Wat een dag, donderdag 3 juni. Echt ongelooflijk. Ik zal geen vergelijking maken met m'n trouwdag – dan krijg ik ruzie – maar het was echt een hele mooie dag!!
Hoewel de officiële start om 05.06 uur was, hadden wij besloten om gezien de verwachtte drukte (3000 fietsers) pas om 6.00 uur aan de start te zijn. Bij aankomst konden we inderdaad meteen weg. Nadat de teamleden elkaar succes hadden gewenst – zo'n berg opfietsen moet je toch in je eigen tempo doen, dus los van elkaar – op weg. De Alp is 21 bochten hoog, dus je bent echt aan het aftellen. Dinsdag hadden we de berg al gefietst en was ik meer dan bekaf aangekomen. Een ervaren fietser die zus Stella woensdag sprak gaf haar het advies om zeker de eerste bochten (die zijn erg zwaar) niet te hard te gaan. Na de start ben ik dus tot aan bocht 17 echt op 7 km per uur gaan zitten. En ook daarna het tempo laag gehouden zodat ik niet achter de adem zou komen. Na een uur fietsen schoot opeens de zon over de Alp heen. Een geweldig moment in zo'n omgeving. 30 minuten later rij ik over de finish. Dankzij de tips van Stella's deskundige 'nog zo fris als een hoentje'. De finishplaats is een groot plein en er is een euforische sfeer. Elke fietser wordt door twee gezellige Brabantse dames onder de finishboog doorgepraat. Het massaal aanwezig publiek juicht. Prachtig. Na een paar koppen koffie – risicovol om een ambtenaar te lang te laten fietsen zonder koffie – en even genoten te hebben van de sfeer de 1070 meter omlaag (14 kilometer) terug naar beneden geroetst. Dat gaat natuurlijk zeer, zeer hard. Fietsen hoef je niet, dat gaat helemaal vanzelf. In bocht 10, 'de bocht van Mathijs' (Mathijs is 10 jaar geworden en deze bocht ligt op de helft van de afdeling (en klim!)) even gerust. Je krijgt zere vingers van dat knijpen in die remmen. In de bocht hangt een groot spandoek voor mij, georganiseerd door Fredrieke. Op het spandoek allemaal boodschappen van buren, juffen, kennissen etc. Heel leuk. Ook staat er op een rots een foto van Mathijs. Eenmaal beneden direct weer over de tijdsregistratiestartmat en weer trappen. Inmiddels is het wat warmer aan het worden. Langs de kant – en vooral in de bochten – komt steeds meer publiek. Zij houden het vol om de rest van de dag echt iedereen te blijven aanmoedigen. Overal klinkt constant applaus. In bocht 15 staat een vreselijk goede dj die jaren '70 en '80 muziek draait. Even later nader ik bocht 10. Net voordat ik er ben hoor ik het nummer 'Steeds weer' van Nick en Simon klinken, een favoriet nummer van Mathijs. Het toeval wil dat in 'Mathijs zijn bocht' inmiddels een disco is opgebouwd die de hele dag voornamelijk Nederlandstalige muziek draait. Na een korte stop verder. Het gaat – ook tot mijn eigen verbazing – nog steeds goed. Niet hard, wel soepeltjes. Gewoon blijven trappen. Niet omhoog kijken (niet doen!) maar gewoon voor je naar de weg blijven turen. En genieten van alle mensen die maar blijven juichen en klappen. Om nog weer een kilometer later in de volledige rust te komen, alleen met je gedachten. Mathijs, Stefan, Sjoerd, Lucas, Emma, Danique. En Michelle en Thomas (+ families) die het nu onmetelijk veel zwaarder hebben. Onder je hoor je de waterval klateren. Voor je witte besneeuwde bergtoppen. Achter je het gezucht van een fietser die je gaat passeren. Blijven trappen richting volgende bocht. Na ruim anderhalf uur arriveer ik opnieuw boven op de Alp! Gejuich van de mensen die bij de finish staan, weer feest. Koffie! Na een uurtje dalen. Beneden de berg staan nicht Sandra, broer Koert en aangenomen familielid Heleen met een grote tas met eten en drinken. Een kwartier later weer door de start. Nog nadrukkelijker de eerst bochten op 6-7 km fietsen. 