Een herinneringsboom geplant voor Mathijs

Op 18 mei 2011 (de overlijdensdag van Mathijs) heeft basisschool de Olijfboom ons aangeboden om op de landelijke boomplantdag een boom te planten voor Mathijs in het Wilhelminabos. In juli heeft Fredrieke afscheid genomen van deze basisschool en hebben wij het gedenkmonumentje in de hal van de school ook meegenomen. De nieuwe gedenkplek verbonden aan de school is nu te vinden in het Wilhelminabos. Dit bos is ter nagedachtenis aan mensen die aan kanker zijn overleden (meer informatie hier http://www.wilhelminabos.nl/home.html).

Zaterdagochtend 24 november was het zover: de nationale boomplantdag. We moesten verzamelen bij de parkeerplaats van Walibi om vanaf hier met bussen naar het Wilhelminabos vervoerd te worden. We snapten eigenlijk niet zo goed dat we er zelf niet met de auto heen konden rijden, maar de reden waarom werd ons al snel duidelijk toen we op de parkeerplek arriveerden. Wat veel mensen al zo vroeg hier! Voor ieder te planten boom mochten er 5 mensen/betrokkenen mee met de bus naar het Wilhelminabos. Er stonden zo’n 15 bussen klaar om ons te vervoeren. Al deze mensen hadden onmogelijk kunnen parkeren bij het bos. En dan te bedenken dat er ook ’s middags een zelfde herdenkingsmoment en boomplanting plaats vond! Het was allemaal goed geregeld door KWF.



Om 10 uur stapten juf Anneke van de Olijfboom, Niek, Fredrieke, Fleur (nichtje) en ik in de bus. In het Wilhelminabos aangekomen moest je nog een stukje lopen. Onderweg was er koffie/thee en voor iedereen een ballon. Je kon kiezen uit de kleuren: rood, wit en blauw. Voor ons was de keuze niet moeilijk: rood en wit, Mathijs zijn kleuren!

Om 11 uur was er een herdenkingsmoment. Met zang, gedichten, een moment van stilte, ballonnen oplaten en de onthulling van de monumenten: glazen zuilen met daarop de namen van de overledenen. Het was even zoeken naar Mathijs, zoveel namen, zoveel mensen overleden aan de ziekte kanker….. Indrukwekkend en emotioneel. Vandaar liepen we met elkaar naar het gedeelte waar de boom geplant kon worden. We konden kiezen uit vijf verschillende soorten bomen. Wij hebben voor een dennenboom gekozen. Mathijs was altijd erg onder de indruk van deze grote bomen als we op de Veluwe op een Landalpark vertoefden (en dat gebeurde nogal eens, zeker toen hij ziek was --> “er even tussenuit”). Ook zocht Mathijs altijd met papa samen de kerstboom uit. Een echte mannenklus.



Ook dit is weer een plek waar zijn naam bewaard blijft. Mathijs Douwe Krouwel, onze geweldige zoon!

Beelden in mijn hoofd

Soms gaat het even allemaal wat minder lekker. Heb je zo’n onbestemd gevoel. De dag kan goed beginnen, maar dan is er plotseling die herinnering of zijn er momenten waarmee je extra geconfronteerd wordt met het missen van je zoon.

Fredrieke zit sinds kort op de middelbare school, nieuwe fase, nieuwe klas, etc. en kwam afgelopen week thuis en vertelde het volgende: “Mam, wat ik nou toch meegemaakt heb…. Thomas, die bij mij in de klas zit vertelde mij vandaag dat hij bij Mathijs in het team zat bij de Buitenboys!” Toen ik dat hoorde sprongen de tranen in mijn ogen. Zomaar uit onverwachte hoek staat Mathijs dan weer centraal. Ze hadden samen nog even over Mathijs gepraat en wat Thomas het meeste was bijgebleven waren de rode ajax-muts die Mathijs altijd op had en zijn sokken. Mathijs had als keeper vaak een lange broek aan en droeg daaronder de gebreide lekker warme sokken van oma Sophie….

Ook Fredrieke overkomt het dan zomaar ineens.

