Tranen

Tranen omdat ik jou zo mis
Tranen omdat het leven zo oneerlijk is
Tranen omdat Fredrieke nu “alleen” is
Tranen omdat er nog steeds kleine en grote mensen tegen deze ziekte aan het strijden zijn
Tranen, dat te weten doet pijn

Tranen langzaam drogen ze op
Want jouw uitspraken helpen mij er weer bovenop
- "mam, ik kan een wolk en een zon tegelijk zien"
- "mam, je moet het van je schouders laten glijden"
- "mam, kijk over bergen heen"

Lieve kerel, van hoe jij in het leven stond kan menigeen nog wat leren
En lieverd, jouw uitspraken in praktijk brengen: ik ga het proberen!




(foto 11 mei 2008, 10 dagen voordat Mathijs stierf. Bovenin het reuzenrad in Drievliet. Zo ziek, maar toch nog een lach eruit persen)

Ik zal twee levens leven... met jou in mij

(L. schrijft)

Zaterdag ben ik weer eens bij jouw voetbalteam wezen kijken. Bij Koen, David, Leslie, Job, Yassin, Ricardo. Inmiddels is het team nu uitgebreid naar 11 en zitten er ook een aantal nieuwe jongens bij. Het viel mij op dat iedereen zo groot geworden was nu ik ze een poos niet had gezien. Rachid is nog steeds de trainer van het team. Ook was het fijn om de ouders weer te zien en te spreken. Ze speelden leuk. Ze spelen nu niet meer op een half veld, maar op het grote veld. Halverwege de wedstrijd begon het te regenen (alsof de hemel begon te huilen, jij had in het veld moeten staan!), maar even later stond er een mooie regenboog aan de lucht (een glimlach van boven?). De Buitenboys wonnen met 6 – 2! Je zou trots geweest zijn.

Afgelopen week stond verder ook volop in het teken van de Alpe d’HuZes. O.a. gesproken met de eigenaar van Haddock, een gezellig watersportrestaurant aan het Weerwater in Almere. We hebben het gehad over de mogelijkheid om in zijn restaurant een benefietconcert te organiseren. En wel op 12 maart, op jouw “verjaardag”. De eigenaar gaf aan hier graag aan mee te willen werken door de grote zaal beschikbaar te stellen. Hij moet het uiteraard nog wel even overleggen met zijn medewerkers. Zodra hier definitief het groene licht voor komt hierover meer (maar reserveer deze datum maar vast in de nieuwe agenda’s!). Ook nog gesproken met een bestuurlid van KWF-kankerbestrijding Almere. Op 17 november gaan wij op hun jaarbijeenkomst ons verhaal over Alpe d’HuZes vertellen aan leden/vrijwilligers: aanleiding, motivatie, sponsoring, etc. We hebben een half uur, nou dat hebben we zo vol gepraat!

"Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten" (Bram Vermeulen)

(L. schrijft)

Hij heeft het toch maar ver geschopt, die zoon van ons. Twee weken geleden waren wij in het Luxor-theater in Rotterdam bij de overhandiging van de opbrengst Alpe d’HuZes 2010 aan de directeur van KWF-kankerbestrijding (12 miljoen!). In het programma werd het Alpe d’HuZeslied daar live door Margiet Eshuijs en Maarten Peters gezongen. Achter hun draaide een powerpointpresentatie met allemaal beelden van de dag in juni dat die 3000 wielrenners de Alp op fietsten. En ineens was daar de foto van Mathijs in bocht 10 in beeld! Op dat moment zongen Margiet Eshuijs en Maarten Peters net de regel “ en zij die achter zijn gebleven, we nemen ze mee… in ons hart.” Hoe mooi, hoe moeilijk, hoe ontroerend… Mathijs “leeft” door. En dat is waar we voor knokken. Hij verdient het.




Ook in het Alpe dHuZes boek 2010 staat mijn brief aan Mathijs (eerder op dit weblog http://mathijsdouwe.blogspot.com/2010_06_01_archive.html ) met foto’s (van ons gezin) in juni daar op de Alp. En op de officiële site van Alpe d’HuZes ( http://www.opgevenisgeenoptie.nl/ , in de rechterkolom) is al wekenlang het lied dat voor Mathijs en het Mathijs Douwe Team is gemaakt door een aantal koren uit Almere te zien (inmiddels meer dan 2000 keer bekeken).

N. heeft in de rechterkolom van deze site van Mathijs (inderdaad in een nieuw ‘jasje’) een prachtige verzameling van liedjes gezet die betrekking hebben op Mathijs en van extra waarde zijn voor ons (doorscrollen naar onderaan). Ik zat net op de hometrainer en bemerkte dat het precies lang genoeg is voor mijn wekelijkse ‘fietstocht’.
De moeilijkere tijden breken weer aan: de feestdagen. We “fietsen” door, met pijn in je hart denkend aan hoe het was…



(en de iets snellere versie... anders vraagt iedereen zich af hoe het in vredesnaam mogelijk is dat die 3000 man in juni ooit de berg op zijn gekomen.... :-) )

Twee bijzondere verjaardagen

(L. schrijft)

Op 20 september is Fredrieke 11 jaar geworden. Deze leeftijd heeft Mathijs niet bereikt. Fredrieke en Mathijs kochten met verjaardagen altijd een klein cadeautje voor elkaar. Fredrieke bewaart wat ze van Mathijs gekregen heeft zorgvuldig: een mooie ketting met een roze hart, een diddle lipgloss, een paars nagellakje....Mathijs zocht de cadeautjes altijd zorgvuldig uit. Natuurlijk mist ze haar broer juist ook op zulke momenten. Fredrieke trakteerde vorige week op school op een zelfgemaakte kasteeltaart. Dezelfde taart waar Mathijs op heeft getrakteerd toen hij 10 jaar werd. Al met al heeft ze wel een fijne verjaardag gehad met bezoek van familie, buren, vrienden en vriendinnetjes.

