chemotabletten zijn de bloedwaardes dan ook inmiddels wat gezakt. Gelukkig hoeft hij nu even een week geen chemopillen te slikken. In de afgelopen week had Mathijs ook weer een absence. Een nare ervaring, ook voor hem. Hij hoort ons wel, maar het lukt hem dan niet om een antwoord of adequaat antwoord te geven. Het gebeurde deze week net op een moment, waarop ik met Fredrieke naar Holiday on Ice zou gaan. Dat kon dus niet doorgaan. Gelukkig was juf Marianne (de juf die Fredrieke op school begeleidt op emotioneel gebied) bereid om met haar mee te gaan en kon ik samen met opa en oma voor de mannen (N. lag misselijk in bed) zorgen. Gisteren had Mathijs 's morgens een voetbalwedstrijd en's middags ben ik samen met mijn zus, vriendin en Mathijs naar een genezingsdienst in Leiderdorp geweest. Het thema van de dienst was : "genezing door de verbondsmaaltijd", een mooie dienst waarbij er bij de avondmaalsviering speciaal aandacht was en gebeden werd voor de zieken.

Naar Disney Parijs!

Dit weekend naar Disneyland Parijs geweest met en dankzij de Stichting Racen tegen Kanker (zie hiernaast onder links). We troffen het met het weer. Het was weliswaar vooral 's ochtends nog koud maar de zon scheen wel de hele dag. Vrijdag vertrokken, 3 bussen vol met kinderen + hun ouders + begeleiding (o.a. verpleegkundigen). Een hele organisatie.





Zaterdag konden we voor het eerst het park in. Mooi, maar druk!!! Gelukkig had de stichting voor 'invalidenkaarten' gezorgd. Dus wij hoefden niet in de wachtrijen van 50 minuten of langer te staan. Maar konden meteen doorlopen en instappen. Elk nadeel hep z'n voordeel. Veel attracties zo kunnen doen. Natuurlijk is zo'n dag vermoeiend. We durfden het - gezien conditie Mathijs - niet aan om aan de avondprogramma's (bv. rondrit + rondvaart Parijs) mee te doen.




Zondag ook nog tot bijna twaalf uur 's middags in het park gelopen. Snel even nóg een keer de allerleukste attracties gedaan. Om 13.00 uur de bus in en op huis aan. Dat was natuurlijk nog een heel eind, om 23.15 weer thuis.

Weekendje weg: zonnig maar wel met donkere wolken

Afgelopen week had Mathijs een terugval op school qua gedrag. Hij was wat tegendraads en teruggetrokken zei de juf. Toen we dit met Mathijs bespraken zei hij, dat het hem allemaal wat teveel werd: het ziek zijn, het medicijnen slikken, papa die ook nog eens ziek is. Vandaar deze reactie, die eigenlijk wel heel begrijpelijk is. Mathijs zei tegen ons: "tot januari kan ik het nog wel volhouden, want dan zijn er allemaal leuke dingen waar ik naar uit kan kijken (Disneyland, verjaardagen, sint en kerst), maar daarna? Hij moest deze week voor controle naar de tandarts, hij dacht dat hij een gaatje had, maar gelukkig viel het mee. Datgene wat hij voelde had te maken met het wisselen van kiezen. De tandarts was zeer tevreden over zijn gebit. Mathijs zei: "een hele geruststelling is dat mam, want al die medicijnen zijn niet goed voor mijn tanden en nu weet ik dat het goed is". Afgelopen weekend hebben we vertoefd in een vakantiehuisje in Hoenderloo op park de Miggelenberg, ons favoriete park. Het was prachtig weer, de natuur was mooi met die herfstkleuren, veel eekhoorntjes en konijnen gezien. De kinderen zijn veel buiten geweest, hebben op heuvels geklommen, gestept, gezwommen, opa en oma zijn nog op bezoek geweest en met hen hebben we lekker crepes gebakken. Gisteravond was het echter ineens mis. Mathijs was erg stil, moest overgeven en ik vond hem vreemd reageren. Ik vroeg hem of hij nog wel wist wie ik was... Nee dus, hij was helemaal afwezig en had een absence. Hoe lang het precies heeft geduurd weten we niet, maar het was enorm schrikken. Gelukkig is hij lekker gaan slapen en vandaag gaat het tot nu toe goed. Voor wat betreft N. hebben we te horen gekregen, dat hij het zwaarste chemotraject zal krijgen. Dat betekent 1 dagopname met een infuus (en dus ook een port-a-cath, prikkastje wat onder de huid wordt geplaatst) en 2 weken chemopillen slikken, vervolgens 1 week niets. Het zijn in totaal 8 blokken van 3 weken.

Geen thee meer, wel nieuwe medicijnen

Een gesprekje tussen moeder en zoon: Iedere avond vragen we voor het slapen gaan aan de kinderen of ze nog ergens mee zitten of nog vragen hebben. Meestal komt er niets, maar op een avond vroeg Mathijs: mama, geloof jij in de werking van die kruidenthee en in het eten van vis ?(over vis eten hadden we het gehad n.a.v. de ziekte van N., dit zou goed zijn) Ik geloof er niet in, zei hij. Mama moest even nadenken en antwoordde: "ik geloof niet zozeer in de werking van die kruidenthee, maar denk wel dat gezond eten belangrijk is. Wat ik wel geloof is, dat artsen veel kennis hebben om mensen beter te maken en geloof ik ook in datgene wat er hierover in de bijbel staat". Inmiddels zijn we gestopt met de kruidenthee. Vanaf zaterdag slikt Mathijs een nieuw medicijn, wat hij 3 weken iedere avond moet nemen en daarna 1 week niet. Bij dit medicijn hoort ook 3 keer in de week het slikken van anti-biotica. Al met al een extra belasting voor Mathijs. De reactie van Mathijs was dan ook: kan ik geen "gewone" chemo's krijgen in het ziekenhuis? Toediening via het infuus vond hij blijkbaar niet zo belastend als dit. Gisteravond is het goed gegaan, Mathijs heeft niet overgegeven. We hopen dat dat zo blijft. In de afgelopen week hebben we de oncoloog nog persoonlijk gesproken en ons is duidelijk geworden, dat ze ook met dit middel de kwaliteit van leven goed in de gaten houden. Zonodig passen ze bijvoorbeeld de dosering aan. Voor Mathijs was het hoogtepunt van de week de wedstrijd Ajax - Kroatie, waar hij met zijn opa naar toe is geweest.
Morgen hebben we in het Flevoziekenhuis een gesprek met de oncoloog over het chemotraject wat N. zal gaan krijgen. Ook weer spannend.

Zaterdag 29 september

Deze week heeft Mathijs weer een MRI gehad. En daar is niet uitgekomen waar wij - zeker nu even, nu alles al zo hectisch is - op hoopten. De 'remmer' remt onvoldoende. Eind komende week wil de arts starten met een ander middel. Dat als groot nadeel extra bijwerkingen heeft.
N. is sinds maandag jl thuis en herstelt langzaam wat.

Drukke week

Ondanks de situatie proberen we alles zo “gewoon” mogelijk door te laten gaan Het werd wel een drukke week hierdoor. Uiteraard de nodige oppas (opa en oma, tante) in huis vanwege de situatie. En met een van hen of ons gewoon naar de voetbaltraining, voetbalwedstrijd, keyboardles, verjaardag van Fredrieke en oma vieren, naar school, etc. En gezien Mathijs zich altijd voor de volle (of liever nog meer) 100 % geeft is een dagje rust vandaag dan ook geen overbodige luxe.
Afgelopen maandag de laatste keer medicijnen innemen van de serie, altijd een fijn moment. Dinsdag zijn we voor een controlebezoekje naar de oncoloog geweest. Deze was erg tevreden over Mathijs. Volgende week bloedprikken, om te kijken of zijn bloedwaardes een beetje op peil blijven. Hopenlijk is dat zo.
N. wordt woensdag opgenomen en donderdag geopereerd.

