Kleine jongen

Ja, wij ook! Vanmiddag naar de musical over Andre Hazes in het Nieuwe de la Mar in Amsterdam geweest. Was een cadeautje van L voor mijn verjaardag. Erg mooi, aanrader. Bijzonder was het begin van de musical. Daar hoor je de toenmalige burgemeester Cohen zijn speech houden bij het publieksafscheid van André Hazes in de Arena. Hebben wij nooit gehoord. Op dat moment - 27 september 2004 - werd Mathijs geopereerd en werd de tumor in zijn hoofd verwijderd. L en ik zaten al uren op de kamer in het Emmakinderziekenhuis te wachten. "Het duurt een uur of zes-zeven" was ons gezegd. Het werden er elf (half acht 's avonds) voordat we wat van de chirurg hoorden. Ondertussen cirkelde die middag hoorbaar boven ons de helikopter die de camerabeelden in de naastgelegen Arena maakte. Wij zapten wat langs tv-zenders. Nee, niet naar die begrafenisplechtigheid van André kijken, dat konden we nu niet zien. 

Zo zie je maar weer. Zit je in een theater, komt Mathijs 'langs'.

Anders

(L. schrijft)

Andrea Vos is de moeder van Kevin. Kevin is op 5 maart 2012 op 17-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker (leukemie) overleden. Andrea schreef recent op zijn weblog (www.kevin-held.blogspot.com) een heel mooi stukje, waar ik zoveel in herken en wat mij raakte. Ik heb Andrea gevraagd of ik dit stukje op de site van Mathijs zou mogen zetten. En dat mocht:

"December..........altijd weer zo'n maand met een dubbele bodem. Voor ons is het steevast een hele drukke maand met de winkel maar het brengt ook een hoop gezelligheid mee. Voor ons beide is het een goede afleiding. Je praat, lacht, bent bezig, je moet nadenken over van alles en nog wat, maakt af en toe een grap met iemand.  Daarbij komt dat we het oprecht leuk vinden en echt geen moeite hoeven te doen om te zijn wie we zijn. Alles om je heen ademt in deze periode "gezelligheid" en "samen zijn". De media heeft daar een enorme grote stem in maar ook winkels drukken hun stempel hierop.

Voor veel mensen die iemand moeten missen, of dat nu een kind, partner, ouder of wie dan ook is, heeft die zgn. "gezelligheid" een randje.

Voor mij voelt het ook dubbel en weet daar niet altijd goed raad mee. Ik vind het ook echt gezellig en wil het ook gezellig maken maar toch is dat het ook precies wat het moeilijk maakt. Het is een tweedehands gezelligheid: de glans van de nieuwe aankoop is eraf maar dit is goed genoeg, zeker voor deze prijs.

Verwachting is ook een lastige. Verwachting die ik zelf heb, verwachtingen die anderen hebben. De verwachting dat het leuk en gezellig moet zijn. Iedereen zou het liefst willen dat alles gewoon doorgaat, of vinden misschien zelfs dat dat zou moeten. Dat gaat niet in een gezin met zo'n onmenselijk groot verlies. En toch willen we zelf ook dat de dingen doorgaan alleen is de vanzelfsprekendheid weg en moeten we soms zoeken naar een manier waarop we de dingen kunnen laten doorgaan. En ja, dat is soms anders dan het was.

Af en toe staat de overlevingsmodus aan en heb ik het idee alsof ik in een andere dimensie zit, dan heb ik het gevoel alsof ik er naast sta en het aan me voorbij trekt. Misschien is het omdat ik niet alles in de volle breedte binnen kan en wil laten binnenkomen. Misschien is het zelfbescherming wat automatisch in werking treedt, een pauze in het doorgaan.

Het doet me goed te weten dat mensen zich realiseren dat het gemis net iets meer drukt dan anders. Dat blijkt uit een zachte kneep in mijn arm of iemand die alleen maar zegt: "rotmaand, hè?". Op veel kaarten die we krijgen wordt Kevin genoemd.  Het is fijn te merken dat veel mensen aan Kevin denken en hem niet vergeten.

De wereld draait door en ik moet mee doen. Alles gaat door en toch is alles anders.”