Behalve deze verjaardag was er ook nog een andere bijzondere verjaardag. En wel van Mathijs zijn “grote vriend”, zo noemde hij de dakloze altijd die dagelijks met de daklozenkrant bij de Albert Heijn hier in Parkwijk staat. Mathijs kreeg vaak een euro “prikgeld” omdat hij zo vaak geprikt moest worden. Na weer zo'n prikbeurt in het Flevoziekenhuis gaf hij op een dag aan naar de Albert Heijn te willen. Ik ging er vanuit dat hij iets lekkers uit wilde zoeken, maar nee hij gaf zijn euro aan deze dakloze. Ook meldde hij een keer toen we met het gastenlijstje voor zijn (achteraf laatste) verjaardag bezig waren dat er nog iemand bij moest op het lijstje. Ik mocht raden wie. De enige hint die ik van Mathijs kreeg was dat ik hem wel kende... Rara: het was deze dakloze. De man uitnodigen vonden N. en ik wel wat ver gaan, maar we hebben de man een lekker stuk zelfgebakken appeltaart gebracht.
Eind vorige maand was de dakloze zelf jarig. Hij heeft met veel winkelbezoekers een goed contact en had met een aantal mensen gedeeld dat hij in september jarig was en dat niemand tijd en zin had om zijn verjaardag mee te vieren. Zijn familie woont nog in Marokko. Vervolgens hebben twee mensen stiekem voor hem een feestje georganiseerd. 's Avonds is hij meegenomen naar en zaaltje in de kerk en daar hebben we met zo'n 30 mensen zijn 41-ste verjaardag gevierd. Hij was helemaal verrast en reageerde geëmotioneerd: dit is zon mooie feestje, zulke lieve mensen.....
Wat zou Mathijs dit een geweldig initiatief hebben gevonden en wat zou hij met zorg een mooi cadeau voor zijn “grote vriend” hebben gekocht...

Op de fiets

Eéntje voorop de fiets en ééntje achterop. Wat was dat een prachtig mooie tijd. Ik heb heel wat afgefietst met Mathijs achterop en Fredrieke voorop. Vaak ook nog met een buggy in een buggyhouder aan de fiets. Zo fietste ik met de kinderen overal naar toe: naar de stad, naar strandjes, speeltuintjes, etc. Wat voelde ik me gelukkig met die twee pareltjes. En als N. vrij was fietsten we ook veel met zijn vieren.

Ja, en dan komt de leeftijd dat de kinderen zelf gaan fietsen. Mathijs fietste voor het eerst zonder zijwieltjes toen hij vier jaar oud was. Fredrieke had het al voor haar vierde verjaardag onder de knie zonder dat wij haar hoefden te helpen. Op een zondagmiddag zei ze plotseling tegen haar vader:”haal de zijwieltjes er maar vanaf”. Zo gezegd, zo gedaan. Ze pakt het fietsje en fietste zo weg...

En dan begint het. Opletten in het verkeer, rechts blijven fietsen, uitkijken, niet slingeren, etc. Het kost haast iedere ouder heel wat zweetdruppeltjes.. Niets is gemakkelijker en voor je gevoel veiliger dan je kind bij jou op de fiets. Mathijs fietste graag. Helaas ging zijn conditie, toen hij op zesjarige leeftijd behandeld werd met bestralingen en chemo's, fors achteruit en was zelf fietsen niet altijd meer een optie. Als het even kon fietste hij wel zelf en zo nodig duwde ik hem. Mathijs was altijd zuinig op zijn fietsen. Af en toe kregen ze zelfs een poetsbeurt. En wat was hij trots en blij met zijn laatste fiets. Net weer een slagje groter dan de vorige. Dat betekende ook dat hij minder snel hoefde te trappen, waardoor het fietsen beter ging. Met zijn banden maakte hij graag zwarte remsporen op straat. Niet zo goed voor de banden, maar ach...

Met Fredrieke kunnen we inmiddels een mooi fietstochtje maken. In de vakantie hebben we twee keer een tocht van 25 kilometer gefietst (ook met wat lichte hellingen). N. heeft inmiddels ook al weer flink wat gefietst.

En ik dan? Wat vind ik van fietsen op mijn nieuwe Bulls? Ik vind het heerlijk! Vanaf de aankoop in juli staat er nu ruim 300 km. op de teller. Wat heeft Nederland toch ongekend mooie fietspaden. Het is echt genieten en soms uiteraard ook afzien. Maar dat maakt niet uit. Alles voor het goede doel: Alpe d'HuZes 2011. Ik kijk er nu al naar uit.

Wat ons wel bezig houdt is: hoe krijgen we als team dit jaar de minimaal 10.000 euro die je in moet brengen als team bij elkaar? We gaan er zeker ons best voor doen en ik ben maar zo vrij om een idee aan dit weblog naar voren te brengen:

Komende week, van 6 – 13 september is er de jaarlijkse collecteweek voor KWF-kankerbestrijding. Wellicht geef je daar jaarlijks geld aan. Mocht dat zo zijn, misschien wil je dan in overweging nemen om de donatie via het Mathijs Douwe Team bij KWF terecht te laten komen. In oktober is de inschrijving en krijgt iedere deelnemer weer een nieuw site. Via deze site kan dan weer worden gedoneerd voor de actie Alpe d'HuZes 2011. Zelfde doel, zelfde prijs, alleen gaat het geld naar KWF via het Mathijs Douwe Team/Alpe d'HuZes. Hoe gemakkelijk kan het zijn.