Mathijs heeft zijn eerste keyboardles gehad en kan nu een heel klein wijsje spelen. Daar is hij erg trots op. Afgelopen donderdag is hij weer met een nieuwe ronde chemo (remmer) begonnen. Helaas ging dat twee keer mis en moest hij overgeven. Vandaag gelukkig de laatste keer.
Gisterenavond heeft Mathijs aan z’n papa uitgelegd hoe je over een vervelende situatie heen kan kijken. Dit vanwege het feit dat er bij zijn papa ook kanker is geconstateerd. Mathijs en Fredrieke zijn hier erg diep van onder de indruk. Dit feit is ook de reden dat L. nu het schrijven van deze weblog overneemt. Wij hebben het erg druk en de weblog zal dus minder frequent worden bijgewerkt.

Thee

De afgelopen maanden hebben we veel goedbedoelde tips en adviezen gehad over alternatieve geneeswijzen. Om precies te zijn: we hebben de keus uit 6 middelen. Er zijn pilletjes, poedertjes, zoutoplossingen en zelfs spuiten met spul dat uit Amerika moet overkomen. Grote vraag natuurlijk: wat helpt nu (…) en wat willen we hem wel of niet geven? We kunnen Mathijs moeilijk alles tegelijk toedienen. Uiteindelijk hebben we gekozen voor… thee. In een boekje dat over deze thee is gemaakt wordt zelfs gesteld dat het “wetenschappelijk is bewezen” dat deze thee kanker bestrijdt.

Na de thee te hebben gezet hebben we Mathijs een slokje laten proeven. Brrrr. Dat was geen succes. Nee, dat gaat hij écht niet drinken stelde hij. Twee dagen later dachten we slim te zijn en hebben we een beetje van dat spul door de gewone thee gedaan. Mathijs dronk de thee keurig op. L. en ik zachtjes tegen elkaar: “niets zeggen!”. Mathijs 20 minuten later op de trap, bij het aantrekken van zijn schoenen om naar school te gaan: “ik weet het wel hoor. Er zat van die kruidenthee door mijn thee. Ik heb een hele sterke proef!”

Voetbalseizoen en school weer begonnen

Zo vrolijk als Mathijs vanochtend opstond zien we ‘m niet vaak. Meestal heeft hij wel wat last van een ochtendhumeur. Maar deze zaterdag was het meteen helemaal goed: vandaag is het voetbalseizoen bij de Buitenboys weer gestart. En wel met een onderling toernooi.

Voor Mathijs was het wel even afwachten wat voor nieuw team hij aan zou treffen. In overleg met de FC Buitenboys is Mathijs dit jaar – gezien zijn door de chemo’s aangetaste kracht en balans – niet doorgestroomd naar de E-tjes. Hij blijft een keeper van de F-jes. Dat was wel even slikken voor Mathijs. Maar zoals bij zoveel zaken: Mathijs neemt het (na wat tranen) zoals het gaat. Het keepen ging dit eerste tournooi matig. Laten we maar zeggen: Mathijs was niet echt in vorm (vond hij zelf ook). Hij heeft ook nog een tijdje gewoon in het veld gevoetbald. Dankzij een voorzet van Mathijs kon een ander teamlid scoren. Daar was hij trots op en dat maakte weer veel goed.



Verder is natuurlijk vorige week de nationale voetbalcompetitie gestart. Ook daar was de hele zomervakantie al naar toe geleefd (“hoe lang duurt het nog voordat het 17 augustus is?”). Inmiddels doet hij via internet/mail met 3 voetbalcompetities (bv 'coach van het jaar’) mee. Dat betekent voor Mathijs wekelijks veel piekeren, dus drukte (“welke speler moet ik wisselen, welke niet?”). Eigenlijk is Mathijs er dagelijks wel mee bezig. Er moet gewonnen worden!

Morgen dankzij een uitnodiging van oom Gerrit uit Castricum opnieuw naar de Arena. Voor de wedstrijd Ajax – Heerenveen. Friese neef Sybren en opa mogen ook mee. Ook daar is al weken naar uitgekeken. Nu moet Ajax natuurlijk wel winnen…

Van al die uitjes en cadeautjes geniet Mathijs wel. Deze week tegen mij, voorop op de stang op de fiets vanuit school: “Hoe lang blijf ik nou nog van die cadeautjes en leuke dagen krijgen? Zoals naar de Arena, Disney en Villa Pardoes? Dat wil ik wel tot mijn 18-de. Maar dan moet ik wél in het ziekenhuis blijven.”

Afgelopen week is ook de school weer gestart. Een nieuwe juf, dus Mathijs was erg benieuwd. Maar het gaat al weer met veel plezier. Vooral de eerste Engelse les heeft indruk gemaakt. Gewoon weer dagelijks naar school, Mathijs vindt dat heerlijk: structuur/alles normaal!

VROOAM, VROOAM

“Zou Mathijs het leuk vinden om met een Ferraridag mee te gaan?”, zo vroeg ‘onze’ vroegere Doe-een-wensvervuller een paar maanden terug. Helemaal zeker waren we niet (hééft Mathijs wel wat met auto’s?), maar Mathijs reageerde met “mwoah, dat lijkt me wel leuk”. Nou ja, een dag. Laten we het maar proberen, we zien het wel. Nou is een ‘dag’ voor ons op zaterdag zoiets van 10.00 – 16.00 uur. Dat bleek bij een Ferraridag toch net wat anders, zo lazen we in de uitnodiging die we een paar weken later ontvingen. “U wordt tussen 07.00 en 08.00 uur in het Wilhelminakinderziekenhuis in Utrecht verwacht. Daar start deze dag.” ??!!!! Zeven uur 's ochtends op zaterdag! Het einde van het programma bleek om 21.00 uur te zijn. Ahum, Mathijs móest het dus nu wel héél leuk gaan vinden… En dan hebben we het nog niet over L en mijzelf.

Gisterenmorgen om 7.30 uur stonden wij dus inderdaad in de hal van het WKZ. Het was ons bij aankomst al duidelijk geworden dat het toch iets meer werd dan een beetje snelle auto’s kijken. Voor de deur van het ziekenhuis stonden ruim 40 politiemotoren en –wagens opgesteld. Die bleken de stoet te gaan begeleiden. Ook reden er bijna 100 Ferrari’s voor. Veel rood en nog veel meer lawaai (allemaal grote kleine jongens achter het stuur: vrooam, vroaam). Mathijs bleek met Ferrari nr. 46 mee te rijden. En dan moet het die dag maar klikken tussen de bestuurder en Mathijs… Dat deed het!! Toen we Mathijs om 12.00 uur terugzagen op vliegveld Zestienhoven R’dam (alle aanhang werd de hele dag met bussen vervoerd) glunderde die helemaal! Het laatste half uur hadden alle Ferrari’s nog even los gemogen op de startbaan van Zestienhoven. Dus alle grote jongens plankgas, 200- 270 km per uur, die baan over.

De middag was een bezoek aan de Autosalon in Ahoy. Eén grote snoepwinkel voor racefanaten. De 100 Ferrari’s reden ook een ronde door één van de hallen van Ahoy. Veel zwaaien en nog meer lawaai. Wat aan het einde van de dag weer werd gevolgd door een flink dinerbuffet. Volgens Mathijs - en ons - “was dit een héle leuke dag.”

(de dag werd georganiseerd door de Ferrariclub Nederland (www.ferrari-club.nl), de vereniging van ouders van kinderen met reuma (www.jeugdreuma.com) en de stichting Doe een wens (www.doeeenwens.nl)).

Maandag 13 augustus

Nog een paar vakantiefoto's. O.a. Fredrieke met de bij de playbackshow op de camping gewonnen derde prijs. Vandaag heeft Mathijs de laatste van de 5 chemopillen ingenomen. Dat ging goed. Nu weer 3 weken 'rust'.