Het verhaal dat de moeder van Kevin schrijft is zo herkenbaar. Natuurlijk staat bij ons in Almere ook een kerstboom in huis, is Mathijs zijn tafeltje versierd met kerstartikelen, hebben we mooie kaarsen gekregen om voor hem te branden en staat er op zijn grafje een echt versierd kerstboompje. Maar dat is niet wat je wilt, het doet pijn en zal altijd pijn blijven doen. Maar ook wij proberen de gezellige en fijne momenten met lieve mensen om ons heen te beleven.

Wij wensen iedereen fijne, warme feestdagen toe en een glansrijk 2014.

"Ik voelde mij op de tweede plaats gezet"

"Dan lijkt het ons leuk om een film te maken hoe F alles ervaren heeft'. Met de vraag of wij mee zouden willen werken aan een filmproject voor zijn opleiding kwam mijn 'kleine neef' Joris (16) krap een jaar geleden bij ons. Ja natuurlijk, waarom niet? Als we hem daar mee kunnen helpen, zo dachten wij. Niet wetend hóe mooi het resultaat zou zijn.

Afgelopen maandagavond kregen we telefoon. "De film is af en ik heb 'm vanavond op youtube gezet!' We hebben er met open mond naar zitten kijken. Hoe Fredrieke de hele ziekteperiode heeft ervaren vertelt ze heel open en eerlijk. De film geeft ook een beeld dat verder gaat dan Fredrieke. Zusjes en broertjes (in zieke-kinder-land vaak brusjes genoemd) moeten veel inleveren in de periode dat er ziekte in de familie is. Ze worden uit logeren gestuurd en zien dat alle aandacht in die maanden of jaren naar vooral de anderen in het gezin gaat. Deze brusjes zijn een vergeten groep waar ook de omgeving wel meer aandacht voor zou mogen hebben. Bv door af en toe niet alleen een kaart te sturen aan degene die ziek is maar ook een kaart voor het gezonde broertje of zusje op de post te doen. Ook zou het goed zijn als de mensen in de gezondheidszorg die ene keer dat ze het broertje of zusje zien heel even aandacht aan hen zouden geven.. Al was het maar door een grapje te maken of een "jij hebt een mooie jurk aan"-opmerking.

De film van Joris over Fredrieke is ingezonden voor een Nederlands filmfestival voor scholieren. Het filmfestival wordt maandag in Lelystad georganiseerd. 127 films die door de eerste beoordelingsronde zijn gekomen worden getoond. Ook de film over Fredrieke. In Lelystad krijgen de scholieren feedback van professionele filmmakers. Per categorie - de film van Joris doet mee in de categorie non-fictie - wordt in de loop van volgende week één film uitgekozen die door gaat naar een internationaal filmfestival in Griekenland. 

Wij vinden natuurlijk dat de eerste prijs naar Joris moet. Maar ook zouden wij het mooi (en goed) vinden als deze documentaire gebruikt wordt voor bv opleiding van mensen die in ziekenhuizen met kinderen werken. Zodat die er aan bij kan dragen dat er meer aandacht komt voor de positie en gevoelens van brusjes.

Video door Joris en mede-leerlingen gemaakt:

Zomervakantie

(L. schrijft)

We zijn weer terug van 4 weken toeren met de caravan in Zuid–België, de Franse Alpen, de Drome, de Ardeche en de Haut-Jura. Ieder jaar weer is het heel dubbel voor mij. Enerzijds heb ik zin in de vakantie, anderzijds ook niet. Fijn om vrij te zijn en om met elkaar op stap te gaan. Vakantie is een moment om als gezin tijd te hebben voor elkaar. En juist op zulke momenten vind ik het missen van onze Mathijs extra moeilijk. Natuurlijk gaat er een foto mee in de tas. Maar een klavertje 4 is een klavertje 3 geworden, het zal ook nooit meer zijn zoals het was.

Het went nooit, ook niet na 5 jaar. Fredrieke is die weken aangewezen op zichzelf of op het maken van vriendschappen in de vakantie. We doen ons best en maken er ook allemaal het beste van, maar soms is het in de vakantie extra hard werken omdat het gemis extra hard binnen komt.

De eerste week van de vakantie is Fredrieke een week naar de zeilschool geweest. Dit was ook zeker iets voor Mathijs geweest. Hij was altijd zo trots op zijn bootje “de Blijheid”, waar hij in kon roeien en met papa motoren. Je kon er ook een zeilbootje van maken, daar is hij helaas nooit aan toe gekomen.

