Alpe d'HuZes/Mathijs Douwe Team

Ter nagedachtenis aan Mathijs, 18 mei 2008 op tien-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een hersentumor.





zondag, september 15, 2013

"Ik voelde mij op de tweede plaats gezet"

"Dan lijkt het ons leuk om een film te maken hoe F alles ervaren heeft'. Met de vraag of wij mee zouden willen werken aan een filmproject voor zijn opleiding kwam mijn 'kleine neef' Joris (16) krap een jaar geleden bij ons. Ja natuurlijk, waarom niet? Als we hem daar mee kunnen helpen, zo dachten wij. Niet wetend hóe mooi het resultaat zou zijn.


Afgelopen maandagavond kregen we telefoon. "De film is af en ik heb 'm vanavond op youtube gezet!' We hebben er met open mond naar zitten kijken. Hoe Fredrieke de hele ziekteperiode heeft ervaren vertelt ze heel open en eerlijk. De film geeft ook een beeld dat verder gaat dan Fredrieke. Zusjes en broertjes (in zieke-kinder-land vaak brusjes genoemd) moeten veel inleveren in de periode dat er ziekte in de familie is. Ze worden uit logeren gestuurd en zien dat alle aandacht in die maanden of jaren naar vooral de anderen in het gezin gaat. Deze brusjes zijn een vergeten groep waar ook de omgeving wel meer aandacht voor zou mogen hebben. Bv door af en toe niet alleen een kaart te sturen aan degene die ziek is maar ook een kaart voor het gezonde broertje of zusje op de post te doen. Ook zou het goed zijn als de mensen in de gezondheidszorg die ene keer dat ze het broertje of zusje zien heel even aandacht aan hen zouden geven.. Al was het maar door een grapje te maken of een "jij hebt een mooie jurk aan"-opmerking.



De film van Joris over Fredrieke is ingezonden voor een Nederlands filmfestival voor scholieren. Het filmfestival wordt maandag in Lelystad georganiseerd. 127 films die door de eerste beoordelingsronde zijn gekomen worden getoond. Ook de film over Fredrieke. In Lelystad krijgen de scholieren feedback van professionele filmmakers. Per categorie - de film van Joris doet mee in de categorie non-fictie - wordt in de loop van volgende week één film uitgekozen die door gaat naar een internationaal filmfestival in Griekenland. 



Wij vinden natuurlijk dat de eerste prijs naar Joris moet. Maar ook zouden wij het mooi (en goed) vinden als deze documentaire gebruikt wordt voor bv opleiding van mensen die in ziekenhuizen met kinderen werken. Zodat die er aan bij kan dragen dat er meer aandacht komt voor de positie en gevoelens van brusjes.


Video door Joris en mede-leerlingen gemaakt:







zondag, september 08, 2013

Zomervakantie

(L. schrijft)

We zijn weer terug van 4 weken toeren met de caravan in Zuid–België, de Franse Alpen, de Drome, de Ardeche en de Haut-Jura. Ieder jaar weer is het heel dubbel voor mij. Enerzijds heb ik zin in de vakantie, anderzijds ook niet. Fijn om vrij te zijn en om met elkaar op stap te gaan. Vakantie is een moment om als gezin tijd te hebben voor elkaar. En juist op zulke momenten vind ik het missen van onze Mathijs extra moeilijk. Natuurlijk gaat er een foto mee in de tas. Maar een klavertje 4 is een klavertje 3 geworden, het zal ook nooit meer zijn zoals het was.

Het went nooit, ook niet na 5 jaar. Fredrieke is die weken aangewezen op zichzelf of op het maken van vriendschappen in de vakantie. We doen ons best en maken er ook allemaal het beste van, maar soms is het in de vakantie extra hard werken omdat het gemis extra hard binnen komt.


De eerste week van de vakantie is Fredrieke een week naar de zeilschool geweest. Dit was ook zeker iets voor Mathijs geweest. Hij was altijd zo trots op zijn bootje “de Blijheid”, waar hij in kon roeien en met papa motoren. Je kon er ook een zeilbootje van maken, daar is hij helaas nooit aan toe gekomen.

Zeilen op de zeilboot die wij destijds zelf hadden, de Vrijheid, vond Mathijs ook geweldig. Hij heeft wel eens gezegd, dat hij de zeilvakanties de mooiste vakanties vond: gezellig met elkaar en dicht bij elkaar, spelletjes doen, zeilen, zwemmen, van de boot af springen, stadjes in om inkopen te doen...


Een mooie herinnering is een vakantie in Zeeland met de zeilboot de Vrijheid. We lagen op een eilandje in de Grevelingen: de Archipel. Een heel idyllisch eilandje, haast een buitenlands gevoel krijg je daar. Mathijs was toen 5 jaar oud. Hij pakt op een gegeven moment zowel Niek als mij bij de hand en hij wil dat we meelopen. We lopen een duin op en zien dan een prachtig ondergaande zon. Dit is wat hij met ons wilde delen en wat hij zelf al had ontdekt. Een moment waar ik vaak aan terug denk als ik een ondergaande zon zie bij een meer/zee…


Herinneringen, ze zijn je nu zo kostbaar geworden!