Zaterdag 11 augustus

Bijna het einde van onze vakantie in het Salland, 879 km boven Parijs. Zondag komen we weer thuis na ruim 4 weken in de stacaravan van m’n zwager en zus gebivakkeerd te hebben. Op een mooie camping, waar M + F graag naar de activiteiten van het recreatieteam gingen. Na jaren met een zeilboot gevaren te hebben (je ligt dan elke dag op een ander plaatsje) is de rust van een camping wel effe wennen. Maar ook wij hebben het ´naar omstandigheden´ naar onze zin gehad. Niets hoefde en ´alles´ lijkt veel verder weg dan wanneer je thuis zit. Het weer was dan wel niet altijd superzomers, maar tussen de bomen in het bos op een paar dagen na altijd wel zo´n 22/23 C. Mathijs vindt het overigens niet zo erg dat de vakantie voorbij is. Hij telt de dagen naar 19 augustus af: de start van de nationale voetbalcompetitie. En een week later de begint het zelf voetballen bij de Buitenboys weer.
Omdat het deze week geen zwemweer was een paar keer er op uitgegaan. Zo bijvoorbeeld dinsdag naar een presentatie kaasmaken op een boerderij. L. vond het nodig en nuttig dat de kinderen dit eens zouden zien. Ze bleek gelijk te krijgen. Er was veel belangstelling voor deze presentatie, de groep bestond uit zo’n 40 personen. De boerin legde uit dat na de geboorte de vrouwelijke kalfjes op de boerderij blijven voor de melk- en vervolgens kaasproductie. De mannelijke kalfjes worden verkocht. Toen er vragen mochten worden gesteld stak Mathijs zijn vinger op (hij had al medelijden met de kalfjes die verkocht worden): “ waarom geven mannetjeskoeien geen melk?” (…) Ik heb nog niet eerder meegemaakt dat L zich voor Mathijs schaamde. Maar nu hoorde ik haar roepen “we komen uit de grote stad hoor, we komen uit de grote stad hoor, het is een stadskind”.
Verder is donderdag gestart met de ‘tweede ronde’ toedienen van de medicijnen. Ook deze keer ging het helaas de eerste keer mis en moest Mathijs na een paar uur overgeven. Waarschijnlijk was de oorzaak dat de anti-misselijkheidsmiddelen niet goed werkten. Die worden een paar uur voor het geven van de medicijnen via een zetpil toegediend. Vlak daarna moest Mathijs naar het toilet… En dus hebben de middelen niet goed gewerkt. Blijft vervelend. Vrijdag ging het goed. Tot aan maandag moet hij dit medicijn dagelijks weer krijgen.

maandag 6 augustus

Eindelijk weer een paar dagen echt zomers weer gehad. Op de camping kon dus veel en vaak worden gezwommen. Tussendoor deze week toch de nodige medische zaken. ’s Maandags (30/6) moest Mathijs worden geprikt. De medicijnen kunnen zijn bloedwaarden beïnvloeden (moe worden etc) dus dat moet in de gaten worden gehouden. Opnieuw zien we weer eens een ander ziekenhuis van binnen, nu dat van Hengelo. We hebben zo door de jaren heen al heel wat ponsplaatjes (moet je eerst laten maken i.v.m. administratie binnen zo’n ziekenhuis) verzameld. Dinsdag hebben oma en opa opgepast en zijn L. en ik naar het AMC geweest voor een ‘hoe nu verder-gesprek’ met één van de oncologen. Dezelfde dag met de eigen huisarts gesproken. Die zal op termijn ook veel met Mathijs te maken krijgen.
Donderdag is Mathijs (weer) met opa naar Ajax geweest. Nu in de Arena, na afloop is hij bij oma en opa blijven slapen. Dezelfde avond was er een playbackshow op de camping. Een hele happening blijkt, veel mensen op de camping (velen staan hier al jaren, van kindsaf aan) zijn er druk mee. Fredrieke deed ook mee en werd derde (medaille!) in de categorie tot 9 jaar met een liedje uit de musical ‘Annie’. Zondag (gisteren) met neef Berry en aanhang gezellig wezen zeilen op de Fluessen in Friesland.

Dinsdag 31 juli

 

Even thuis, tijd om wat foto's op de site te zetten. Bij de foto aan kantoortafel hoort nog een verhaaltje. Begin juli zijn we naar Madame Tussaud geweest. Vooraf wilde Fredrieke eerst chocolademelk drinken op mijn werk. "Want die is zo lekker". Dus kwamen ze even langs. Mathijs wilde ook even op de kamer naast mijn kamer kijken. "Die is van de baas" had ik gezegd. Mathijs vond al die meubelen van afvalhout maar niets. Verder wilde hij weten waarom ik naast de baas zit. Mijn vraag aan hem "wat denk jij?". Mathijs: "nou, omdat die jou in de gaten moet houden". (...)

Zondag 29 juli 2007

“Als het slecht weer wordt gaan we een Wii (spelcomputer) kopen”, hadden we Mathijs vorige week beloofd. Maandag was het zo ver. Dus ’s middags naar de Mediamarkt in Hengelo. Gelijke monniken etc dus Fredrieke kreeg meteen de lang gevraagde skeelers (met led-lichtjes in de wielen als je rijdt, mooier kan niet). Dinsdag was net als maandag een regendag die we dus met wii-sport zijn doorgekomen. Gelukkig knapte het weer woensdag flink op.
Het recreatieteam op de camping had deze week alle activiteiten in het teken van ‘de musical’ staan. Dus decor bouwen, kleren maken en natuurlijk veel oefenen. Mathijs en Fredrieke hebben er de hele week actief – elke dag toch zo’n drie uur – en met veel plezier aan mee gedaan. Vrijdag was de uitvoering. Opa en oma waren hier die dag ook, dus die zijn mee geweest.
Tot op heden hebben wij het hier bewust stil gehouden dat Mathijs ernstig ziek is. Er wordt toch meteen anders naar je gekeken. Maar deze week is Mathijs is een nieuw vriendje tegen gekomen, Dani. Die zag op een gegeven moment, toen Mathijs in zijn blote bast liep, dat Mathijs een bobbel rechts boven op z´n borstkas heeft zitten (de porth-o-cat). Dani vroeg Mathijs wat dat was. Waarop Mathijs aangaf dat hij daar een kastje heeft zitten om in te prikken omdat hij ziek is. Toen vroeg Dani “wat voor ziekte is dat dan?”. Volgens eigen zeggen heeft Mathijs toen gewoon gezegd ‘kanker’. Tsja.
Het is inmiddels zondag en het regent hier vreselijk. Een paar dagen naar huis of toch in de caravan blijven? Er is voor het laatste gekozen. Vanmiddag naar de bioscoop in Zutphen: Zoop in Zuid-Amerika.