Zeilen op de zeilboot die wij destijds zelf hadden, de Vrijheid, vond Mathijs ook geweldig. Hij heeft wel eens gezegd, dat hij de zeilvakanties de mooiste vakanties vond: gezellig met elkaar en dicht bij elkaar, spelletjes doen, zeilen, zwemmen, van de boot af springen, stadjes in om inkopen te doen...

Een mooie herinnering is een vakantie in Zeeland met de zeilboot de Vrijheid. We lagen op een eilandje in de Grevelingen: de Archipel. Een heel idyllisch eilandje, haast een buitenlands gevoel krijg je daar. Mathijs was toen 5 jaar oud. Hij pakt op een gegeven moment zowel Niek als mij bij de hand en hij wil dat we meelopen. We lopen een duin op en zien dan een prachtig ondergaande zon. Dit is wat hij met ons wilde delen en wat hij zelf al had ontdekt. Een moment waar ik vaak aan terug denk als ik een ondergaande zon zie bij een meer/zee…

Herinneringen, ze zijn je nu zo kostbaar geworden!

Jongen van tien

Als een jongen van tien,

Zo ben je overleden

Na die jaren van strijd

Nu vijf jaar geleden

 

Een jongen van tien

Zoveel kracht en moed

In een gevecht zo oneerlijk

Het was jouw grote goed

 

Een jongen van tien

Voor vele byzonder

Wat jij liet zien

Was eigenlijk een wonder

 

Een jongen van tien

Vol hoop en dromen

Het liefst met de voetbal

Dat heeft een beetje mogen uitkomen

Een jongen van tien

Met zijn kale koppie in het doel

Zo ziek, maar dapper, trots en blij

Dat geeft een warm gevoel

 

Een jongen van tien

Die nadenkt over de wereld en de natuur

Hoe kan het anders, schoner en beter

Dan ben je niet anders dan puur

​

Dag jongen van tien

Hoe zou je er nu uit hebben gezien?

Zou je dit jaar je eerste biertje drinken?

Had je al een vriendinnetje misschien?

 

Lieve jongen van tien

15 jaar zou je dit jaar zijn

Ben je nog lief, heb je de baard al in de keel?

Of ben je lang en slungelig met wat puberchagrijn?

Een jongen van tien

Die anderen verteld

Dat je voorbij de bergen moet kijken

Je bent een kleine held

Een jongen van tien

Ik zie hem in elk viooltje wat bloeit

Als die weer beginnen te bloeien

Dan ben je weer een jaar in de hemel gegroeid

 

Lieve Mathijs,

 

deze dingen schieten op de meest gekke momenten zomaar door mij heen. Tien zal je altijd blijven. 15 zou je zijn geworden dit jaar. 5 jaar geleden waren met zijn allen bij elkaar. Jij zou en moest mee op familie weekend. Je kon niet meer en overleed de laatste dag van dat weekend. Maar wat heb je nog genoten die vrijdag. Nu zijn we weer met zijn allen bij elkaar en ja, ook jij bent erbij, zoals elk jaar. Je wordt niet vergeten.


J.E.

 

 

 

  

Vijf jaar

Lieve Mathijs,

5 jaar geleden hadden we een familieweekend in Stevensbeek. Daar ging het mis, je belandde na een epileptische toeval in het ziekenhuis in Nijmegen. Een dag later, 18 mei 2008, ben je in het AMC, waar je inmiddels naar toe was gebracht, overleden. 

Familieweekend: voor jou, een kind wat enorm hield van familiefeestjes, een heel belangrijk weekend. Je telde de maanden, weken en dagen af naar dit weekend. Nu, 5 jaar later is het weer familieweekend. Al weer het vijfde jaar zonder jouw aanwezigheid, jouw vrolijke lach, jouw gedrevenheid bij de spelletjes, jouw …. Ja vul maar in. Tijdens het laatste familieweekend waar jij bij was (2008) heb je mij overladen met kusjes. Je hebt lieve dingen tegen ons gezegd als; “wat zorgen jullie goed voor mij”, “wat koken jullie lekker”, “mam, wat blijf jij altijd rustig” en nog veel meer. Al die lieve woorden en jouw kusjes bewaren we voor altijd in ons hart lieverd. We missen je iedere dag een beetje meer.