Wij hadden gisteren (zaterdag) een uitje naar het Dolfinarium vanwege het 50-jarig huwelijk van (o)pa en (o)ma. Mooi weer, mooie show en gezellig. Een familiedag waar Mathijs zo van genoten zou hebben. Toen Mathijs en Fredrieke kleiner waren heb ik heel wat uurtjes in het Dolfinarium rondgelopen. Wij kochten toen seizoenkaarten en regelmatig gingen wij even naar het Dolfinarium: shows kijken, in de speeltuin spelen, etc. Zelfs in de kerstvakantie gingen we wel: skipakjes aan, een lekkere oliebol eten en genieten. Prachtige herinneringen heb ik daaraan. Maar tegelijk ook pijnlijk. Ik zie het dan voor mij, beelden in mijn hoofd:

Beelden in mijn hoofd

Beelden in mijn hoofd
Daar flits jij voorbij
Zomaar, vanuit het niets
Ik zit op de fiets
En daar ben je ineens
Ik zie een lieve lach en mooie ogen
Prachtig mijn oudste, mijn zoon
En dan is het weg.
Een traan rolt over mijn wang
Daar ben je weer
Maar nu met een gezicht vol pijn
Want je hebt zoveel geleden
Een steek voel ik in mijn hart
Mijn adem stokt
Tranen rollen over mijn wangen
Beelden in mijn hoofd
Van jou, mijn lieve zoon
Zo scherp, zo mooi
Zo intens verdrietig en waardevol.



Door de woorden van dit gedicht werd ik gegrepen. Het zijn de woorden van de moeder van Thom. Wij hebben hen jaren geleden kort ontmoet in het AMC. Net als Mathijs heeft Thom de ziekte niet overleefd.

Mathijs lieverd,

Ik heb even behoefte om weer eens aan jou en over jou te schrijven. Ik volg op dit moment o.a. de weblog van Jens. Jens is afgelopen juni op 9-jarige leeftijd overleden ten gevolge van een neuroblastoom. Weer een vriendje voor jou erbij denk ik dan. Maar wat een verdriet voor zijn familie. Zijn moeder schrijft precies zoals ik veel dingen met jou heb beleefd. Het was ook een enthousiast, sportief en vrolijk mannetje. Op een foto zie je ook dat hij zijn duim omhoog steekt, een gebaar wat bij jou ook zo vertrouwd was als teken dat het goed ging. Mama draagt een kettinkje met een hangertje waarop jouw duimafdrukje gegraveerd is. Je begrijpt dat dit voor mij het belangrijkste sieraad is wat ik heb. De moeder van Jens schreef recent dat er in het ziekenhuis waar Jens in behandeling was, een speciale dag was. Ze ging er met lood in de schoenen alleen naar toe en miste de aanwezigheid en gesprekjes met haar zoon in de auto. Zo ging het ook met ons, hè Mathijs? Als je weer een behandeling moest ondergaan, dan gingen we meestal samen met de auto naar het AMC. De weg naar het ziekenhuis toe was je meestal stilletjes en speelde wat op jouw nintendo als afleiding. Je had verdovingszalf op het prikkastje in je borst, zodat de prik hopelijk minder pijn zou doen. Natuurlijk was je wat gespannen. Maar als we na de prik weer terugreden gingen we meestal even langs de Mac drive voor een milkshake en/of mac nuggets. Dan was alles weer goed en hadden we soms hele mooie gesprekken. Gesprekken over wat belangrijk is in het leven, dat je de dingen in het leven moet nemen zoals ze zijn, over school, voetbal, etc. En je had ook veel humor, daardoor hadden we ondanks de situatie toch plezier. We maakten er altijd wat van. Voetballen in de hal van de gang in het AMC waar de artsen gehuisvest waren. Kon je toch een beetje het keepen blijven oefenen. Vaak zat je daarbij ook nog vast aan de infuuspaal. Meestal ging mama mee, zodat papa een beetje in het ritme van het werk kon blijven en er voor Fredrieke kon zijn. Als je wat langer in het ziekenhuis moest blijven wisselden wij het af. Ik voel de pijn voor jou, wat je in al die bijna vier jaar hebt meegemaakt aan medische toestanden chemo’s, neussondes, operaties, lieslijn, allerlei soorten prikjes, noem maar op, nu soms nog meer als toen. Het was vreselijk om dit aan te moeten zien en papa en mama konden niets anders dan er voor jou te zijn en het zo aangenaam mogelijk voor jou te maken. Wat heb jij je toch altijd flink gehouden en je ziek zijn zo dapper gedragen.