Zondag 22 juli

Het blijft bizar. We weten wat er aan de hand is, maar alles gaat gewoon z´n gang. Inmiddels zijn we op vakantie in Salland (voor alle lezers in het westen van het land: behalve vrijdag hier elke dag zon gehad hoor) en er wordt veel gezwommen. Gisteren naar avonturenpark Hellendoorn geweest. Het was niet druk en Mathijs heeft alle attracties afgewerkt. Incl. de achtbaan met looping en kurkentrekker.
Maar feit blijft dat er veel niet goed is. Woensdag zijn L + ik naar het Sophiakinderziekenhuis in R´dam geweest voor de second opinion. Wel verwacht, niet gehoopt: hetzelfde slechte verhaal.
Wat vreemd is om bij jezelf op te merken is dat, nu Mathijs er uitziet als ieder ander kind, je – onder deze omstandigheid – graag zou willen dat andere mensen ook zouden zien hoe hij echt geniet. Dus als hij met voetbal een keer scoort (op de camping hier is een hele mooie voetbalkooi waar Mathijs de halve dag in speelt of rondom heen hangt) wil je als de buurvrouw naast je zegt “wat geniet hij, hé” heel graag trots terug zeggen “ja, mooi he. En dat terwijl hij zo ziek is!” Maar dat hij ziek is weet hier bijna niemand. En dat houden we ook maar zo. Terwijl toen Mathijs superkaal was (vorige week die foto’s van begin dit jaar nog eens gezien. Bv. bij Huntelaar. Jemig, wat was Mathijs kaal. Dat zie/merk je als ouders in zo’n periode niet meer) je er wel eens van baalde als Mathijs en wij alle aandacht kregen als we met hem een winkel of restaurant binnenliepen. Of met hem gingen zwemmen en alle hoofden onze kant opdraaiden en je ze zag denken “dat jongetje is erg ziek. En dat zijn blijkbaar z’n ouders. Zielig hoor.” Toen was er juist te veel ‘aandacht’.
Verder proberen we elke dag natuurlijk ‘leuk’ te maken. Maar dat heeft z’n grenzen. We kunnen niet van elke dag een superdag maken. We zouden niet eens weten hoe. Mathijs is niet iemand die hoge eisen stelt, dus elke dag iets bijzonders hoeft van hem niet. Al snel komt dan de opmerking “nu wil ik wel weer gewoon een paar daagjes thuis/bij de caravan blijven om te game-cuben en te spelen”. En het lúkt ook niet altijd om er een superdag van te maken, je hebt het niet altijd in de hand. Donderdag werd er door het recreatieteam hier bv. een voetbalcompetitietje georganiseerd. Mooier kan natuurlijk niet, daar leeft Mathijs dagen naar toe. Vier teams, en het team van Mathijs werd met afstand … vierde. Heel veel chagrijn.

Zondag 15 juli 2007

Donderdag zijn we gestart met de nieuwe medicijnen ('de remmer'). De arts had al aangegeven dat de één er wel en de ander er niet misselijk van zou worden. Omdat Mathijs meestal meer last heeft van de ant-misselijkheidsmiddelen dan van de medicijnen zelf ervoor gekozen hem donderdag geen anti-misselijkheidspil te geven. Helaas, dat ging meteen fout. Vier uur na inname van de remmer - op het verjaardagsfeestje van Siem - kwam alles er weer uit. Tranen. De volgende dag toch maar twee uur van te voren het anti-misselijkheidsmiddel gegeven (een zetpil). Daarna ging het moeiteloos, niks misselijk meer geweest. Het is inmiddels zondag 16.30 uur en hij heeft vanmiddag de vierde toediening gehad. Morgen de laatste in deze reeks en dan drie weken niks.
Verder is Mathijs in zeer gewone doen. Speelt, lacht, niets aan te merken.

'Gewoon'

Zoals in vorige berichten aangegeven: er lijkt niets aan de hand. Alles gaat gewoon z’n gang. Behalve dat inmiddels de eerste plastic tas vol medicijnen (o.a. ‘de remmer’) is geleverd. Daar start Mathijs morgen mee. ‘Gewoon’ betekent ook dat we de frequentie van dit weblog weer terugbrengen naar zo ongeveer 1 bericht per week (in of net na het weekend). Veel ‘nieuws’ is er nml niet te vertellen.

Boos

Veel mensen vinden het nu (weer) lastig om te reageren op de opnieuw bij ons ontstane situatie. Heel begrijpelijk, wat moet iedereen zeggen? Wat valt er te zeggen? Daarbij ben ik (N.) zelf ook nogal gesloten, hetgeen ‘de communicatie’ er niet makkelijker op maakt. Ik schrijf beter/makkelijker dan dat ik praat dus bij deze zet ik het maar op papier. Maakt het voor iedereen eenvoudiger hoop ik.

Natuurlijk ben ik kwaad. Wóedend. Razend. Wie flikt Mathijs en ons dit? God? De duivel? Het leven? De pech? Waarom moet Mathijs dit overkomen? Hij heeft zó hard gevochten. 27 september 2004 overleefde hij een bijna 12 uur durende hoogst risicovolle hersenoperatie. De maanden daarna, iedere keer die vreselijke bestralingen die hij alleen, liggend in een gesloten betonnen bunker, moest ondergaan. De zes chemo’s die heel 2005 in beslag namen. Opnieuw in 2006, de recidive (terugkeer tumor). L. en ik moesten beslissen of we opnieuw zo’n gevaarlijk traject wel voor hem aandurfden. Met een uitkomst die heel onzeker was. Waar we uiteindelijk ‘ja’ op zeiden, vooral omdat we dachten dat Mathijs met zijn levenslust zelf ook die keus zou hebben gemaakt als hij al kon kiezen. 24 juli 2006, toen hij ’s ochtends vroeg een epileptische aanval kreeg en de artsen met zeer bezorgde gezichten dachten dat het nu echt voorbij was. Met grote snelheid, de shockkoffer op zijn bed voor als zijn hart het zou begeven, scheurden we de gangen van het AMC door richting MRI. Voorrang op alles en iedereen. Een dag later lijkt het of er niets gebeurd is. Na het ontslag uit het AMC rijden we direct door naar de Mac Donalds. Eind november/begin december 2006, de koorts is hoog en wil – ondanks de vele antibiotica - dagenlang maar niet dalen. De zusters komen ieder uur met zorgelijke gezichten binnen. En Mathijs wint weer. De eerste weken van dit jaar. Een extreem zware chemo gevolgd door een risicovolle stamceltransplantatie. Enkele dagen voordat hij het ziekenhuis in gaat maakt hij de tekening hierboven. “Ik ga iets maken over leuke dingen voor als ik in het ziekenhuis ligt”, vertelt ‘ie mij. Na 3 weken loopt Mathijs het ziekenhuis weer uit en vervolgt z’n leven of er niets gebeurd is. “Als er vervelende dingen gebeuren kan ik over de bergen heen kijken” zegt Mathijs later. Drie jaar knokken. En dan nu deze aankondiging.

Kwaad ben ik ook omdat ons gezinsleven al jaren stil staat. Zelf weet ik vaak geen eens of het zomer of winter is. We leven tijdloos. Van chemo naar chemo, van mri naar mri. Álles staat alleen maar in het licht van Mathijs z’n ziekte. Het belangrijkste, maar het beperkt ons wel. Bv. in je werk. Hoeveel keer heb ik al niet gedacht, het is allemaal achter de rug en nú kan ik eindelijk weer ‘normaal’ aan het werk. Voorlopig wéér niet. L. is werkloos en blijft werkloos. Een nogal risicovolle sollicitante – gezien de toekomst – om voor een werkgever in dienst te nemen, niet? Fredrieke kwam en komt opnieuw de komende periode op plaats twee. We zullen weer heel veel aandacht aan Mathijs moeten besteden.

Het lastige is alleen dat je wel woedend kan zijn, maar dat het helaas zo weinig verandert. En thuis kan je er al helemaal niets mee. Integendeel, thuis moet – zo hebben L + ik dat genoemd – ‘het masker op’. Voor Mathijs en Fredrieke moet het zo normaal mogelijk zijn. Er wordt gewoon gespeeld, gegeten, vakantie gevierd, naar school gegaan etc. En dus ga ik – zoveel als mogelijk – gewoon naar m’n werk. Niet gaan werken levert thuis alleen maar verbaasde gezichten op. Afgelopen donderdag nog (ik kwam om 14.00 uur thuis) vraagt Mathijs: “moet jij niet werken vandaag?” In de schoolvakantie gaan we natuurlijk leuke dingen doen maar na de vakantie gaat Mathijs weer naar school en ik naar m’n werk. Wat voor Mathijs geldt geldt ook voor mij: school en werk geven afleiding. Bij mij is in deze hectische periodes de concentratie niet best (heeft de ervaring geleerd…) maar je bent in een andere omgeving en je wordt in ieder geval gedwongen even aan iets anders te denken.