Zeilen in Zeeland

(L. schrijft)

Twee weken hebben wij gezeild op de Zeeuwse wateren. In Willemstad hadden wij een 8,5 meter lange kajuitzeilboot gehuurd. Wij zeilen al heel lang en zowel Mathijs als Fredrieke zijn als baby opgegroeid met zeilvakanties. In die tijd hadden we samen met familie een eigen zeilboot, de Vrijheid. Daarachter een klein bijbootje waarmee je kon roeien, zeilen en moteren. Dit was Mathijs zijn bootje en noemde hij de Blijheid.

Mathijs vond de vakanties op de boot altijd de mooiste vakanties. Toen we vroegen waarom antwoordde hij: “nou gewoon gezellig, lekker dicht bij elkaar en zwemmen, bootje varen” Meestal waren we met de Vrijheid in Zeeland. Prachtige herinneringen hebben wij daaraan: krabbetjes vangen in het Grevelingenmeer, op eilandjes vertoeven, kampvuurtjes maken, etc. Een mooi moment was op het eilandje de Archipel - ligt midden in het Grevelingenmeer – in 2004. Mathijs was toen zes jaar, een maand voordat bij hem de hersentumor werd geconstateerd. Mathijs kwam teruggelopen van de andere kant van het duin en pakte N. en mij bij de hand. Eenmaal over het duin had je een prachtig uitzicht op de ondergaande zon. Hier was hij zo van onder de indruk dat hij dat met ons wilde delen.
Dit jaar waren we op een ander eilandje in de Grevelingen, de Mosselbank, waar Fredrieke ons attendeerde op de prachtige ondergaande zon.

Wat Mathijs en Fredrieke allebei altijd geweldig vonden was van de boot af springen en varen in het bijbootje Blijheid. Mathijs kon al jong goed roeien en samen met papa met het motortje varen. Vooral dat laatste was helemaal super. Hij had meer oog voor het motortje en de golven die hij maakte dan voor de vaarrichting. Het waren heerlijke vakanties.

Fredrieke en Mathijs speelden altijd veel samen op en om de boot. Nu zonder Mathijs moet Fredrieke het hebben van vriendinnetjes die zij tegenkomt. Gelukkig ging dat makkelijk deze vakantie in Zeeland. Je komt elkaar tegen op de steigertjes en strandjes. Daarnaast heeft ze heel veel boeken gelezen als N. en ik aan het zeilen waren.

Maar natuurlijk mis je de gezelligheid van het met zijn vieren zijn. Het blijft allemaal confronterend. Automatisch kijk ik altijd naar het aantal personen aan boord van de andere boten. En af en toe wil je wel van het dek af schreeuwen dat je behalve een geweldige dochter ook nog moeder bent van een geweldige zoon, ook al is hij hier niet meer. Het ene moment kun je daar beter tegen dan het andere. Op de boot hadden we een poster van de Alpe d'HuZes geplakt met de foto van Mathijs er op. Zo voer Mathijs toch een beetje met ons mee.

Als Mathijs nog had geleefd had hij nu vast en zeker al in een Optimistje (klein kinderzeilbootje) gevaren. Gelukkig vindt Fredrieke het zeilen ook leuk. Het weer was deze vakantie wisselend: droog, dan weer eens een bui, dan zon, weinig wind, veel wind, onweer... Vergelijkbaar met hoe wij het leven ervaren. De ene dag is de andere niet. De ene dag heb je het gevoel dat het wel aardig gaat, terwijl de andere dag ineens heel zwaar en stormachtig kan zijn. Het is, ook na twee jaar, nog zo onvoorspelbaar. Vroeger heb ik een schilderijtje geborduurd met de tekst: “Onze Hemelse Vader heeft ons geen kalme reis beloofd maar wel een behouden aankomst”. Daar hou ik mij maar aan vast.

Na de twee weken zeilvakantie afgelopen week nog op de camping in Markelo geweest. De fietsen mee om wat te trainen voor een mogelijke Alpe d'HuZes in 2011 (we zijn er nog niet helemaal uit of we het weer aandurven... Zou het ons wel lukken om opnieuw voldoende geld in te zamelen?). Ook met zijn drieën gefietst, want ook Fredrieke gaat dan – als het allemaal door zou gaan – 9 juni 2011 de Alp op....

Met lege handen...

Dinsdag 29 juni was er de afscheidsavond van groep 8 B van de basisschool de Olijfboom. De klas van Mathijs. Mij was gevraagd of wij het ook fijn zouden vinden om hierbij aanwezig te zijn. Omdat ik (L.) nog regelmatig even in de klas kwam en de kinderen van Mathijs zijn klas nog regelmatig sprak en vooral omdat ik er anders gezeten zou hebben vanwege het afscheid nemen van de basisschoolperiode van Mathijs wilde ik hier graag bij aanwezig zijn.
Moeilijk maar goed om er te zijn.

Hoe zou Mathijs het zelf gevonden hebben om naar een andere school te gaan? Ik denk, Mathijs kennende, dat hij heel trots zou zijn en dat hij zou genieten van een tas vol boeken en het gaan naar een “grote school”. Wat voor advies zou Mathijs gekregen hebben? Het was altijd en heel slim mannetje en tijdens een test in het AMC die hij moest ondergaan voorafgaande aan de behandelingen (ze wilden een score hebben van het moment dat er nog geen nadelige invloed kon zijn van de kuren en bestralingen) scoorde hij een bovengemiddeld IQ. Het blijft nu alleen maar een gissen…. “ik denk dat hij……”. Van veel klasgenootjes van hem weet ik het advies inmiddels wel.