Afgelopen dinsdag was Fredrieke jarig. Ze is 12 jaar geworden. Ook namens jou hebben we een cadeautje gegeven. Een roze borstel en oorwarmers. Onze borstel is altijd zoek (je kent Fredrieke hè?). In de laatste week dat je nog leefde zei je nog tegen mama: “opruimen zal wel nooit Fredriekes hobby worden mama”. Nou jongen je hebt gelijk… Als papa zijn haar wil kammen grijpt hij haast iedere ochtend mis, is de borstel weer van zijn plek…. Jij zocht altijd heel zorgvuldig cadeautjes uit voor iedereen en wist waar een ieder van hield. Je mocht na het prikken ook altijd een cadeautje uitzoeken. Maar dat was op een gegeven moment zo vaak, dat je ook regelmatig iets voor Fredrieke uitzocht. Sommige dingetjes (bijv. een nagellakje) bewaart ze speciaal op een soort gedenktafeltje in haar kamertje. Ze wilde dinsdag graag zelfgemaakte appeltaart eten. Dat vond jij ook altijd zo lekker. Jullie waren echt broer en zus, konden samen door één deur, maar hadden ook regelmatig woorden/ruzie. Maar als ik daar wat van zei zei jij: “mam, zo werkt dat nu eenmaal tussen broer en zus. Dat hoort er bij”.



Fredrieke zit inmiddels op de middelbare school. Ze heeft het er erg naar haar zin. Ze vroeg laatst: “mam zou Mathijs anders ook op deze school gezeten hebben?” Tja, dat zou zeker een mogelijkheid zijn geweest. Je kon goed leren en hield van structuur wat deze school zeker biedt. Twee weken terug had mama de eerste ouderavond op deze school. Was heel zinvol en nuttig, maar na afloop (we waren zo’n beetje de laatsten), brandden de tranen achter mama’s ogen. Ik bedacht me hoe jij hier rond zou hebben gelopen, genietend van alles. Want een levensgenieter was je!

Fredrieke heeft in de zomervakantie, toen we op de rustige camping in Zwitserland vertoefden, op haar Hyves verwoord wat ze voelde. Dit zegt genoeg.

“Geen woorden zijn er, die dit verlies kunnen beschrijven... Alles was zo normaal, en nu is alles anders. Ik hoop dat ik wakker wordt, en besef dat ik droom. Maar ik weet het, het is niet zo... Je bent weg voorgoed. Van boven kijk je neer, en zie je alles, zie je ons. Maar wij zien jou niet meer... Nooit meer... We missen je... Lieve Mathijs, je bent voor altijd in mijn hart... Voor altijd, voor altijd. Ik denk elke dag aan je. Waarom moest dit? Wrm bestaat die ziekte? Waar is het goed voor? I love you, forget you never...”


Wat missen we je enorm, was je maar hier met je grote lach om ons op te vrolijken.

Mama

Terugblik Lies op Alpe d'HuZes 2011

Lieve Mathijs,

Mama is nog steeds een beetje aan het bijkomen van de Alpe d’HuZes week in Frankrijk. Toen iedereen vanaf de camping in Frankrijk na 9 juni zo langzamerhand weer terug ging naar Nederland en wij als één van de laatsten over bleven, zei Fredrieke: “het voelt eenzaam mam”. En zo voelde het ook. Je was daar onderaan de berg een soort grote familie.

En wat hebben we een mooie week gehad met elkaar als gezin, maar zeker ook als team. En samen met al die mensen die daar in Frankrijk waren voor één doel: strijden tegen die vreselijke rotziekte.

Mathijs, je bent ook dit jaar weer veel bewonderd. We hadden onze caravanplek rondom versierd met posters (waar jij op staat) en ook allerlei vlaggetjes die de klas van Fredrieke had gemaakt. Er bleven heel wat campinggasten even staan kijken bij jouw foto op de posters. Je verdient het. Ook hadden we als team regelmatig het shirt aan met jouw foto er op. Dat trok ook zeker bekijks. En dan was je natuurlijk weer prominent op de rots aanwezig in bocht 10. Je bent nog wel een keer van de rots afgevallen, maar er ook weer heelhuids opgezet. Zoals je in het echt was en wel tegen een stootje kon, kon de foto met jou er op gelukkig ook tegen een stootje.