Ofwel: we gaan/moeten gewoon door met leven. Het is – we hebben het ook al in het stukje van 6/7 geschreven – van belang dat iedereen Mathijs (en dat geldt natuurlijk ook voor Fredrieke) normaal blijven behandelen. Of zoals ik het vandaag in een boek las: “Een ziek kind is en blijft allereerst een kind.”

Uitslag MRI (II)

Woensdag kregen we het slechte nieuws van de oncoloog. Pas eind vrijdagmiddag hebben we het Mathijs en Fredrieke verteld. De tussenliggende tijd hadden we vooral nodig om te bedenken hoe we dit nieuws nu aan Mathijs en Fredrieke moesten melden. En wát dan precies? Moet je echt het uiteindelijk zwartste scenario vertellen? Mede op basis van adviezen hebben we dat niet gedaan. Op internet gekeken en o.a. contact met het maatschappelijk werk in het AMC gezocht. Vrijdag was de dag die we in gedachten hadden voor dit slechtnieuwsgesprek. En aan het eind van de middag deed zich het (gevoelsmatig) juiste moment voor.

En dan gaat het tóch weer anders dan je in alle varianten de afgelopen twee dagen overdag en ’s nachts hebt bedacht. Binnen 10 minuten (7?) was het gesprek afgelopen. Mathijs reageerde met dat hij wel had zien aankomen dat hij opnieuw ziek zou zijn. “Want ik had toch weer een MRI gehad?” (zaterdag 30/6). En vertrok al snel weer naar boven om achter de computer het spel Generals verder te spelen. Fredrieke ging meteen haar vriendinnetje bellen dat ze tóch zou komen logeren. Omdat we wisten dat we het ‘ergens’ vrijdag met hen zouden bespreken hadden we namelijk eerder gezegd dat logeren vrijdag niet mocht. Maar dat kon nu dus wel weer.

Bij het slechte nieuws hebben we meteen ook gemeld dat we (toevallig) donderdag door/via het AMC waren uitgenodigd om in oktober een weekend geheel verzorgd naar Disneyland in Parijs te gaan. Gezien de huidige situatie gaan we nu aan alles wat leuk is meedoen. Dus hebben we maar al te graag ja gezegd. En gelijk ook maar gevraagd of we ook een weekje naar Villa Pardoes (naast de Efteling) mogen. Wordt ook aan gewerkt/aangevraagd. Dus én Disney én (misschien) Pardoes konden we nu aan het eind van het gesprek met Fredrieke en Mathijs aankondigen.

Dat had z’n effect. Toen Fredrieke haar vriendinnetje voor de deur stond was meteen in de deuropening het verhaal: “Mathijs heeft weer kanker. Dat vind ik niet zo leuk. Maar wel leuk is dat we naar Disney en naar de Efteling gaan. En dan mogen we overal gratis in.” Tien minuten na het gesprek ging ik naar boven, even naast Mathijs zitten die een veldslag in Generals aan het winnen was. Je zag ‘m denken/uit z’n ooghoeken kijken: wat moet die hier? Mathijs reageerde meteen maar (problemen voorkomen dacht ‘ie): “maar ik ga zo meteen het spel afsluiten hoor”. Toen ik ‘m zei dat ik daar niet voor kwam, maar gewoon wilde weten of hij niet erg geschrokken was: “Mwah, nee hoor. Het zijn twee leuke dingen en één niet zo leuk ding.”

Uitslag MRI

Vorige week zaterdag (30 juni ) is er een nieuwe MRI gemaakt. Voor vandaag (vrijdag) hadden we een afspraak met Mathijs zijn oncoloog. Maar woensdagmiddag ging de telefoon al. Of we direct voor een gesprek naar het AMC konden komen. Anderhalf uur na het telefoontje was het helder: de laatste MRI laat in vergelijking met de MRI van eind mei op een nieuwe plaats op het hersenvlies ‘activiteit’ zien (zoals de artsen dat noemen). De kanker breidt zich langzaam uit. Daar is niets meer aan te doen. Het enige wat de artsen bieden is een ‘remmer’, een middel dat de uitbreiding vertraagt. Daar wordt komende week mee gestart. Het middel (de remmer) is een pil die Mathijs vijf dagen achter elkaar in moet nemen. Aansluitend drie weken niets. Geen ziekenhuisopname's, en de bijwerkingen zijn over het algemeen gering. Hoe lang het middel remt is moeilijk te zeggen. Dat verschilt per mens.

WAT NU?

Voor Mathijs is belangrijk dat het leven doorgaat. Aan Mathijs is niets te zien, hij heeft nergens last van. Dit betekent dat hij 'dankzij' de remmer half augustus gewoon zijn nieuwe klas binnen zal lopen, in zijn nieuwe tenue in het doel bij SC Buitenboys zal staan en nog steeds veel te veel zijn zusje zal plagen. Dat moet ook gewoon doorgaan en het is dus zaak dat iedereen hem normaal, als een negen jaar oud jongetje, blijft behandelen/tegemoet blijft treden.

Z'n gang

't Wordt eentonig, maar er valt niets te melden. Alles gaat z'n gewone gang, zie vorige berichten. Het lijkt dus 'rustig', maar dat is erg betrekkelijk nu er op niet al te lange termijn meer duidelijkheid moet komen d.m.v. een nieuwe MRI (zie bericht 25/5).

Einde schooljaar in zicht

Het schooljaar zit er bijna op. Tijd voor de rapporten. Vorige week hadden wij een 10 minuten gesprek om te bespreken hoe het nu eigenlijk met Mathijs gaat op school. Hij heeft veel gemist en heeft pas sinds begin maart weer volledig les gehad. Ondanks dat gaat hij gewoon over. Hij heeft een prima rapport. Hier en daar merk je wel dat hij wat licht achter loopt (zie ook één van vorige berichten over de rekentafels), maar dat haalt hij wel weer in volgens de juf. Wat Fredrieke betreft zijn er verder geen noemenswaardigheden, ze doet het gewoon goed op school.
Het afgelopen weekend zijn we naar de camping in Markelo geweest. Het weer viel boven verwachting erg mee, zodat Mathijs en Fredrieke zelfs nog een aantal keren konden zwemmen in het mooie zwembad op de camping. Mathijs heeft de voetbalwedstrijd van Jong Oranje op zaterdagavond bij de buren gekeken. Daar was speciaal een partytent opgezet om samen met een heleboel voetballiefhebbers de wedstrijd te kijken. Dat was natuurlijk weer super. Daarnaast nog naar de bioscoop geweest, gewokt, Zutphen bekeken en naar een natuurmuseum geweest op de Holterberg. Mathijs vindt vooral de roofvogels hele mooie dieren.

Rust

Er valt weinig nieuws te melden. Geen ziekenhuizen, eten gaat goed, gewoon naar school. Zoals te zien: ook het haar groeit goed. Voor het eerst deze week weer bij de kapper geweest. De foto is donderdag jl. gemaakt. Schoolreisje! De bus is nog niet van het schoolplein vertrokken, maar de tas met snoep en drinken is al open.
De andere foto is Fredrieke gisteren tijdens een turnwedstrijd. 2 medailles, één voor 'de vloer' (2e) en één voor de sprong (1e).

Oefenen

De afgelopen week waren er weinig bijzonderheden. Mathijs is in goede doen en conditie. Hij mag nu af en toe met een vriendje uit school naar huis fietsen. Vooral de eerste keer kwam hij glunderend aangefietst. Eindelijk los van moeders vleugels.
Op het moment zijn we regelmatig bezig om de tafels (rekenen) te oefenen. In de maanden dat Mathijs langdurig in het AMC lag (najaar, begin dit jaar) zijn de tafels er op school klassikaal ingeramd. Dat heeft hij gemist. Dus Mathijs moet nu bij elke som rekenen/tellen i.p.v. dat hij het antwoord kan dromen. Bij toetsen op school heeft hij te weinig tijd om alle sommen te maken. En dat zint hem niets. Verder gaat hij – zo gaf hij vandaag aan – later Engels en Italiaans leren. “Want dat vind ik mooie talen.”