Door de klasgenootjes van Mathijs werd een musical opgevoerd. In gedachten zit je dan te bedenken hoe Mathijs daar tussen zou hebben gestaan. Zijn vriend Nasser genoot volop van het meedoen. Daar zou hij vast en zeker naast gestaan hebben.

Na de musical was er een officieel gedeelte, waarbij er aandacht was voor alle individuele leerlingen. Ook wij werden niet vergeten. We kregen van ieder kind een oranje gerbera met daaraan een persoonlijk berichtje voor ons als familie of voor Mathijs. Heel mooi. Bij thuiskomst hebben we ze naast zijn tafeltje in de woonkamer gezet, die op dat moment helemaal ingericht was met allemaal oranje attributen van Mathijs: toeter, hoed, vlaggetjes, bal, etc. Dus die oranje gerbera’s pasten er heel mooi bij. Hieronder de spreuken zoals op de kaartjes zijn geschreven (ik heb de tekst letterlijk overgenomen):
• We missen je Mathijs - Jerreau
• Lieve Mathijs, je was altijd een aardige sociaale jonge die goed kon voetballen – Jeroen
• Mathijs was een hele lieve jongen in de klas. Hij was altijd een doorzetter en gaf nooit op. Van groep 1 t/m groep 6 was jij een aardige en betrouwbare jongen. XXX Saskia
• Lieve Mathijs, Je was een aardige jongen. Ik speelde wel met je, niet vaak. Maar als ik met je speelde was het gezellig. Ik mis je en de rest ook. We hoopte dat het niet gebeurd was. XXX Malivai.
• Ik vind het jammer dat Mathijs overleden is aan kanker. Mathijs was heel erg aardig en betekende heel veel voor ons.
• Lieve Mathijs, je was een leuke jongen die goed kon voetballen. We missen je allemaal. We hoopte dat het niet gebeurd was. XXXXXXX – jes Nasser
• Mathijs was iemand die nooit op gaf en heel vrijgevig. Hij betekende veel voor de klas niet als iedereen. En was heel aardig, dat was Mathijs – Ruben
• Ook al scheiden onze wegen hier, je zult altijd in mijn hart blijven voortleven. – Judith
• Lieve Mathijs. Hij gaf nooit op en was een echte vechter. Hij was een lieve klasgenoot. Ik zal hem nooit vergeten. XXX – jes Anouk
• Mathijs, we wouden dat je nog naast ons kon zitten en leuke grappen kunnen maken. We missen je XX – Tim XX
• Aan de familie van Mathijs: Ik vind het jammer voor jullie. Ook al ken ik hem niet ik heb medelijden. Veel sterkte van Johan.
• Lieve Mathijs, ook al zit je niet meer in de klas, we zullen altijd blijven weten dat je er was. Groetjes Jentl
• Lieve Mathijs en de ouders en zusje. Mathijs betekende heel veel voor mij. Het is daarom ook heel jammer dat hij zijn ziekte niet overleefd heeft. Nog steeds veel sterkte. XXX – jes Demi
• Lieve Mathijs, je hebt veel voor ons betekend. We zullen je nooit vergeten.- Melissa
• Mathijs. Je hebt veel voor ons betekend. Je liet altijd zien dat je hard moet werken ondanks dat je geen zin hebt of ziek bent. XXX Amber
• Lieve Mathijs, je was een fanatieke jongen die goed kon voetballen
• Mathijs was een echte doorzetter en hele lieve klasgenoot. Ik mis je nog steeds. XX Ellen
• Aan de moeder van Mathijs: bedankt voor alle dingen die je voor ons hebt gedaan. Groetjes van Sam
• Voor Liesbeth, Fredrieke, Niek en Mathijs. Mathijs was altijd een blije jongen. Ik vond het altijd leuk om met hem drankjes te maken en te voetballen. Groetjes Vincent.
• Mathijs, je hebt veel voor ons betekend, je liet ons zien dat je nooit moet opgeven. Je zult altijd in ons hart blijven en we hebben nog steeds verdriet om jouw overlijden. XXX – jes Romy
• Ook al gaan we naar het V.O. je blijft altijd een plekje in ons hart hebben. XXXX Joy
• Mathijs betekende heel veel voor mij. Hij was een voorbeeld, een vriend, een hele goede voetballer. Dat betekent Mathijs voor mij. Groeten Marten


Zo stond ik na afloop niet met lege handen, maar met handen vol bloemen…..

Lieve Mathijs,


Daar stond je vorige week donderdag dan ineens op de Alpe d’Huez. Bovenop een rots in bocht 10. Deze bocht hadden wij uitgekozen omdat je 10 jaar bent geworden. Je loodste met jouw mooie, vriendelijke en lieve lach de fietsers de berg op en af. Vooral dat laatste was voor sommigen nog erger dan de klim. De fietsers moesten constant in de remmen hangen.

Ik vond het zo symbolisch dat je daar stond, met name ook omdat je vaak zei “je moet over bergen heen kijken”. Je bedoelde: denk niet in problemen maar in oplossingen. Dit is tevens het uitgangspunt van de Alpe d’HuZes. Wat een ervaring om met allemaal mensen bij elkaar te zijn die iemand in hun hart meedragen of hart voor de zaak hebben. Jij was op deze manier volop aanwezig en zeker bij het Mathijs Douwe Team. Wat een goed en warm gevoel gaf dat.
Er was vreugde, er was verdriet, maar iedereen had één doel: strijden tegen die vreselijke ziekte.

Mam is er zo door geraakt, dat ze hoopt dat papa, mama en je zusje in 2011 met elkaar de berg mogen beklimmen. Papa en mama op de fiets en hoe Fredrieke de berg op komt (fietsend of lopend) moeten we nog even bekijken. Zie je het voor je?