Papa, mama en je zusje Fredrieke

Opbrengst 3.177 euro bij Mathijs Douwe Toernooi Buitenboys

Het vijfde Mathijs Douwe Team, georganiseerd door de Almeerse voetbalclub Buitenboys, was donderdag weer een groot succes! De dag verliep vlekkeloos en het weer werkte  fantastisch mee. Op de velden liepen ruim 60 teams mini's en F-jes, die een geweldig sportieve dag meemaakte. En aan het eind van de dag kon ook de opbrengst voor de bouw van het nieuwe kinderoncologisch ziekenhuis Prinses Maxima Centrum bekend worden gemaakt: 3.177 euro, dat zijn 635 stenen!

Dat zo'n toernooi organiseren veel tijd en organisatie kost zal niemand verbazen. Maar wie het nieuws heeft gevolgd weet dat de Buitenboys een hele heftige periode achter de rug heeft. Op 2 december 2012 werd grensrechter Richard Nieuwenhuizen op het voetbalveld van de Buitenboys mishandeld. Een dag later overleed hij aan zijn verwondingen. Dat heeft veel consequenties gehad voor de club. En alles wat er achter aan kwam, recent nog de benefietwedstrijd voor de Stichting Richard Nieuwenhuizen, kost vrijwilligers en bestuur veel tijd. Als er daarnaast dan toch nog een Mathijs Douwe toernooi wordt georganiseerd voor nóg een ander goed doel: RESPECT!

Het vijfde Mathijs Douwe Toernooi op 9 mei bij de Buitenboys Almere

Donderdag 9 mei organiseert Mathijs zijn voetbalclub al weer voor de vijfde keer het toernooi voor de F-jes en de mini's dat zijn naam draagt: het Mathijs Douwe Toernooi. Net als voorgaande jaren gaat ook dit jaar het geld naar Kika. Deze keer echter voor een heel speciaal project, namelijk Kikabouw. Kikabouw zamelt geld in voor de bouw van het Prinses Maxima Centrum voor kinderoncologie. Dit nieuwe ziekenhuis zal in 2015 in Utrecht worden geopend en zal het eerste ziekenhuis in Europa zijn dat zich helemaal richt op het bestrijden van kinderkanker. Eigenlijk heeft het ziekenhuis maar één doelstelling: zo snel mogelijk weer sluiten omdat het overbodig is geworden.

Momenteel horen jaarlijks 550 kinderen in Nederland dat zij kanker hebben. De medische wetenschap kan inmiddels 75% van deze kinderen genezen. 25% van deze kinderen sterft, jaarlijks 5 schoolklassen vol! Het Prinses Maxima Centrum bundelt niet alleen de zorg voor kinderen met kanker in Nederland, ook wordt al het onderzoek naar kinderkanker in Nederland in dit ziekenhuis samengebracht. Deze bundeling van kennis en genezing moet er toe leiden dat er over tien-twintig jaar geen kinderen als Mathijs meer sterven aan kanker.

Een prachtig doel waar de Buitenboys graag aan bijdraagt. Geweldig dat zij dit weer doen!

(het toernooiboekje is in groter formaat te bekijken door rechtsonder op de vier pijltjes te klikken. Downloaden kan door op linksonderaan op 'slideshare' te klikken)

Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat bij Mathijs een maagsonde werd geplaatst. Wat we toen niet konden weten was dat het eigenlijk een volstrekt overbodige ingreep was. Na die operatie hebben we nooit meer de ons bekende Mathijs terug gezien. Het plaatsen van die maagsonde was de opmaat voor het definitieve einde.

Al maanden, eigenlijk al vanaf november 2007, at Mathijs slecht. We probeerden alles, haalden alles waar hij zin in had in huis. Wilde hij 's ochtends chips als ontbijt, dan kreeg hij chips. Tosti's, kippepootjes, macaroni, pinda-chipitochips, van die roze suikerspekkies, bedenk het en we haalden het uit de winkel. Vervolgens zat je aan tafel en dan at Mathijs er twee kleine hapjes van. "Geen aandacht aan besteden, anders wordt de druk op hem te groot" schoot er dan door je hoofd. 

Het gewicht van Mathijs daalde en daalde. Natuurlijk bespraken wij dat met de artsen. Maar die wilden (was het nog niet ernstig genoeg?, vonden ze het zinloos?) niets doen. 