Gewoon doorgaan

De uitslag van de MRI vorige week was niet wat we hadden gehoopt. En eerlijk gezegd ook niet wat we hadden verwacht. Mathijs ziet er (eindelijk) weer normaal uit en heeft ook weer volop energie. Zo moet er – na jaren – weer regelmatig worden gestoeid. Met voetballen zie je langzaam de spierkracht terug komen. Fietsen gaat steeds beter. En z’n zusje pesten lukt als vanouds.

De uitslag leidt toch wel tot een andere situatie in huis. De afgelopen maanden konden we weer normaler gaan leven. Vooral het feit dat Mathijs niet meer elke week naar het AMC moest gaf al veel rust. Maar de spanning is nu terug. Meteen draait het toch weer veel meer om Mathijs. Zo hebben we al enkele maanden discussie over een oorlogcomputerspelletje dat hij graag wil hebben. De achterbuurjongen (van 12) heeft het ook en daar spelen ze het vaak. De tanks, straaljagers en bommen vliegen over je scherm. Wij vonden het nog niet nodig dat een jongentje van 9 dit spel zou spelen. De afgelopen maanden is over het al dan niet kopen van dit spel vaak discussie met Mathijs geweest. “Voor 12 jaar en ouder staat er op de verpakking, Mathijs”. Na ‘langdurige onderhandeling’ waren we er een paar weken terug op uitgekomen dat hij het mocht kopen als hij 10 ½ jaar oud zou zijn. Dat is op de verjaardag van zijn zusje volgend jaar. Maar na de MRI-uitslag vorige week mocht Mathijs het afgelopen zaterdag toch gaan kopen. Als hij zich door het spelen van dit spel op zijn zestiende aansluit bij Mohammed B & friends zien we wel weer verder.

Uitslag MRI onduidelijk

Dinsdag heeft Mathijs weer een MRI gehad. Vandaag hadden we een gesprek met de oncoloog over de uitslag. De situatie is als volgt (wat wij ervan begrijpen): op MRI-‘foto's’ zien artsen zogenaamde 'verkleuringen'. Op basis van de verkleuringen (zwart, iets minder zwart, donkergrijs, grijs etc. en alle varianten daartussen) bepalen de artsen of er wat aan de hand is/er zich wijzigingen voordoen. De meetmethodiek levert dus geen harde feiten op, maar is altijd een interpretatie van kleuren die je ziet en met elkaar vergelijkt.
De arts gaf aan dat men op de MRI van deze week kleine wijzigingen ziet met de MRI van maart. Daar kunnen verschillende oorzaken voor zijn zoals het afsterven van cellen of ontstekingen. Maar ook: het zich opnieuw ontwikkelen van kwaadaardige cellen. Hoe dit te duiden, de artsen weten het nu nog niet te zeggen. Daar moet een MRI over enkele maanden meer duidelijkheid over geven.

De komende maanden wordt weer wachten, wachten, wachten. Dat zal duidelijk zijn. Dit was niet het bericht dat we wilden horen.

Weekendje Centerparcs

En dan is daar weer het einde van de schoolvakantie… Afgelopen dagen nog een weekend naar een huisje van Centerparcs geweest (bij Nijmegen). Dit weekend kregen wij tijdens de VIP-dag van 4 maart aangeboden van voetbalclub AS’80 (die dag ‘de tegenstander’ van Mathijs zijn voetbalclub de Buitenboys). Uiteraard lekker veel gezwommen, maar ook bv. midgetgolf en waterfietsen. Een heel verschil met vorige keren: we worden niet meer nagekeken omdat we een kaal jongetje (al dan niet met neussonde) bij ons hebben.
A.s. woensdag viert Mathijs nog een (vanwege het slechte weer toen) uitgesteld verjaardagsfeestje. Uiteraard wordt het een… voetbalfeestje.

Doe-een-wens

Augustus 2005 heeft Mathijs een verwendag gehad van de Stichting Doe-een-wens. Hij is toen naar Ajax geweest. Een hele leuke dag.

Vanavond is er een uitzending om nieuwe donateurs te werven. 21.30 uur op RTL 4!

Vakantie

Fredrieke en Mathijs waren de afgelopen week vrij. En ook komende week hebben ze nog schoolvakantie. Dus alle gelegenheid om ’s ochtends lang in de pyjama rond te lopen, wat te lezen, spelletjes te doen (vooral Disney-monopoly is nu erg in trek, duurt eindeloos…), knutselen (Fredrieke maakt de prachtigste gipsfiguren), koekjes bakken, tv kijken, voetballen als het weer het toe laat, etc.
Zaterdag had Mathijs een voetbaltoernooi in Odijk. Veel regen maar de F9 van de Buitenboys werd tweede. Dit werd beloond met een mooie beker. Aansluitend logeren bij oma en opa, die in de buurt wonen.
En dan vandaag: Ajax-Heerenveen. Dankzij oom Koert weer kaartjes voor de Arena. Vier stuks zelfs. Firma Sun Microsystems bedankt! Oom Lieuwe en neef Sybren mochten mee (beide voor Heerenveen…). 4-0 voor Ajax. Ajax door naar de volgende ronde.

En hoe gaat het nu met Fredrieke ?

Vorige week kreeg ik (L) van Fredrieke een briefje: “Mama, ik ben blij dat Mathijs weer een beetje beter is maar ook dat we nu met z’n allen zijn en u bent de aller dapperste moeder. Papa ook maar hij is een heer. Voor mama van Fredrieke xxx”. Kortom, iedereen in huis is blij dat alles weer een beetje ‘gewoon’ is. Toch merken we bij Fredrieke ook af en toe een terugslag. Ze is snel boos en vraagt negatieve aandacht (doordrammen, snel gepikeerd). Ook houdt ze sterk in de gaten of Mathijs niet meer aandacht krijgt dan zij: “jij gaat altijd mee met de leuke dingen van Mathijs op school” (bv. als de klas een keer op excursie gaat of en uitje heeft). Het is net of ze zoiets heeft van “nu ben ik aan de beurt”. Dat is gelukkig ook het enige, op school gaat het prima. Hetzelfde geldt voor het turnen. Recent heeft ze bij wedstrijden nog een bronzen medaille gewonnen.

En toch nog maar weer even Mathijs (heuglijk feit): afgelopen vrijdag mocht Mathijs met het laatste medicijn (anti-epilepsiemiddel dat hij kreeg nav de aanval juli vorig jaar) stoppen.

Leve de Koningin!

Vandaag natuurlijk waardevolle spullen verkopen op de vrijmarkt. Vorige keren zaten we in het stadscentrum. Maar omdat we niet zo vroeg opwilden deze keer voor een plekje bij de kinderverkoop in het park gekozen. “Niet vroeg op” betekende toch dat we gewoon om 8.30 uur op ons kleedje zaten. Koud! En omdat er eigenlijk meer kopers als verkopers waren stond de prijsvorming ernstig onder druk. Om elf uur moesten we uit commerciele overwegingen het "alles voor 1 euro" sein al geven. Nee, volgend jaar toch maar weer om 5.00 uur op voor een plekje in het centrum.

Mathijs heeft afgelopen dagen bij opa en oma gelogeerd. In de caravan op de camping in Markelo. Met dit weer was dat natuurlijk erg leuk. Gisteren vierde opa zijn verjaardag. Samen met de rest van de familie de finale (PSV, Ajax, AZ) van de voetbalcompetitie op tv gezien. Tsja, wat zullen we zeggen. PSV won. Volgens Mathijs “hadden ze gewoon geluk”.