Je voelde daar zo dichtbij... Vrijdagavond was er een groot feest en Maarten Peters zong een prachtig lied, wat mij enorm ontroerde. Het heet: ‘Vanaf vandaag’ en is geschreven en oorspronkelijk gezongen door Rob de Nijs.

Liefs,

Mama




Vanaf vandaag
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtend mist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar, die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij

Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf je leven in mijn leven
Neem m’n ogen en kijk met mij
Neem m’n voeten en loop met mij
We gaan naar huis toe, wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij

Vandaag begraaf ik jou in mij
Zal je niet zoeken waar je nu bent
Blijf maar bij ons hier waar je iedereen kent
Jou plaats aan tafel hou ik voor je vrij

We zullen lachen en weer plannen maken
Zal met je slapen en met jou ontwaken
Neem m’n mond en lach met mij
Neem m’n handen en voel met mij
Wat je nog doen wou, doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij

Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur de krant waar in ze jou naam noemen
Neem m’n ogen en kijk met mij
Neem m’n hart en leef met mij
Want jou dood is nu voorbij
Vanaf vandaag leef jij in mij

Zal twee levens leven
Met jou in mij

(c) Rob De Nijs
Foto: Luc Lodder Fotografie

Alpe d'HuZes 2010: fantastisch!!!

Wat een dag, donderdag 3 juni. Echt ongelooflijk. Ik zal geen vergelijking maken met m'n trouwdag – dan krijg ik ruzie – maar het was echt een hele mooie dag!!

Hoewel de officiële start om 05.06 uur was, hadden wij besloten om gezien de verwachtte drukte (3000 fietsers) pas om 6.00 uur aan de start te zijn. Bij aankomst konden we inderdaad meteen weg. Nadat de teamleden elkaar succes hadden gewenst – zo'n berg opfietsen moet je toch in je eigen tempo doen, dus los van elkaar – op weg. De Alp is 21 bochten hoog, dus je bent echt aan het aftellen. Dinsdag hadden we de berg al gefietst en was ik meer dan bekaf aangekomen. Een ervaren fietser die zus Stella woensdag sprak gaf haar het advies om zeker de eerste bochten (die zijn erg zwaar) niet te hard te gaan. Na de start ben ik dus tot aan bocht 17 echt op 7 km per uur gaan zitten. En ook daarna het tempo laag gehouden zodat ik niet achter de adem zou komen. Na een uur fietsen schoot opeens de zon over de Alp heen. Een geweldig moment in zo'n omgeving. 30 minuten later rij ik over de finish. Dankzij de tips van Stella's deskundige 'nog zo fris als een hoentje'. De finishplaats is een groot plein en er is een euforische sfeer. Elke fietser wordt door twee gezellige Brabantse dames onder de finishboog doorgepraat. Het massaal aanwezig publiek juicht. Prachtig. Na een paar koppen koffie – risicovol om een ambtenaar te lang te laten fietsen zonder koffie – en even genoten te hebben van de sfeer de 1070 meter omlaag (14 kilometer) terug naar beneden geroetst. Dat gaat natuurlijk zeer, zeer hard. Fietsen hoef je niet, dat gaat helemaal vanzelf. In bocht 10, 'de bocht van Mathijs' (Mathijs is 10 jaar geworden en deze bocht ligt op de helft van de afdeling (en klim!)) even gerust. Je krijgt zere vingers van dat knijpen in die remmen. In de bocht hangt een groot spandoek voor mij, georganiseerd door Fredrieke. Op het spandoek allemaal boodschappen van buren, juffen, kennissen etc. Heel leuk. Ook staat er op een rots een foto van Mathijs. Eenmaal beneden direct weer over de tijdsregistratiestartmat en weer trappen. Inmiddels is het wat warmer aan het worden. Langs de kant – en vooral in de bochten – komt steeds meer publiek. Zij houden het vol om de rest van de dag echt iedereen te blijven aanmoedigen. Overal klinkt constant applaus. In bocht 15 staat een vreselijk goede dj die jaren '70 en '80 muziek draait. Even later nader ik bocht 10. Net voordat ik er ben hoor ik het nummer 'Steeds weer' van Nick en Simon klinken, een favoriet nummer van Mathijs. Het toeval wil dat in 'Mathijs zijn bocht' inmiddels een disco is opgebouwd die de hele dag voornamelijk Nederlandstalige muziek draait. Na een korte stop verder. Het gaat – ook tot mijn eigen verbazing – nog steeds goed. Niet hard, wel soepeltjes. Gewoon blijven trappen. Niet omhoog kijken (niet doen!) maar gewoon voor je naar de weg blijven turen. En genieten van alle mensen die maar blijven juichen en klappen. Om nog weer een kilometer later in de volledige rust te komen, alleen met je gedachten. Mathijs, Stefan, Sjoerd, Lucas, Emma, Danique. En Michelle en Thomas (+ families) die het nu onmetelijk veel zwaarder hebben. Onder je hoor je de waterval klateren. Voor je witte besneeuwde bergtoppen. Achter je het gezucht van een fietser die je gaat passeren. Blijven trappen richting volgende bocht. Na ruim anderhalf uur arriveer ik opnieuw boven op de Alp! Gejuich van de mensen die bij de finish staan, weer feest. Koffie! Na een uurtje dalen. Beneden de berg staan nicht Sandra, broer Koert en aangenomen familielid Heleen met een grote tas met eten en drinken. Een kwartier later weer door de start. Nog nadrukkelijker de eerst bochten op 6-7 km fietsen. 'Blijven dieselen' schiet als woord door mijn hoofd. Bij bocht 10 even kort afgestapt en snel een broodje gegeten. Een vierde keer die Alp op zit er zeker in. Heel voorzichtig begin ik – starten mag tot 18.00 uur en het is nu 13.00 uur – zelfs aan een vijfde klim te denken. Deze derde ronde gaat immers opnieuw – naar verhouding – 'soepeltjes'. Eenmaal weer op de fiets wordt het opeens moeilijk. Steeds moeilijker. Het wordt zwaar. Ik begin te balen en snap het niet. Wat is er aan de hand? Te veel koffie :-) ? Te weinig gegeten? Onvoldoende gedronken? Het is niet zo dat er iets heel erg pijn doet, maar ik heb helemaal geen kracht meer. De benen willen niets meer. In de laatste drie bochten, met daarin ook wat stukjes van boven de 10%, overweeg ik af te stappen. Dan maar lopen naar die top. Op dat moment rijdt net de motor met een tv-camera voorbij. Ik besluit Nederland die beelden niet te gunnen en blijf zitten en trappen. Maar alle aanmoedigingen van het publiek hoor ik niet meer en ik kom helemaal gesloopt boven. Ik stop ermee!!!!! Drie keer is mooi geweest!!!! Maar terwijl ik aan het uitrusten ben zie ik dat het 14.00 uur is. Nog zes uur voordat de berg dicht gaat. Vijf keer moet dus kunnen... Maar gaat mij dat lukken? Het wordt dan haasten. En dan ben ik met veel haast misschien een vierde keer bij de finish maar lukt het vervolgens een vijfde keer echt niet meer... Dat zu echt balen zijn. En een vervelend gevoel aan het eind van zo'n dag. Misschien is vier keer ook wel genoeg. En verstandig. Neef Martijn staat naast mij en wil echt geen vierde keer meer. Ik haal hem over om dan samen de vierde keer te fietsen en onderweg lekker van 'dit rondje' te genieten (nou ja... het blijft wel een berg die je opfietst natuurlijk). Samen naar beneden. Om 15.15 uur de startbocht weer door. Meteen onderaan de berg terug naar 6 km per uur. Na bocht 21, dat is de onderste (je telt de bochten van beneden naar boven, van 21 naar 1) én één van de langste meteen even gestopt. En dat gebeurt in de bochten daarna heel vaak. In bocht 15, met die goede dj, krijg ik van een vrijwilliger een tuinstoel aangeboden om even te zitten. HEEEEERLIJK na 10 uur fietsen! En weer door. Even later komen we Imi, ons buurmeisje uit Almere die ook fietst, tegen in een bocht. Zij is ook moe en we besluiten met z'n drieën verder te gaan. Eenmaal in bocht 10 sluit ook buurjongen Joram aan. Met z'n vieren verder. In bocht 7 meldt een fietster het helemaal niet meer te zien zitten. En of ze met ons mee mag verder omhoog. Natuurlijk, het Peleton van de Bergkruipers. Langs de kant van de weg wordt nog steeds gejuicht. De fietsers die wij passeren stralen weinig gezelligheid meer uit. Iedereen is in zichzelf gekeerd bezig te presteren. Na ruim 2 uur en 40 minuten gaan wij over de finish. Inmiddels is het daar heeel druk en iedereen wordt nog meer toegejuicht. Het is 18.30 uur en mooi geweest. Naar beneden en naar de caravan. Daar heeft broer Koert het eten al op tafel staan. Heerlijk!! Al snel daarna naar bed.