De eerste rit die ik op 9 juni naar boven fietste wilde ik graag helemaal alleen fietsen met jou volop in mijn gedachten. Jij “stond” mij op te wachten in bocht 10. Daar was ik al na zo’n drie kwartier. Een emotioneel moment voor mij om daar aan te komen. Ik heb even rustig in bocht 10 gezeten, het kaarsje aangestoken in de lantaarn naast jouw foto, ballonnen opgeblazen en een broodje gegeten. Toen verder. Tjonge wat een rotberg. De uitspraak van jou, die je tijdens jouw zieke jaren had, “mam, je moet over bergen heen kijken” vond ik vandaag een moeilijke om in praktijk te brengen. Je had vast en zeker gelachen als je zag hoe jouw moeder zwoegde om boven te komen. Maar het lukte! Ik heb er (met de pauze) twee uur en een kwartier over gedaan. En toen de finish: met mijn hand op jou en op mijn hart over de finish. Wat een bijzonder en emotioneel moment.

De tweede rit naar boven was samen met Fredrieke. Fredrieke doet op zulke momenten altijd speciaal het kettinkje om met twee hangertjes. De één is een hartje met een foto van jou er op en de ander is een hangertje met jouw duimafdruk er op. Wat viel mij de start van die tweede rit tegen! Ik kon de vaart er niet in krijgen Ik dacht: wat heb ik Fredrieke beloofd, samen met haar naar bocht 10 fietsen! Fredrieke en papa (die fietste ook nog een stukje met ons mee) fietsten vrolijk de berg op. Ik kon ze echt niet bijhouden. Na een paar bochten hebben ze op mij gewacht en is papa verder gefietst. Papa is door de Alpe d’HuZes zowaar een sportman geworden, kun je het je voorstellen? Goed hè?

Fredrieke en ik kwamen na anderhalf uur aan bij bocht 10, dat was jouw zusjes doel. Ook nu weer even gepauzeerd bij jouw foto. Maar Fredrieke gaf aan toch ook wel graag naar de finish verder te willen. Dus al fietsend en lopend met de fiets boven gekomen. Vooral in de bochten en plaatsjes stonden veel mensen langs de kant. En op allerlei plekken was wel iets te zien of te lezen. Bijv. een spandoek met daarop de tekst: “willen is kunnen” en dat bleef Fredrieke maar roepen. Met die wilskracht zijn we na vier uur over de finish gekomen! Hand in hand gericht naar boven, naar jou. Knap hè. Je zou trots op jouw zusje zijn geweest.



Je voelt daar in Frankrijk zo dichtbij. Het nieuwe lied van Maarten Peters en Margriet Eshuis is daarom ook zo goed gekozen, de titel is “dichterbij de hemel kom ik niet.” Tijdens zo’n fietstocht de Alpe ‘d Huez op voel je allerlei gevoelens door elkaar heen. De ene keer voel je je vrolijk en heb je plezier en lukt het fietsen goed en een ander moment kun je zo in huilen uitbarsten vanwege emotie. Of gewoon omdat je er even helemaal doorheen zit en het fietsen echt niet meer wil. Op dat soort momenten dacht ik vaak terug aan jouw strijd. En aan de voetbalwedstrijden bij de Buitenboys: vaak zo moe van de chemokuren, maar dat voetballen zou en moest doorgaan. Je gaf alles, koste wat het koste. De rest van het weekend had je dan vaak geen energie meer over voor andere dingen. Of neem één van de laatste wedstrijden die je gekeept hebt: ik droeg jou vanuit de auto op mijn rug naar het doel, zodat je al jouw energie kon geven aan de wedstrijd keepen. Voor jou gold ook maar één slogan: ‘opgeven was echt geen optie’! Met die gedachte pepte ik mij, als het fietsen zwaar ging, dan weer op. ‘Hoezo niet meer kunnen fietsen: gewoon blijven trappen mama Lies!’