In vergelijking met 3 – 4 weken terug zie je de conditie van Mathijs (opnieuw) verbeteren. Hij fietst bv. weer vrij moeiteloos naar school. Zwemmen (op de camping) gaat een stuk beter en ook bij voetbal zie je dat hij een stuk krachtiger trapt. Zijn bloeduitslagen deze week waren dan ook goed. Voordat we drie weken terug op vakantie gingen hebben we nog met de arts overlegd over een bloedtransfusie. Mathijs wilde wel, voelde zich wat moe. En wij ook wel, want wij wilden niet op Gran Canaria in de problemen komen. Plus dat het ook voor Mathijs een leukere vakantie zou worden als hij zich fitter zou voelen. Mathijs heeft toen nog zelf onderhandeld met de oncoloog. Zonder succes, die zag toen al langzaam een verbetering in de bloedwaarden. En koos ervoor “dat het lichaam het zelf ging doen”. Goed gezien, op alle punten was de uitslag deze week een stuk beter.

Zoals merkbaar loopt de frequentie dat wij een verhaaltje op het weblog plaatsen terug. Toen Mathijs erg ziek was, was er het nodige te melden. Nu is het afwachten en is er dus ook weinig nieuws. Eigenlijk geldt hier: hoe minder nieuws voor dit weblog hoe beter. Wij kunnen zien dat er dagelijks toch nog zo’n 60 mensen op dit weblog klikken. Vaak staat er dan dus niets nieuws op. Laten ‘we’ afspreken dat wij elk week wat over Mathijs laten weten. Meestal zal zo’n stukje in het weekend worden geschreven. En het mooiste zou zijn als wij dit weblog dan bv. over een jaar kunnen ‘sluiten’ omdat er dan echt niets bijzonders meer is te vertellen.

Voetbal, voetbal, voetbal en haar

Dit was wel ongeveer het ‘meest optimale weekend’ denkbaar voor Mathijs. Gisterenochtend werden de F9-jes van de Buitenboys kampioen in hun klasse. Deze wedstrijd werd tegen de grote Almeerse concurrent Omniworld gespeeld. Winnen was noodzakelijk om de titel te halen. En dat werd met 2-0 bereikt dus Mathijs kwam gisterenochtend zeer tevreden terug van het veld.
Vervolgens gisterenmiddag met zijn vrienden hier voor het huis gevoetbald. Zoals eerder gemeld: tijdens de vakantie miste hij zijn vrienden wel. Dus met hun voetballen gaf weer erg veel voldoening. Eenmaal thuis zij hij tegen L.: “ik heb weer zo lekker gevoetbald vanmiddag”. Al eerder opgemerkt, Mathijs kan de laatste maanden zó genieten van alles wat hij meemaakt. Zelfs als het wat tegen zit blijft hij meestal optimistisch. Toen wij een keer tijdens alle ellende opmerkten dat wij dat zo knap van hem vonden zij hij: “maar ik kan over de bergen heen kijken als het niet goed gaat”.
En dan vanmiddag met opa, buurjongen Rik en oom Gerrit (bedankt!) naar de wedstrijd Ajax-Sparta. Een mooie, spannende wedstrijd met uiteindelijk 5-2 als uitslag. En nu (20.00 uur) zit hij nog samen beneden met opa Talpa/de Wedstrijden te kijken. Helemaal goed dus dit weekend. (bijgaande foto is in de Arena gemaakt bij de wedstrijd Ajax – Heracles begin deze maand. De tweede foto door ‘de andere opa’, die samen met Mathijs op Gran Canaria de voetbalwedstrijden op tv volgde).

En jawel: Mathijs zijn haar groeit weer! Het is nu ongeveer een 0,4 centimeter lang, maar L. kon het vanochtend niet laten om er voor het eerst weer gel in te smeren.

Weer terug uit Canaria

Helaas, de vakantie is weer over. Einde woensdagmiddag waren we weer thuis. De laatste dagen nog goed benut. Onder andere naar een groot ‘aqualand’ geweest. Met superglijbanen die echt razendhard naar beneden gaan (ook leuk voor papa’s). Mathijs en Fredrieke hebben het erg naar hun zin gehad. Mathijs trof het ook doordat net in de eerste week elke avond (o.a. Europees) voetbal op tv was te zien. En toen hij ook nog ‘een andere opa’ tegen kwam die erg van voetbal bleek te houden was het geregeld: elke avond samen voetbal kijken in Hollands café ‘Henk en Betty’ (waar via Tele2 de (volledige) wedstrijden waren te volgen). Verder zie je Mathijs genieten van dergelijke dagen: ’s ochtend uitgebreid ontbijten, dan naar de kinderclub, lunchen, zwemmen, weer naar de kinderclub, uitgebreid eten en dan voetbal. Ook veel gelopen in de vakantie, o.a. door de duinen van Maspalomas, een schitterend gebied, heuveltje op, heuveltje af, of naar zee en daarna zwemmen in de oceaan. Allemaal nieuwe ervaringen, waar hij zichtbaar van genoot. Na 12 dagen verlangde Mathijs ook wel weer naar school en naar zijn vrienden. Het ‘gewone leven’ is dan ook weer begonnen.

Zomervakantie 2006

Zoals een aantal mensen bekend vieren wij nu zomervakantie 2006 in Gran Canaria. Kan het niet laten en heb even de computer in de hal van het hotel gehuurd. Het is hier vrijdag 12.45 uur en L., Mathijs en Fredrieke zijn naar een dierentuin. Had ik niet veel zin in. Het is er helaas vandaag wel het weer voor: veel bewolking. In NL is het warmer dan hier!!! lezen we.

Het is een erg mooi hotel. Ook een mooi zwembad, precies volgens de plaatjes. De bungalow is ook prachtig. Alles er op en er aan en met mooi uitzicht op de groene (elke nacht sproeien) tuin. Mathijs en Fredrieke hebben het naar hun zin. Er is een recreatieteam dat 3 x daags een programma van 1,5 uur heeft waar ze graag naar toe gaan. De rest van de dag liggen ze in het zwembad.

Maar buiten het hotel.... is het vreselijk. Hebben erg onze best gedaan maar een spaans restaurant is hier in de verre omgeving niet te vinden. Alle restaurants lijken op elkaar. Sterker nog, ze hebben vaak dezelfde kaart. Alleen de naam van het restaurant boveaan de kaart verschilt. Gisteren maar gegeten bij (overvolle!!) cafe ´Henny en Jan´ (....). Saté van de haas en ondertussen naar voetbal (AZ-Bremen) kijkend.
Mathijs verheugt zich erg op vanavond. Zelfde café en dan Ajax- NAC...

Controle

Afgelopen maandag zijn we weer voor controle bij de oncoloog geweest. Hij is zeer tevreden over datgene wat Mathijs laat zien; bloedbeeld, algemene indruk van Mathijs, zijn fysieke gesteldheid (gezien de chemo’s die hij gehad heeft). Over dit laatste is Mathijs echter absoluut niet tevreden. Hij voelt zich “sloom” zoals hij dat zelf noemt. Zijn lichaam wil nog niet wat hij graag zou kunnen, gewoon weer net zoals de andere kinderen kunnen rennen, voetballen, etc. De arts vertelde dat het herstel wel heel lang kan duren, misschien zelfs wel jaren en voor een jongen van 9 is dat niet te overzien.
Na de controle zijn we even naar afdeling Kinderoncologie (F8 Noord) gegaan om het personeel nog te bedanken voor alle goede zorgen voor Mathijs in de afgelopen periode. Al steppend, het is heerlijk steppen in die lange ziekenhuisgangen, heeft Mathijs daar paaseitjes uitgedeeld. Bij die eitjes hoorde een kaart, waarop stond: goede paasdagen toegewenst, het feest van een nieuw begin. Bij deze wensen we ook de lezers van de weblog: fijne paasdagen!!

