We zijn weer terug van 4 weken toeren met de caravan in Zuid–België, de Franse Alpen, de Drome, de Ardeche en de Haut-Jura. Ieder jaar weer is het heel dubbel voor mij. Enerzijds heb ik zin in de vakantie, anderzijds ook niet. Fijn om vrij te zijn en om met elkaar op stap te gaan. Vakantie is een moment om als gezin tijd te hebben voor elkaar. En juist op zulke momenten vind ik het missen van onze Mathijs extra moeilijk. Natuurlijk gaat er een foto mee in de tas. Maar een klavertje 4 is een klavertje 3 geworden, het zal ook nooit meer zijn zoals het was.
Het went nooit, ook niet na 5 jaar. Fredrieke is die weken aangewezen op zichzelf of op het maken van vriendschappen in de vakantie. We doen ons best en maken er ook allemaal het beste van, maar soms is het in de vakantie extra hard werken omdat het gemis extra hard binnen komt.
De eerste week van de vakantie is Fredrieke een week naar de zeilschool geweest. Dit was ook zeker iets voor Mathijs geweest. Hij was altijd zo trots op zijn bootje “de Blijheid”, waar hij in kon roeien en met papa motoren. Je kon er ook een zeilbootje van maken, daar is hij helaas nooit aan toe gekomen.
Zeilen op de zeilboot die wij destijds zelf hadden, de Vrijheid, vond Mathijs ook geweldig. Hij heeft wel eens gezegd, dat hij de zeilvakanties de mooiste vakanties vond: gezellig met elkaar en dicht bij elkaar, spelletjes doen, zeilen, zwemmen, van de boot af springen, stadjes in om inkopen te doen...
Een mooie herinnering is een vakantie in Zeeland met de zeilboot de Vrijheid. We lagen op een eilandje in de Grevelingen: de Archipel. Een heel idyllisch eilandje, haast een buitenlands gevoel krijg je daar. Mathijs was toen 5 jaar oud. Hij pakt op een gegeven moment zowel Niek als mij bij de hand en hij wil dat we meelopen. We lopen een duin op en zien dan een prachtig ondergaande zon. Dit is wat hij met ons wilde delen en wat hij zelf al had ontdekt. Een moment waar ik vaak aan terug denk als ik een ondergaande zon zie bij een meer/zee…
Herinneringen, ze zijn je nu zo kostbaar geworden!