Even de feiten:

als Mathijs Douwe Team zouden we minimaal 20 keer de Alp opfietsen. Dat is 23 keer geworden. We moesten minimaal 10.000 euro aan sponsorgeld inbrengen, met de opdracht van de koersleiding om je best te doen voor 30.000 euro. Vandaag staan we op bijna 38.000 euro en met toezeggingen hopen we – dankzij heeeeel veel goedwillende sponsors die ons afgelopen maanden hebben gesteund – ruim boven de 40.000 euro te komen. Het voorlopige totaalbedrag van alle deelnemers werd woensdagavond al bekend gemaakt. Doelstelling 2010 was 10 miljoen, maar woensdag werd al bekend gemaakt dat op dat moment dat bedrag al was gehaald (!!!). De komende dagen, weken en maanden zal daar veel meer bijkomen.


Wij zijn erg, erg tevreden. Iedereen die ons daarbij heeft geholpen: HEEL ERG BEDANKT!!!

Lieve Mathijs,

Al weer ruim twaalf jaar geleden (12 maart 1998) werd jij geboren. Ik vond laatst nog een dagboek op de computer waarin ik alles heel precies heb genoteerd rondom de dagen voor je geboorte en tijdens de geboorte. Ik voelde weer even hoe jij geboren werd. Dat deed pijn, maar ik kreeg een oerkracht. En daar was jij!

Je was een heel klein mannetje (44 cm/2100 gram). Je werd een paar weken te vroeg geboren dus je moest eerst een paar dagen in de couveuse. Gelukkig mocht je na ongeveer 10 dagen naar huis. Wat waren we trots. Ons eerste prachtige kind, een zoon! Je had ons tot vader en moeder gemaakt en voor papa’s ouders was je hun eerste kleinkind en waren zij voor het eerst opa en oma. Je was het eerste half jaar een echte huilbaby. Dat was intensief, maar toen dat eenmaal over was was je altijd een heel gemakkelijk, lief en vrolijk mannetje. Na anderhalf jaar kreeg je een zusje.

We hadden het altijd gezellig met elkaar en ondernamen altijd veel dingen met zijn vieren, als gezin. Dat vonden we, zoals veel mensen, vanzelfsprekend.

