Hier in huis zijn er weinig momenten waarop er geen muziek te beluisteren is. Zowel N. als Fredrieke houden erg van muziek. N. vooral muziek beluisteren en Fredrieke mag ook graag zingen. Ze heeft een spelletje voor de Wii : boogie superstar, waar je een lied kan zingen (vergelijkbaar met karaoke) en vervolgens beoordeeld wordt. Ze staat dan vol overtuiging voor de tv te zingen. Mooi om te zien. Het feit, dat zij liedjes over Mathijs heeft geschreven zegt uiteraard ook al genoeg over wat muziek met haar doet. Afgelopen week kwam ze thuis en meldde mij: “ mam, we zongen vanochtend op school en het was niet eens een droevig liedje of zo, maar ik moest zomaar huilen”. Fredrieke laat verder weinig los over het verlies en verdriet om haar broer, maar op zulke momenten komt het dan blijkbaar omhoog. Dat herken ik. Soms kan muziek zomaar een gevoelige snaar raken en roept dat emoties op. Helemaal niet erg om daaraan toe te geven. Juist wel goed.
(foto november 2000, Mathijs 2,5 jaar oud)
Mathijs was niet zo thuis in de muziek als Fredrieke, maar wilde op een gegeven moment graag keyboard leren spelen. Hij was toen al ziek en wij wisten dat hij niet meer beter zou worden. Toch maar “gewoon” aangemeld voor keyboardles. De muziekleraar gaf aan, dat Mathijs er wel feeling en talent voor had. Ik merkte het ook: hij pakte de noten en het met twee handen spelen snel op. Helaas werd hij, naarmate de kanker voortwoekerde in zijn lichaam, steeds meer belemmerd in het oefenen. Toen hij aangaf er daarom toch maar mee te willen stoppen (februari 2008) zei hij: “ik vind het wel jammer voor jullie, want jullie vinden het vast wel gezellig als ik muziek maak en jullie daar naar kunnen luisteren”. Altijd eerst die ander en dan aan hem zelf denken…
Ik vergeet ook nooit het moment dat het liedje ‘Pak maar mijn hand’ van Nick en Simon op de radio voorbij kwam en dat Mathijs na afloop van het liedje zei: “mama zo is het”! In dit lied komt duidelijk naar voren, dat je elkaar nodig hebt. Bij de uitvaartdienst in de kerk hebben wij dit nummer aan het einde van de dienst ook gedraaid. Veel mensen die daar toen waren zeggen nog steeds dat als ze dit nummer horen op de radio weer aan 23 mei 2008 terug te moeten denken.
Kortom, muziek past bij ons als familie. Het Benefietsconcert op 12 maart – Mathijs zou die dag 13 jaar oud zijn geworden – wordt een prachtige bijeenkomst. En wij vinden het geweldig dat er zoveel mensen zijn die zich belangeloos hiervoor willen inzetten en dat zoveel mensen dit met ons mee willen beleven.