Die wisseling van emotie is voor iedereen die aan Alpe d’HuZes meedoet herkenbaar. Het mag en kan daar ook allemaal. Met de wildvreemdste mensen heb je mooie gesprekken en kun je lachen en huilen.

En wat hebben er veel mensen vanuit Nederland meegeleefd! Wat een warmte, wat een medeleven. Veel sms-jes op de dag zelf of mailtjes. De week na terugkomst hadden we de prachtigste boeketten in de woonkamer staan. Foto’s en berichtjes ontvangen van mensen die we niet eens persoonlijk kennen. Heel bijzonder allemaal. “Mam, het voelt eenzaam” zei Fredrieke toen er steeds meer mensen vertrokken naar Nederland en wij nog een paar dagen in Frankrijk bleven. Ja, we hebben echt even tijd nodig gehad om te landen, maar …. we zijn er weer!

Jouw foto staat nu niet meer op de rots, maar gewoon weer op jouw tafeltje in de huiskamer.

Een moeilijke week

Zo door de week, als er dagelijkse beslommeringen zijn, wij een ritme hebben, naar werk en school gaan, dan gaat het meestal wel. Maar op momenten die anders juist extra leuk waren zoals vakanties, weekenden, verjaardagen, feestdagen, etc. is het gemis extra groot.

Manu Keirse heeft het mooi verwoord in zijn boek ‘Vingerafdruk van verdriet’:

“Gevoelens van intense pijn en verdriet treden op totaal onverwachte momenten op. Men heeft intens verlangd naar vakantie en komt gebroken terug”.

Dit is voor ons herkenbaar en kan gebeuren omdat het genieten niet meer compleet is. Gelukkig is dit niet altijd zo, maar er zijn zeker wel momenten dat je met elkaar merkt dat het niet zo lekker loopt. En dat het verdriet de kop op steekt. Gelukkig kennen we veel lieve mensen die ook in de afgelopen dagen weer hebben laten merken d.m.v. een kaartje, sms-je, mailtje of bloemetje dat ze met ons meeleven. Ook op school werd er aandacht aan Mathijs zijn sterfdag besteed. Woensdag brandden bij zijn foto kaarsjes, stonden er bloemen en in november wordt er een boom voor hem geplant in het Koningin Wilhelminabos (herdenkingsbos bij Swifterbant ( http://www.wilhelminabos.nl/home.html ). Een mooi gebaar van de Olijfboom.

Al dat meeleven doet je goed.

Een kaart die we kregen van een ex-collega uit Harderwijk vond ik wel bijzonder. Daar stond de betekenis van de nam Mathijs uitgelegd en dat vond ik zo echt Mathijs:

Mathijs

Hebreeuwse naam;
Geschenk van God

Een vooruitstrevend denker en geniet
Van het leven, wordt door mensen
Met moeilijkheden vaak benaderd.
Praat niet veel, is een sterke
Persoonlijkheid, eerlijk, beleefd en
Bezit een grote levenswijsheid.

Mathijs is een naam
om trots op te zijn

Afgelopen woensdag zijn we uiteraard naar Drachten afgereisd, waar Mathijs begraven ligt, om het grafje weer mooi te maken. Ik had na de overwinning van Ajax afgelopen zondag (Mathijs zou gefeest hebben!) een mooi Ajax-vaantje gekocht voor in het kastje (door opa gemaakt) op zijn grafje. Niek heeft nieuwe plantjes geplant en meer kun je daar ook niet doen. Wat ik wel mooi en symbolisch vond was dat er dwars door het worteldoek wat, onder de witte steentjes ligt, een wild viooltje (Mathijs zijn lievelingsbloem!) door is gekomen. Moet wel een sterk plantje zijn dat dit gelukt is!