10 jaar later, vandaag precies twee jaar terug, moest ik dezelfde oerkrachten inzetten. Dit keer om tegen een van de liefste dingen in mijn leven te zeggen dat hij mocht gaan, sterven. Onmenselijk…. op het moment dat je allerliefste bezit voor je ogen dood gaat, ........... dan voel je al je kracht uit je wegvloeien.

Een schakel uit de ketting is weggevallen. Wij zijn met z’n drieën verantwoordelijk om deze ketting weer aan elkaar te smeden. Dit kost – nog steeds – heel veel energie, is hard werken, heel hard, maar we gaan ervoor.

Je wilt de herinnering aan hem en de beelden die je van hem hebt levendig houden en je bemerkt dat dat steeds moeilijker wordt. Gelukkig hebben we veel video-opnames en foto’s. Hoe belangrijk zijn deze nu! En ik heb ook veel uitspraken van Mathijs opgeschreven. Ik lees ze graag. Tijdens de laatste weken van zijn leven werden we door hem overstelpt met complimentjes: “papa, mama, wat zorgen jullie toch goed voor mij”… Ik werd overstelpt met kusjes. Toen ik Mathijs voor de laatste keer (tijdens het familieweekend toen we met spoed in een ambulance naar het ziekenhuis in Nijmegen moesten) kuste hij mij in de hals…. Zoiets vergeet je nooit weer: zo ziek en dan toch nog kunnen geven. Daar kunnen we alleen maar een voorbeeld aan nemen.

Veel dingen die zich afspelen in je leven vallen niet op zolang het leven z'n gangetje gaat, maar vallen des te meer op als er iemand weggenomen wordt waar je zielsveel van houdt. Ik kan dan ook alleen maar zeggen: probeer elke dag te leven alsof het de laatste kan zijn!

Liesbeth, moeder van Mathijs



Gedicht van Fredrieke, gisteren op school gemaakt:




We mis you


Vandaag alweer een dag voorbij

De trieste dag op achttien mei

We missen you heel veel

You terug dat is wat ik wil



De tijd vliegt voorbij

Ik vindt het triest voor ons allebei

Vaak laat ik nog een traan

En dan besef ik dat je bent weggegaan.


xxx van je kleine zusje

Tweede Mathijs Douwe Toernooi

Voetbalclub de Buitenboys organiseerde afgelopen donderdag voor de tweede keer het Mathijs Douwe Toernooi, vernoemd naar onze Mathijs. Behalve de F-voetballertjes (+/- 8 jaar) deden deze keer ook de mini's (tussen 6 en 8 jaar) aan het toernooi mee. Een mooi gezicht, die kleintjes in al die kleurrijke maar vaak veel te grote tenuetjes.

Donderdag waren wij om 9.00 uur in het clubhuis van de Buitenboys. We werden weer vriendelijk ontvangen door de bestuursleden Rob en Marcel. Na een kop koffie zijn we gaan kijken bij de wedstrijden. Ik zie dan altijd Mathijs weer voor me. Altijd zin in voetbal en altijd deed hij zijn uiterste best. Donderdag waren er ook verscheidene ouders van de twee teams waar Mathijs in heeft gevoetbald. Inmiddels spelen Mathijs oude teamgenootjes in de E, dus die waren niet meer aanwezig op dit toernooi. Maar wel hun jongere broertjes. Er was warme belangstelling.

Het was een druk bezocht toernooi: 60 teams + familie & begeleiders. Gelukkig konden wij ons ook nuttig maken door achter de muntverkoop te staan. De opbrengst van deze dag gaat 50/50 naar Kika en het Mathijs Douwe Team/KWF-kankerbestrijding en bedroeg in totaal 3.000 euro!!! Geweldig.

Het was weer een enerverende maar mooie en sportieve dag met een geweldig resultaat voor twee goede doelen.

Na afloop kregen alle kinderen een vaantje mee met daarop de tekst '2e Mathijs Douwe F toernooi, 13 mei 2010'. Mathijs zijn naam zal nu in vele jongenskamers hangen. Daar ben je als ouders toch trots op.

Lies.

Zondag 18 april:

Het is lente, prachtig mooi weer , maar in mijn hart is het winter en koud.

Deze tijd blijft toch een erg moeilijke tijd bemerk ik. De periode waarin Mathijs al weer bijna twee jaar geleden zo heel erg ziek was. Alles passeert dan weer de revue. Het plaatsen van de maagsonde, waar hij veel last van had en hem ook beperkte in het lopen. En hij dus een rolstoel nodig had als we iets wilden ondernemen. Het eindeloos doen van het spelletje “4 op een rij.”. Dat kon hij goed en Mathijs hoefde er niet voor uit z’n stoel te komen. De uitjes die we maakten naar de supermarkt of de stad als de hoofdpijn het toestond. Het aan- (“wat zorgen jullie goed voor mij”) en afhankelijk worden van Mathijs. Kortom het doet pijn als ik denk aan hoeveel je hebt moeten meemaken, hoe dapper je alles hebt gedragen en dat het niet zo heeft mogen zijn. Alles is anders geworden nu jij er niet meer bent. Ik mis je zo ontzettend !!!!!!!

Mama


27 april 2008: verjaardag opa

Actie voor KWF-kankerbestrijding

Voor de site Alpe d'HuZes, een actie die wij voeren voor KWF-kankerbestrijding, zie één van deze sites:

http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/mathijsdouwe/team/actie.aspx#
http://alpjeop2010.blogspot.com/

Mathijs

Morgen (vrijdag 12 maart) zou Mathijs 12 jaar oud zijn geworden.

Hij zou dan in groep 8 hebben gezeten en wij zouden hebben moeten nadenken over naar welke middelbare school hij in augustus zou gaan.

Bij zijn voetbalteam van de Buitenboys zou Mathijs nog steeds als keeper in het goal staan. En nog steeds boos op zichzelf worden als hij een bal door laat.