Met opa naar Ajax -Heracles

Zondagochtend met een goed gevoel opgestaan. Eindelijk weer eens met Mathijs naar een wedstrijd in de Arena. Jullie vragen je natuurlijk af: hoe komen die lui steeds aan die kaartjes? Ja, dan moet je het treffen dat je de opa bent van Mathijs en zijn vader niet van voetbal houdt. Mathijs heeft de kaartjes gekregen van zijn voetbalclub “Buitenboys” op zijn VIP dag en het zijn nog speciale kaartjes ook. Wij werden uitgenodigd om de wedstrijd Ajax – Heracles bij te wonen in de skybox van vermogensbeheerder Wijs & van Oostveen. Dus echt op een superplaats met alles erop en er aan. Om 13.00 uur werden we opgehaald door Rob en zijn zoon Jesse (Feijenoordfans die ook wel eens een leuke wedstrijd wilden zien). Met wat vertraging kwamen we om ongeveer 14.00 uur bij de Arena aan en mochten de auto op een vip-plaats vlak bij de spelersbus van Heracles parkeren. Dus zonder ook maar enig oponthoud met de roltrap naar de skybox. Deze box was voorzien van alle luxe: een bar, rondom een leren bank met kussens en op het balkon van de box 10 zitplaatsen met verwarmde stoelen. Wij kregen direct koffie aangeboden in een Ajaxkopje. Op het balkon van de eerste ring heb je een fantastisch uitzicht op de grasmat en je zit ter hoogte van de middenstip. Mathijs en zijn opa genoten vanaf het eerste moment. Vlak voor de wedstrijd arriveerde de familie Wijs en werden we aan de familie voorgesteld. Tijdens de wedstrijd ontbrak het ons aan niets. Zo kregen we een lunch met alles erop en eraan. Mathijs liet zich van zijn beste kant zien en at 3 bolletjes met het nodige drinken, pindas en snoep.
Ook de wedstrijd liep volgens verwachting. Ajax won met 3-0. 1 doelpunt van Snijder en 2 treffers van Klaas Jan Huntelaar. Nog 3 puntjes en PSV is ingehaald. Na de wedstrijd werden we door Rob en Jesse weer keurig in Almere afgeleverd.

Iedereen die heeft meegewerkt aan deze fantastische en niet te vergeten dag willen we heel erg bedanken!

Mathijs en Oop

Kika, de prikdokter en Ajax

Aan het eind van het weblogstukje afgelopen keer citeerde ik de ‘leus’ van Kika: "Stel: voor een betere behandeling en genezing van kinderkanker hebben 2 onderzoekers nog 4 jaar nodig. 4 onderzoekers hebben dan 2 jaar nodig." Eerlijk gezeg had ik deze leus nooit eerder gezien. Het ‘treffende’ is dat dit argument 12 juli vorig jaar ook werd gebruikt door de second-opinion-arts uit Rotterdam. Inmiddels hadden wij toen van onze ‘eigen’ oncoloog het behandelvoorstel gekregen dat Mathijs de afgelopen maanden heeft doorlopen. Maar deze oncoloog had ook de grote risico’s en onzekerheden geschetst. Wij wilden dus – en daar was het AMC het helemaal mee eens – een second opinion hebben. Zo kwamen we bij de oncoloog in het Sophia Kinderziekenhuis in R’dam terecht. Naast andere argumenten die hij gebruikte om wél deze behandeling aan te durven zei hij ook: “de ontwikkelingen in de behandeling van kinderkanker gaan snel. Stel dat je door nu te behandelen toch weer een aantal jaren verder bent met Mathijs en hij wordt opnieuw ziek. Wie weet waar de wetenschap dan weer staat. Dát moet je ook in je afwegingen betrekken.” Een paar maanden terug hoorde ik ook een gesprek met een andere kinderoncoloog op Radio 1 (naam vergeten). Die stelde ook “dat de hoop/verwachting is dat de wetenschap over 20 jaar zover is dat kinderen niet meer aan kanker overlijden”.

Zoals ook in het vorige stukje te lezen was: al het geld dat via de actie van de Buitenboys/het schilderen met Klaas-Jan is binnengehaald wordt gebruikt voor het onderzoek LATER. Dat is, citaat van de Kika-site, "een onderzoek dat KiKa samen met de KWF/Kankerbestrijding doet. Dit onderzoek richt zich op kinderen en volwassenen die op jonge leeftijd kanker hebben gehad. De late effecten waar deze kinderen last van hebben gaan door 7 kankercentra geregistreerd worden. Deze gegevens worden gezamenlijk onderzocht. We hopen met deze kennis de zorg voor ex-patiënten te kunnen verbeteren én de huidige behandeling aan te passen zodat de kans op late effecten kleiner wordt. Daarnaast lopen er 7 onderzoeken in de 7 centra gericht op minder beschadigende behandelmethoden door moleculair genetisch onderzoek en onderzoek om genetische afwijkingen te vinden bij tumoren en leukemie. Deze 8 onderzoeken hebben een looptijd van 4 jaar. De totale kosten bedragen € 2.4 miljoen. KiKa heeft nog veel steun nodig voor deze onderzoeken!!"

Op de foto Mathijs met zijn favoriete prikdokter uit het Flevoziekenhuis. Regelmatig wordt het bloed van Mathijs onderzocht. Onder andere op hb, bloedplaatjes en zout. Daarvoor hoeven we dan niet helemaal naar het AMC maar dat kan hier gewoon in ‘het Flevo’ gebeuren. Inmiddels is Mathijs daar kind-aan-huis en vraagt hij altijd naar deze ‘prikdokter’. Zoals te zien hebben ze ook al een hechte band. Afgelopen keer was deze man er echter niet en toen moest een andere zuster hem helpen. Mathijs ’s avonds: “ze zei dat ze het een eer vond om mij te prikken omdat ik zo beroemd ben”.

Tenslotte: Mathijs is vandaag nog als uitvloeisel van de VIP-dag van de Buitenboys naar de wedstrijd Ajax – Heracles in de Arena geweest. Vermogensbeheerder Wijs & Van Oostveen had hem in de skybox uitgenodigd. Dat was prachtig, een fantastisch zicht op het veld. En minstens zo mooi was de uitslag 3-0 voor Ajax. Opa was natuurlijk mee en schrijft komende week nog een verslagje voor deze site.

Leuk!! 6000 euro erbij tijdens KiKa-veiling

Zoals eerder op deze site te lezen was heeft Mathijs samen met Klaas-Jan Huntelaar een fietsje beschilderd. Deze fiets is tijdens een veiling op 22 maart bij opbod verkocht. Opbrengst voor KiKa 6000 euro voor deze fiets! Volgende tekst is geknipt en geplakt van KiKasite:

Bijzondere afsluiting
Ter afsluiting van de avond werd op een wel heel bijzondere manier het laatste kunstobject onder de hamer gebracht. Het kunstwerk “Goed Doel” verdiende extra aandacht omdat het in de week voorafgaand aan de veiling op de valreep werd geschilderd door Mathijs en zijn voetbalheld Klaas Jan Huntelaar. Mathijs, inmiddels ook een bekende Nederlander, haalde het nieuws doordat het geld wat hij had opgehaald voor KiKa uit het clubhuis van zijn voetbalclub werd gestolen. Door dit veiling object toe te voegen aan de al bestaande kunstwerken werd Mathijs, die zelf al enkele jaren vecht tegen kanker, toch nog in de gelegenheid gebracht geld binnen te halen voor het onderzoek “later”.

Na een heftig “biedgevecht” onder de aanwezigen ging het object onder de hamer voor maar liefst 6000 Euro.

Aan het eind van de avond werd het totaal bedrag van de veiling aan de gasten onthuld door Inge de Bruijn, ambassadrice en Frits Hirschstein, initiatiefnemer van Stichting KiKa. Het bedrag (242.150 euro) werd door een twee gulle gevers onder de gasten, afgerond naar 250.000 Euro en overhandigd aan Tom Voûte, voorzitter van de stichting."

"Stel: Voor een betere behandeling en genezing van kinderkanker hebben 2 onderzoekers nog 4 jaar nodig.

4 onderzoekers hebben dan 2 jaar nodig""