Fredrieke zat met een dilemma, want die zat met het meidenvoetbalteam van haar klas in de finalewedstrijd van Almere. Ze kwam woensdagochtend in tranen bij ons bed: “mam als ik niet mee ga naar Mathijs is het dan niet alsof het mij niets doet en of ik niet aan Mathijs denk?” Een dilemma voor haar. “Maar natuurlijk niet, we weten dat je gek was met jouw broer en hij zit in ons hart, dus ga gerust voetballen. Mathijs zou dat ook gewild hebben.” Dus heeft zij gekozen voor de wedstrijd. Ze stond op keep met de keeperhandschoenen en beenbeschermers van Mathijs. Ook wilde ze die dag perse het kettinkje om met het duimafdrukje van Mathijs en een hartje met de foto van Mathijs. De drie wedstrijden gingen goed. Ze heeft slechts één bal doorgelaten en uiteindelijk zijn ze met hun klassenteam kampioen van Almere geworden. Ook hierbij denk je meteen: dit had…. Wat zou hij trots geweest zijn op zijn zusje.

Tot slot nog een heel mooi gedicht wat we van vrienden uit Meppel kregen:

Daarna

In alles wat ik doe, draag ik je mee
Alles wat ik voel, voel ik voor twee
In alles wat ik zeg, roep ik je naam
Overal waar ik sta, zal ik voor twee staan
In alles wat ik zie, kijkt mijn blik voor jou
Kleuren van de regenboog
De heel stralend blauw
Ik zal van je blijven houden
Op deze wereld hier
Verdriet overwinnen
Zoekend naar nieuw levensplezier
Met jou in mijn hart
In mijn ziel, in heel mijn wezen
Zul je altijd bij mij zijn
En mijn vreselijke wond genezen.

Lief mannetje,

Deze week is het al weer drie jaar geleden… Wat gaat de tijd snel, maar toch ook niet. We herinneren ons de laatste dagen van jouw leven nog zo goed. Die passeren weer helemaal de revue in deze dagen. De reis vrijdags naar het omaweekend in Stevensbeek (daar wilde je gewoon naar toe, hoe ziek jij je ook voelde) waarin je onderweg in de auto al toevalletjes kreeg, het nog genieten van de vrijdagavond waar jouw neefjes en nichtjes op de ‘familie-bonte avond’ optredens verzorgden, het opstaan uit jouw rolstoel om oma van dik in de negentig in een stoel te helpen, de epileptische toeval op zaterdag en de rit met de ambulance naar het ziekenhuis in
Nijmegen. Het moment in de ambulance waarop we samen voor het laatst hebben gelachen om jouw humor. De overnachting in het ziekenhuis, N en ik mochten samen bij je blijven slapen. De zondagochtend in het ziekenhuis waarin je nog met je duimpje hebt gecommuniceerd: “we gaan naar het AMC”. Jouw duim ging omhoog, dat is goed wilde je daarmee zeggen. Zondagmiddag met de ambulance naar het AMC. Tijdens de rit heb ik mijn hand op jouw lichaam gelegd, zodat je voelde dat ik bij je was. In het AMC: het gaat snel achteruit. Ik krijg jou op schoot, zodat je in mijn armen kon sterven.

Nadat jij overleden bent mogen we jou in de eigen auto meenemen naar huis: eerst naar de uitgang in het AMC. Ik in de rolstoel en jij bij mama op schoot, ik wilde je niet loslaten. Ook in de auto lig je bij mij op schoot. De maan schijnt helder. Het lijkt vredig en licht, maar wij zijn intens verdrietig en vragen ons af waarom..
Thuis gekomen trek ik jou je lievelingskleren aan (de dame van de Wending, uitvaartvereniging voor kinderen, wil het ook wel doen, maar daar was natuurlijk geen sprake van: niemand komt er verder aan mijn zoon behalve wij!). Een trainingsbroek en uiteraard een Ajax-sweater. En dan leggen we jou in jouw bed onder jouw vertrouwde Ajax - dekbedovertrek. Ik heb het de afgelopen jaren nog steeds niet gewassen. Ik wil het zo houden, jou nog kunnen ruiken.

Het blijft zo’n pijn doen jou hier niet meer bij ons te hebben.

Mama

Drie jaar: 12 maart 1998 - 18 mei 2008

Vandaag drie jaar geleden overleed Mathijs op 10-jarige leeftijd aan de gevolgen van de ziekte kanker. Hij is bijna de helft van zijn leven ziek geweest. http://mathijsdouwe.blogspot.com/2008/05/mathijs-overleden-2.html



Elk jaar sterven in Nederland 150 kinderen door deze ziekte.