Eindelijk, half maart kwam daar toch het besluit, "we gaan een maagsonde bij Mathijs plaatsen". Mathijs wilde dat helemaal niet. We hebben echt moeten aandringen. Overtuigd hebben we Mathijs nooit. Denk ik. Hij deed het voor ons.

De artsen gaven aan dat het een hele kleine ingreep zou zijn: " één nachtje ziekenhuis, en dat is gewoon ter controle". Dat hielden we Mathijs ook steeds voor. Maar al direct de dag na de ingreep bleek het anders uit te pakken. Mathijs lag maar in dat ziekenhuisbed en voelde zich duidelijk zeer ongelukkig. "Als een dood vogeltje", lees ik terug op het weblog ( http://www.mathijsdouwe.blogspot.nl/2008/04/onduidelijke-situatie.html ).  Eenmaal weer thuis in Almere hadden we een oud mannetje mét een wandelstok in huis lopen. Mathijs bleef klagen over zijn buik/maagsonde. Het deed hem gewoon pijn. Drie dagen later hebben we een rolstoel gehaald.

We hebben veel kleine en grote beslissingen genomen in de vier jaar dat Mathijs ziek was. Maar het plaatsen van de maagsonde is een verkeerde beslissing geweest. 

(foto: laatste keer in het doel bij de Buitenboys, de dag voor het plaatsen van de maagsonde)

'Pak maar mijn hand'

Dat was even schrikken en slikken afgelopen woensdagmiddag. Zoals vaker op een dag loop ik mijn ‘timeline’  op twitter even door. En zoals zo vaak is er woensdag ook weer een tweet van Kika:

KiKa8118 Vooruit, voor onze trouwe volgers de voorpremière. Scherm groot en geluid hard en maak #KiKabouw vandaag trending! http://t.co/UV2KKPqL8D … 20-03-13 13:20

Ik klik de link aan. En schrik. “Pak maar mijn hand”, dat is ‘Mathijs’. En nu dus – bedenk ik me meteen – waarschijnlijk ook de muziek voor de bouw van het nieuwe kinderkankerziekenhuis. Meteen het filmpje afgebroken, L erbij geroepen en samen het filmpje bekeken. Indrukwekkend. Inderdaad, wat een toeval. Het nummer dat 23 mei 2008 aan het eind van de kerkdienst werd gedraaid is nu het promotiefilmpje voor een de bouw van een ziekenhuis dat er voor moet zorgen dat er geen kinderen als Mathijs, Danique, Emma, Lucas, Stephan, Thomas en duizenden anderen meer sterven aan kanker.

23 mei 2008 ben ik al vroeg wakker. Door alle voorbereidingen voor de begrafenis van Mathijs is het heel druk geweest afgelopen dagen. Ik besluit – nu kan het nog – een poosje naast Mathijs aan zijn bed te gaan zitten. Straks komt de begrafenisonderneemster, gaan we naar de kerk voor de afscheidsdienst en wordt Mathijs begraven. Is hij weg. Als om een uur of zeven ook F en L wakker zijn merkt F op (aanleiding weet ik niet meer, stond bv de radio aan?) dat “Mathijs ‘Pak maar mijn hand’ ook een heel mooi lied vond”. Werkelijk, noch de naam van de artiest noch het nummer zegt mij iets. Later blijkt dat Mathijs en F vaak naar de site clipjes.nl op de computer keken, waar ook regelmatig nummers van Nick en Simon te zien waren. Boven ben ik het nummer op de computer gaan beluisteren. En al snel besloten het op cd te branden. De begrafenisonderneemster gemeld dat wij dit nummer als laatste na de zegen van de dominee, bij vertrek uit de kerk wilden draaien.  Ze klinkt wat ‘kort’ aan de telefoon. Later horen we dat ze het niet helemaal prettig vond de organiste op het allerlaatste moment te moeten melden dat er bij het verlaten van de kerk geen slotlied op het orgel gespeeld hoeft te worden.

Vier uur later geeft de dominee, het is het einde van de afscheidsdienst, in een volle kerk de zegen. In mijn herinnering start de koster op dat moment het gebrande cd-tje. Hoe het kan weet ik niet, maar ‘Pak maar mijn hand’ knalt vrij hard door de kerk heen. Omdat iedereen opstaat van z’n stoel is het wat rommelig. En iedereen moet wat harder praten om boven de muziek uit te komen. Een paar minuten later lopen wij de kerk uit, achter het kistje dat door mijn zwager, neef, broer en vader wordt gedragen.

