Begrafenis 23 mei 2008

Toen we juni 2007 hoorden dat Mathijs niet meer beter kon worden wisten we dat we ons moesten gaan voorbereiden op een begrafenis. Toch was dit iets wat ik zo lang mogelijk voor me uit heb geschoven. Daar wil je toch niet aan denken of mee bezig zijn?

We kenden vanuit het AMC een lief en moedig meisje dat leukemie had. Zij overleed een half jaar eerder dan Mathijs. We zijn naar haar begrafenis geweest. Die maakte veel indruk op ons. Haar ouders hadden de uitvaart op een hele mooie manier vorm gegeven, met foto’s en muziek passend bij haar. We hebben toen meteen de naam van de uitvaartverzorger genoteerd (uitvaartorganisatie ”de Wending”).

Mathijs overleed 18 mei 2008, aan het eind van de zondagmiddag in het AMC. Ook al wist je dat hij niet meer beter zou worden, toch kwam zijn overlijden nog onverwacht. We hebben meteen de Wending gebeld, en de uitvaartverzorgster van de Wending was al in ons huis aanwezig toen wij daar laat in de avond aankwamen.

Oom Kees had ons vanuit het AMC in onze auto naar huis gereden. Niek zat voorin en Mathijs lag bij mij op schoot achterin. Thuis gekomen werd Mathijs in zijn bedje gelegd, waar inmiddels een koelelement (onder de lakens) was gelegd. Mathijs werd door mij gewassen en ik heb hem kleding aangetrokken, die hij altijd fijn vond zitten: het Ajax-trainingspak. Een intense, maar ook indrukwekkende ervaring om jouw kind, waarmee je anders gewoon kon praten, zo dichtbij maar ook zo onwerkelijk en zo onbereikbaar bij je te hebben.

Vervolgens zaten wij midden in de nacht met de uitvaartverzorgster globaal onze ideeën over de uitvaart door te nemen. Ook de dominee werd geïnformeerd. Hij was net begonnen aan een week vakantie, maar kwam hiervoor speciaal van vakantie terug (!). De dominee kwam met een voorstel voor een afscheidsdienst, maar wij hadden toch andere wensen. En voor hem was dat geen probleem. Hij heeft de hele dienst aangepast op onze wensen en passend bij Mathijs. Bijvoorbeeld het bijbelverhaal aangepast aan het verhaal over de barmhartige Samaritaan, wat wij bij Mathijs vonden passen. Ook de te zingen liedjes werden gewijzigd. Zelfs voor wat betreft de kaarsen die gebruikt zouden worden hadden we wensen (…) en ook dit was voor dominee Buurma geen probleem. Hij toog gewoon naar de winkel om ons wensenpakket in te willigen. Het werd een afscheidsdienst zoals wij die graag wilden voor Mathijs. Na de kerkdienst gingen wij als stoet naar een steiger aan een water vlakbij de kerk, waar wij rood-witte (uiteraard) ballonnen oplieten. 

Ook de uitvaartverzorgster had hard gewerkt om de uitvaart zo te organiseren, zoals wij dat wensten. Zelf kwam zij met het idee een stuk groene grasmat in vooraan in de kerk, voor de kansel, te leggen. Hier kwam de kist op te staan en konden  alle bloemen neergelegd worden. Wij hadden besloten geen condoleance te houden. De verwachting was dat er heel veel mensen zouden komen. Al die mensen persoonlijk te woord staan zou (voor ons) een uitputtingsslag worden.  En – om dit alles geen urenlang verhaal te laten worden – zouden wij haast moeten maken/onvoldoende tijd hebben om iedereen net even wat langer/persoonlijker te woord te staan. Wij arriveerden daarom pas in de kerk toen iedereen daar al aanwezig was . Na de dienst en het oplaten van de ballonnen zijn we met een klein gezelschap (familie, naaste vrienden) naar Drachten gereden waar Mathijs begraven werd.

Ook dertien jaar later denk je deze dagen toch terug aan zo’n dag. Je staat voor een onmogelijk iets: jouw eigen kind “wegbrengen”. Toch heeft het geholpen dat we het vorm konden geven zoals wij dat graag wilden en vonden passen bij Mathijs en ons. Het is het laatste wat je voor jouw kind kunt doen.

Nu bezoeken we ieder jaar op of rond zijn sterfdag het grafje. Zo ook dit jaar weer.

12 maart 2021

 Vandaag is het alweer 23 jaar geleden, dat ik aan het begin van de middag moeder werd van een prachtige zoon. 

De dagen voorafgaand aan 12 maart heb ik altijd flashbacks naar de momenten waarop het begin was dat Mathijs zich aankondigde. De vliezen braken in de middag van 11 maart. Opa en oma waren bij ons op bezoek in Amersfoort Kattenbroek, waar wij toen nog woonden. Met oma had ik nog wat boodschapjes gedaan en opa had mooi de nieuwe droogmolen in de tuin geïnstalleerd. Toen de vliezen dus gebroken waren, meteen Niek op zijn werk gebeld om naar huis te komen. En hebben we vervolgens opa en oma maar snel naar huis laten gaan. Je kondigde je die middag aan, maar liet nog wel even op je wachten. Tegen de ochtend (12 maart) begonnen de weeën. De afspraak met de verloskundige was dat we naar het ziekenhuis moesten als jij in de loop van de nacht nog steeds niet geboren zou zijn. Dus met weeën en al in de auto met hoge snelheid door het spitsverkeer naar het toen nog bestaande Amersfoortse Sint Elisabeth Ziekenhuis. Daar werd jij om 12.30 uur geboren. Wat waren we blij met jou! Omdat je drie en een halve week te vroeg was, moest je de eerste paar dagen in een couveuse verblijven. Dat was niet zo leuk, ook al werd er goed voor je gezorgd. En om aan te sterken kreeg je ook nog eens voeding via zo’n sondeslangetje. Gelukkig groeide je goed en mocht je na ongeveer een week met ons mee naar huis. Je groeide op tot een lief en enthousiast mannetje. Je was blij met jouw zusje die anderhalf jaar later werd geboren. Maar je mocht haar ook graag plagen. ¨Ja, zei je dan tegen mij, dat doen broertjes en zusjes nu eenmaal¨. Verjaardagen werden altijd volop gevierd, met traktaties voor de klas en feestjes. Jij genoot daarvan. 

Zo’n geboortedag als vandaag is leeg. We bezoeken jouw grafje en we eten wat lekkers. Jouw uitspraak was altijd ´ik kan over bergen heen kijken´. Dat proberen wij op deze dag dan ook te doen. En: I will carry you til we meet again.