De missie van Alpe d'HuZes is dat er over 10 jaar geen kinderen en 'grote mensen' meer sterven door kanker.

Vriend van Mathijs Justin maakt sushi!

(L. schrijft)


In de decembermaand kregen wij een kaartje van Mathijs vriend Justin met daarin de vraag of hij een keer sushi mocht komen maken voor ons. Wat een lief en leuk idee dacht ik meteen. Dat gaan we afspreken. Gisteren was het dus sushidag. Om 10 uur was de chefkok hier en hebben we samen 4 verschillende recepten uitgezocht voor 4 sushi rollen. Vervolgens naar de Albert Heijn waar wij de boodschappen hebben gedaan. Dan gaat er wel door je heen: zo voelt het dus om met een grote kerel op stap te zijn. Justin was erg behulpzaam en zocht de spulletjes samen met mij uit en hielp vervolgens met inpakken bij de kassa, iets wat Mathijs in Noordwijk (laatste week voor zijn overlijden op zijn manier, hoe zwak hij ook was) ook nog heeft gedaan.

Thuis de sushi's gerold. Tussendoor even naar huis en tegen de avond kwam Justin weer terug om samen met ons te eten. Wat waren ze goed gelukt! En lekker! Alleen het eten van de sushi met stokjes, nee dat viel nog niet mee.



Uiteraard herinneringen opgehaald over Mathijs, over Justins school gesproken, etc. En na met Fredrieke gegamed te hebben nog even een spelletje Lego-creator gedaan. Tegen een uur of negen Justin naar huis gebracht.

Mathijs, wat een geweldige vriend! Ik weet zeker dat je veel gelachen zou hebben vandaag en dat jij ook trots geweest zou zijn op jouw vriend.

We hebben afgesproken dat we het eten nog een keer overdoen, maar dat we dan bofferd maken, het lievelingseten van Mathijs.


(onderste foto: november 2006, Sint Maarten)

Muziek is emotie

(L. schrijft)

Hier in huis zijn er weinig momenten waarop er geen muziek te beluisteren is. Zowel N. als Fredrieke houden erg van muziek. N. vooral muziek beluisteren en Fredrieke mag ook graag zingen. Ze heeft een spelletje voor de Wii : boogie superstar, waar je een lied kan zingen (vergelijkbaar met karaoke) en vervolgens beoordeeld wordt. Ze staat dan vol overtuiging voor de tv te zingen. Mooi om te zien. Het feit, dat zij liedjes over Mathijs heeft geschreven zegt uiteraard ook al genoeg over wat muziek met haar doet. Afgelopen week kwam ze thuis en meldde mij: “ mam, we zongen vanochtend op school en het was niet eens een droevig liedje of zo, maar ik moest zomaar huilen”. Fredrieke laat verder weinig los over het verlies en verdriet om haar broer, maar op zulke momenten komt het dan blijkbaar omhoog. Dat herken ik. Soms kan muziek zomaar een gevoelige snaar raken en roept dat emoties op. Helemaal niet erg om daaraan toe te geven. Juist wel goed.


(foto november 2000, Mathijs 2,5 jaar oud)

Mathijs was niet zo thuis in de muziek als Fredrieke, maar wilde op een gegeven moment graag keyboard leren spelen. Hij was toen al ziek en wij wisten dat hij niet meer beter zou worden. Toch maar “gewoon” aangemeld voor keyboardles. De muziekleraar gaf aan, dat Mathijs er wel feeling en talent voor had. Ik merkte het ook: hij pakte de noten en het met twee handen spelen snel op. Helaas werd hij, naarmate de kanker voortwoekerde in zijn lichaam, steeds meer belemmerd in het oefenen. Toen hij aangaf er daarom toch maar mee te willen stoppen (februari 2008) zei hij: “ik vind het wel jammer voor jullie, want jullie vinden het vast wel gezellig als ik muziek maak en jullie daar naar kunnen luisteren”. Altijd eerst die ander en dan aan hem zelf denken…

Ik vergeet ook nooit het moment dat het liedje ‘Pak maar mijn hand’ van Nick en Simon op de radio voorbij kwam en dat Mathijs na afloop van het liedje zei: “mama zo is het”! In dit lied komt duidelijk naar voren, dat je elkaar nodig hebt. Bij de uitvaartdienst in de kerk hebben wij dit nummer aan het einde van de dienst ook gedraaid. Veel mensen die daar toen waren zeggen nog steeds dat als ze dit nummer horen op de radio weer aan 23 mei 2008 terug te moeten denken.