‘Pak maar mijn hand’  is dus voor mij voor altijd met dit beeld verbonden. En we horen vaker van anderen die er 23 mei 2008 in de kerk bij waren dat als ze dit nummer op de radio, in de winkel of in een sporthal horen, ze denken aan Mathijs.

15 rode rozen voor Mathijs... voor altijd in ons hart

(L. schrijft)

12 maart 2013, vandaag zou het een feestdag moeten zijn…

Ieder jaar weer merk ik toch weer dat de aanloop naar 12 maart meer met me doet dan ik soms denk. Die dagen komen de tranen op niet-verklaarbare momenten tevoorschijn. Ieder jaar herbeleef ik ook weer hoe het was, de geboorte. Een bijzonder moment. Op 11 maart 1998 braken bij mij de vliezen en wisten we dat het kindje binnen een dag geboren zou worden. We wisten niet of het een jongetje of een meisje zou worden. Mathijs werd op 12 maart om 12.23 uur geboren. Het was een vlotte bevalling, wel in het ziekenhuis vanwege de eerder gebroken vliezen. Mathijs moest meteen in de couveuse omdat hij ruim 3 weken te vroeg was en en nog net niet in staat bleek om zelf de temperatuur vast te houden. Ook was zijn suikergehalte laag en kreeg hij een glucose-infuusje. Ik weet nog dat ik dat toen wel even slikken vond. Ik verwoordde dat in mijn dagboek als volgt: “Vandaag (dag 4 in het ziekenhuis) heb ik het best een beetje moeilijk. Ik ben wat emotioneel. Je bent eigenlijk heel erg dichtbij, maar ook zo veraf, daar in de couveuse. Eigenlijk moeten we meteen weer afstand van je doen, terwijl je net bij ons bent. Het moet nu eenmaal, omdat je nog wat aan moet sterken, maar papa en mama vinden het niet leuk. Je bent zo lief, klein en teer. Eigenlijk zou je bij ons moeten zijn, lekker bij papa en mama.”

Gelukkig weet je op zo’n moment nog niet, wat ons als gezin nog allemaal te wachten staat.

Ook gaan de dagen voorafgaand aan 12 maart mijn gedachten uit naar de mooie periode waarin alles nog “gewoon” was, de jaren vóór 25 september 2004. We waren een mooi en compleet gezin en deden leuke dingen met elkaar. Ik werkte heel weinig toen de kinderen klein waren en had vaak alle tijd om met Mathijs en Fredrieke bezig te zijn (verven, koekjes bakken, etc, etc.). Als het mooi weer was gingen we naar buiten, de tuin in of naar een speeltuin in de buurt of we stapten op de fiets… Eentje voorop en eentje achterop. Wat een prachtige tijd was dat.

Het bijgevoegde artikel heb ik al heeeel lang geleden uit een Margriet gehaald en vond het zo herkenbaar. Als je het leest, wissel dan de kindernamen in voor die van Mathijs en Fredrieke. Wat had ik vandaag graag twee grote puberfietsen in de garage zien staan, het is er maar één.

Bijna vijf jaar zonder Mathijs

Gisteren ben ik 49 jaar geworden. Recent las ik dit mooie gedicht, wat mij deed denken aan Mathijs.

Lieve mama, laat je tranen

niet langer vallen in jouw schoot

                                                          Misschien word ik niet zoals

jij ooit verwachtte groot

Maar ik ben mijn vlieger achterna

Naar waar bloemen mij omringen

En vlinders met hun vleugels

de mooiste liedjes voor mij zingen.

Lieve mama, ook al lijk ik ver

Ik houd je in de gaten,

Want jij mijn lieve mama,

Kan ik nooit verlaten

Ik zweef nu als een engel

bij je dag en nacht

En als je ’s avonds slapen gaat

Kus ik jouw wangen zacht.

Lieve mama, ik vlieg nu

voorbij de zonnestralen

En als jij ooit jouw ogen sluit

Kom ik mijn mama halen

Ik zal je brengen naar mijn paradijs

Vol vliegers groot en klein

En vanaf dat moment

Zullen we weer samen zijn.

(onderste foto: vliegeren, mei 2006, op Texel)