Inmiddels zou er een piano in onze huiskamer staan. Acht maanden voor zijn dood begon Mathijs met een cursus keyboard spelen bij de muziekschool. Hij had talent (heeft 'ie van z'n vader natuurlijk!) gaf de docent na een paar weken aan.

Over de prestaties van Ajax zou Mathijs maar matig tevreden zijn. Gelukkig gaat het de laatste weken beter, dus is er nog hoop op de beker.

Bij ons in huis zou het minder stil zijn. Mathijs zorgde vaak voor de vrolijke noot door een grap te maken.

En uiteraard zou hij regelmatig met Fredrieke ruzie hebben over naar welk programma er op tv zou worden gekeken.



Zaterdag 30 januari ging Lies naar de presentatie van de nieuwe CD van Manya (www.manya.nu ). Eén van de nummers die Manya life zong was 'Wat een mooie dag'. Dit nummer is geschreven en eerder gezongen door Brigitte Kaandorp. En ook wel eens vertolkt door Paul de Leeuw. Manya zingt het nummer 300% beter. 's Avonds bij terugkomst van de cd-presentatie zei Lies “dat nummer geeft het gevoel weer dat ik vaak heb.” De uitvoering van Manya heb ik gebruikt als muziek bij deze foto-slide van Mathijs op youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=zUToUnSrtf8


(p.s. om Manya te kunnen horen niet vergeten het geluid van de computer aan te zetten)

Brief aan Mathijs

Heel vaak als ik ’s nachts wakker word ben ik in gedachten een soort brief aan jou aan het schrijven, waarin ik jou op de hoogte breng van alles wat jij vast leuk zou vinden om te weten.
Ik schrijf jou het volgende:

Wist je dat:
• Ik laatst bezoek had van een moeder van een voetballer uit jouw team van de Buitenboys en dat ze jou nog steeds missen als teamgenoot, maar ook als keeper? Die plek is nog steeds niet door iemand opgevuld. Nu moeten ze allemaal om de beurt keeper zijn.
• Als ik op het schoolplein langs jouw klas loop er altijd kinderen naar mij zwaaien? Ik word nog altijd: moeder van Mathijs genoemd. Saskia vroeg mij vorig jaar een keer: wat is het adres van Mathijs? Dat vond ik wel mooi uitgedrukt. Ze bedoelde uiteraard het adres van Slingehof, de begraafplaats.
• Jij door de actie van jouw vader (beklimmen van de Alp d’Huez in juni) overal bekend wordt? Papa heeft het team van zeven familieleden het Mathijs Douwe Team genoemd. Op de folders, flyers, visitekaartjes (we hebben er hier honderden liggen – je kent je vader, nooit te weinig willen hebben…) , etc. staat jouw foto afgedrukt. Ook is er een powerpointpresentatie voor basisscholen gemaakt, waarin jij de “hoofdrol” speelt. Je wordt zo bekend door heel Nederland. Je bent te zien bij de emballage in een supermarkt in Zoelmond, bij sportscholen, kerken, in huiskamers, etc. Ook dragen wij jou regelmatig op onze rug mee. We hebben namelijk een t-shirt van het Mathijs Douwe Team met een prachtige foto van jou op de achterkant. Het is dubbel. Natuurlijk hadden we liever niet gehad dat dit allemaal gebeurd is, maar aan de andere kant: jouw naam blijft genoemd. Ik kom je overal tegen en dat doet mama enorm goed.
• Ik afgelopen week Ruud heb gesproken, de man die in het AMC werkt, chemo’s vanuit de apotheek naar F8 Noord brengt, post rond bracht/brengt, goocheltrucjes met de kinderen doet en die altijd een vrolijke noot was/is voor de zieke kinderen. In de sportschool van Ruud, Spartacus, wordt binnenkort een spinningmarathon georganiseerd. En hij zei daarbij: we doen het voor het goede doel en ook voor Mathijs. Helemaal geweldig.
• Ik heel erg benieuwd ben naar hoe jij er nu uit zou hebben gezien als je nog had geleefd en als je niet ziek geworden zou zijn. Je was en blijft voor mij altijd een prachtkerel.
• Jouw zusje jou heel erg mist! Vorige week zat ze in bad en wilde ze nog even ‘bobsleeën’. Wat jullie samen ook altijd deden: heel klein laagje water in bad en dan vanaf de schuine kant naar beneden roetsjen…. Na dat een keer te hebben gedaan stopte ze er meteen mee en zei: “met Mathijs was het toch veel leuker”
• Jouw zusje liedjes over jou heeft geschreven en dat ze die met haar zangjuf bij de Kunstlinie op muziek en cd gaat zetten?
• De dakloze aan wie jij regelmatig jouw prikgeld gaf na een poosje te zijn weggeweest weer terug is bij de Albert Heijn en weer krantjes staat te verkopen? Ik kan hem niet voorbij lopen zonder hem iets te geven, want dat zou jij gewild hebben.
• Ajax het nog steeds niet super doet? Ze staan derde in de competitie.
• Er weer voetbalplaatjes zijn bij de AH en Fredrieke voor jou de Ajax-spelers gaat sparen?
• We besloten hebben om wat meer biologisch vlees of vleesvervangers te gaan eten i.p.v. gewoon vlees. Dat moet jou als muziek in de oren klinken. Je vond het altijd maar zielig voor die dieren. Behalve als je lekker een kipkluifje zat te eten, want “ die was immers toch al dood”.
• Jouw vriend Justin hier nog wel eens een broodje komt eten tussen de middag? Hij heeft op oudejaarsavond een wenspijl voor jou de lucht in geschoten.
• Het stil is zonder jou………..



Liefs mama