Zeilen in Zeeland

(L. schrijft)

Twee weken hebben wij gezeild op de Zeeuwse wateren. In Willemstad hadden wij een 8,5 meter lange kajuitzeilboot gehuurd. Wij zeilen al heel lang en zowel Mathijs als Fredrieke zijn als baby opgegroeid met zeilvakanties. In die tijd hadden we samen met familie een eigen zeilboot, de Vrijheid. Daarachter een klein bijbootje waarmee je kon roeien, zeilen en moteren. Dit was Mathijs zijn bootje en noemde hij de Blijheid.

Mathijs vond de vakanties op de boot altijd de mooiste vakanties. Toen we vroegen waarom antwoordde hij: “nou gewoon gezellig, lekker dicht bij elkaar en zwemmen, bootje varen” Meestal waren we met de Vrijheid in Zeeland. Prachtige herinneringen hebben wij daaraan: krabbetjes vangen in het Grevelingenmeer, op eilandjes vertoeven, kampvuurtjes maken, etc. Een mooi moment was op het eilandje de Archipel - ligt midden in het Grevelingenmeer – in 2004. Mathijs was toen zes jaar, een maand voordat bij hem de hersentumor werd geconstateerd. Mathijs kwam teruggelopen van de andere kant van het duin en pakte N. en mij bij de hand. Eenmaal over het duin had je een prachtig uitzicht op de ondergaande zon. Hier was hij zo van onder de indruk dat hij dat met ons wilde delen.
Dit jaar waren we op een ander eilandje in de Grevelingen, de Mosselbank, waar Fredrieke ons attendeerde op de prachtige ondergaande zon.

Wat Mathijs en Fredrieke allebei altijd geweldig vonden was van de boot af springen en varen in het bijbootje Blijheid. Mathijs kon al jong goed roeien en samen met papa met het motortje varen. Vooral dat laatste was helemaal super. Hij had meer oog voor het motortje en de golven die hij maakte dan voor de vaarrichting. Het waren heerlijke vakanties.

Fredrieke en Mathijs speelden altijd veel samen op en om de boot. Nu zonder Mathijs moet Fredrieke het hebben van vriendinnetjes die zij tegenkomt. Gelukkig ging dat makkelijk deze vakantie in Zeeland. Je komt elkaar tegen op de steigertjes en strandjes. Daarnaast heeft ze heel veel boeken gelezen als N. en ik aan het zeilen waren.

Maar natuurlijk mis je de gezelligheid van het met zijn vieren zijn. Het blijft allemaal confronterend. Automatisch kijk ik altijd naar het aantal personen aan boord van de andere boten. En af en toe wil je wel van het dek af schreeuwen dat je behalve een geweldige dochter ook nog moeder bent van een geweldige zoon, ook al is hij hier niet meer. Het ene moment kun je daar beter tegen dan het andere. Op de boot hadden we een poster van de Alpe d'HuZes geplakt met de foto van Mathijs er op. Zo voer Mathijs toch een beetje met ons mee.

Als Mathijs nog had geleefd had hij nu vast en zeker al in een Optimistje (klein kinderzeilbootje) gevaren. Gelukkig vindt Fredrieke het zeilen ook leuk. Het weer was deze vakantie wisselend: droog, dan weer eens een bui, dan zon, weinig wind, veel wind, onweer... Vergelijkbaar met hoe wij het leven ervaren. De ene dag is de andere niet. De ene dag heb je het gevoel dat het wel aardig gaat, terwijl de andere dag ineens heel zwaar en stormachtig kan zijn. Het is, ook na twee jaar, nog zo onvoorspelbaar. Vroeger heb ik een schilderijtje geborduurd met de tekst: “Onze Hemelse Vader heeft ons geen kalme reis beloofd maar wel een behouden aankomst”. Daar hou ik mij maar aan vast.

Na de twee weken zeilvakantie afgelopen week nog op de camping in Markelo geweest. De fietsen mee om wat te trainen voor een mogelijke Alpe d'HuZes in 2011 (we zijn er nog niet helemaal uit of we het weer aandurven... Zou het ons wel lukken om opnieuw voldoende geld in te zamelen?). Ook met zijn drieën gefietst, want ook Fredrieke gaat dan – als het allemaal door zou gaan – 9 juni 2011 de Alp op....