'Blijven dieselen' schiet als woord door mijn hoofd. Bij bocht 10 even kort afgestapt en snel een broodje gegeten. Een vierde keer die Alp op zit er zeker in. Heel voorzichtig begin ik – starten mag tot 18.00 uur en het is nu 13.00 uur – zelfs aan een vijfde klim te denken. Deze derde ronde gaat immers opnieuw – naar verhouding – 'soepeltjes'. Eenmaal weer op de fiets wordt het opeens moeilijk. Steeds moeilijker. Het wordt zwaar. Ik begin te balen en snap het niet. Wat is er aan de hand? Te veel koffie :-) ? Te weinig gegeten? Onvoldoende gedronken? Het is niet zo dat er iets heel erg pijn doet, maar ik heb helemaal geen kracht meer. De benen willen niets meer. In de laatste drie bochten, met daarin ook wat stukjes van boven de 10%, overweeg ik af te stappen. Dan maar lopen naar die top. Op dat moment rijdt net de motor met een tv-camera voorbij. Ik besluit Nederland die beelden niet te gunnen en blijf zitten en trappen. Maar alle aanmoedigingen van het publiek hoor ik niet meer en ik kom helemaal gesloopt boven. Ik stop ermee!!!!! Drie keer is mooi geweest!!!! Maar terwijl ik aan het uitrusten ben zie ik dat het 14.00 uur is. Nog zes uur voordat de berg dicht gaat. Vijf keer moet dus kunnen... Maar gaat mij dat lukken? Het wordt dan haasten. En dan ben ik met veel haast misschien een vierde keer bij de finish maar lukt het vervolgens een vijfde keer echt niet meer... Dat zu echt balen zijn. En een vervelend gevoel aan het eind van zo'n dag. Misschien is vier keer ook wel genoeg. En verstandig. Neef Martijn staat naast mij en wil echt geen vierde keer meer. Ik haal hem over om dan samen de vierde keer te fietsen en onderweg lekker van 'dit rondje' te genieten (nou ja... het blijft wel een berg die je opfietst natuurlijk). Samen naar beneden. Om 15.15 uur de startbocht weer door. Meteen onderaan de berg terug naar 6 km per uur. Na bocht 21, dat is de onderste (je telt de bochten van beneden naar boven, van 21 naar 1) én één van de langste meteen even gestopt. En dat gebeurt in de bochten daarna heel vaak. In bocht 15, met die goede dj, krijg ik van een vrijwilliger een tuinstoel aangeboden om even te zitten. HEEEEERLIJK na 10 uur fietsen! En weer door. Even later komen we Imi, ons buurmeisje uit Almere die ook fietst, tegen in een bocht. Zij is ook moe en we besluiten met z'n drieën verder te gaan. Eenmaal in bocht 10 sluit ook buurjongen Joram aan. Met z'n vieren verder. In bocht 7 meldt een fietster het helemaal niet meer te zien zitten. En of ze met ons mee mag verder omhoog. Natuurlijk, het Peleton van de Bergkruipers. Langs de kant van de weg wordt nog steeds gejuicht. De fietsers die wij passeren stralen weinig gezelligheid meer uit. Iedereen is in zichzelf gekeerd bezig te presteren. Na ruim 2 uur en 40 minuten gaan wij over de finish. Inmiddels is het daar heeel druk en iedereen wordt nog meer toegejuicht. Het is 18.30 uur en mooi geweest. Naar beneden en naar de caravan. Daar heeft broer Koert het eten al op tafel staan. Heerlijk!! Al snel daarna naar bed.
Even de feiten:
als Mathijs Douwe Team zouden we minimaal 20 keer de Alp opfietsen. Dat is 23 keer geworden. We moesten minimaal 10.000 euro aan sponsorgeld inbrengen, met de opdracht van de koersleiding om je best te doen voor 30.000 euro. Vandaag staan we op bijna 38.000 euro en met toezeggingen hopen we – dankzij heeeeel veel goedwillende sponsors die ons afgelopen maanden hebben gesteund – ruim boven de 40.000 euro te komen. Het voorlopige totaalbedrag van alle deelnemers werd woensdagavond al bekend gemaakt. Doelstelling 2010 was 10 miljoen, maar woensdag werd al bekend gemaakt dat op dat moment dat bedrag al was gehaald (!!!). De komende dagen, weken en maanden zal daar veel meer bijkomen.
Wij zijn erg, erg tevreden. Iedereen die ons daarbij heeft geholpen: HEEL ERG BEDANKT!!!