Kortom, muziek past bij ons als familie. Het Benefietsconcert op 12 maart – Mathijs zou die dag 13 jaar oud zijn geworden – wordt een prachtige bijeenkomst. En wij vinden het geweldig dat er zoveel mensen zijn die zich belangeloos hiervoor willen inzetten en dat zoveel mensen dit met ons mee willen beleven.

Een nieuw jaar

(L. schrijft)


De decembermaand zit er weer op. Die begint met het sinterklaasfeest. Van opa (onze sinterklaas) krijgen we altijd geld om cadeautjes te kopen, die dan op 5 december bij opa en oma op een grote bult gaan en met de hele familie uitgepakt worden. Voor Mathijs krijgen we de laatste jaren geld. Wat zou ik namens opa graag een sportief shirt of een leren voetbal voor hem hebben gekocht… Nu werd het een klein kerstboompje en een kerstbal in de vorm van een engeltje voor op zijn graf. De kerstboom voor thuis was in no time gekocht. Een activiteit die Mathijs altijd met zijn vader deed: samen zorgvuldig een boom uitkiezen. N. vindt het vreselijk om dit nu zonder Mathijs te doen. De boom is dus binnen vijf minuten uitgezocht. Toch doen we alles uiteraard, vooral voor Fredrieke.

Dit jaar stond ik eind december op een kerstmarkt in Lelystad om kerststollen, kerstkoekjes en allerlei mooie spulletjes te verkopen voor Alpe d’HuZes. Ook had ik in de buurt waar wij wonen al de nodige bestellingen gekregen voor stollen en koekjes. Net op het moment dat ik dit rond wilde gaan brengen kwamen twee oud-klasgenootjes van Mathijs (Vincent en Saskia) op bezoek. Ze vonden het leuk om mee te helpen en binnen no time waren er nog twee klasgenootjes van de partij (Romy en Judith). Op zo’n moment flitst het door je heen: Mathijs moest eens weten… Vincent (Mathijs zijn Chinese vriendje) heeft later nog voor 35 euro extra aan koekjes verkocht! Na het rondbrengen van de spullen hebben de kinderen met elkaar geschaatst en vervolgens nog wat gedronken bij ons thuis. Ik vind het erg fijn, dat er nog steeds vriendjes en klasgenootjes van Mathijs langskomen. Vaak haal ik dan (op verzoek van de klasgenootjes) de fotoalbums van Mathijs erbij en worden er herinneringen opgehaald.

Voor het eerst in jaren heb ik weer eens een paar kerstkaarten verstuurd en de (vele) kaarten die wij kregen opgehangen (vorige jaren gooide ik ze nog in een mandje). En ook hebben Fredrieke en ik weer eens een kerststukje gemaakt. Iets wat ik eerder samen met haar en Mathijs ook altijd deed.

En dan oudejaarsavond. We hebben nog steeds vuurwerk dat in 2007 door Mathijs met opa is gekocht (http://mathijsdouwe.blogspot.com/2007/12/zondag-30-december-2007.html ). Fredrieke heeft ook dit jaar hier weer wat van afgestoken en nog steeds zijn de rotjes, etc. niet op. Zo is Mathijs er ieder jaar toch weer een beetje bij. Ik weet nog dat hij in 2007 (ik aarzelde of hij als 9-jarige wel vuurwerk mocht kopen) terug kwam van het vuurwerk kopen en mij vertelde: “Mam, ik heb speciaal voor jou Romeinse kaarsen gekocht, die vindt jij toch zo mooi?!” En dat klopt.

Terugkijkend op 2010 stond vooral de Alpe d’HuZes centraal, waaraan het Mathijs Douwe Team voor het eerst meedeed. En nu: alpjeop naar 2011! Wij en de andere leden van het Mathijs Douwe Team zijn al volop bezig met allerlei activiteiten. En op de folders en visitekaartjes floreer jij Mathijs! Je verdient het!