Mama is nog steeds een beetje aan het bijkomen van de Alpe d’HuZes week in Frankrijk. Toen iedereen vanaf de camping in Frankrijk na 9 juni zo langzamerhand weer terug ging naar Nederland en wij als één van de laatsten over bleven, zei Fredrieke: “het voelt eenzaam mam”. En zo voelde het ook. Je was daar onderaan de berg een soort grote familie.
En wat hebben we een mooie week gehad met elkaar als gezin, maar zeker ook als team. En samen met al die mensen die daar in Frankrijk waren voor één doel: strijden tegen die vreselijke rotziekte.
Mathijs, je bent ook dit jaar weer veel bewonderd. We hadden onze caravanplek rondom versierd met posters (waar jij op staat) en ook allerlei vlaggetjes die de klas van Fredrieke had gemaakt. Er bleven heel wat campinggasten even staan kijken bij jouw foto op de posters. Je verdient het. Ook hadden we als team regelmatig het shirt aan met jouw foto er op. Dat trok ook zeker bekijks. En dan was je natuurlijk weer prominent op de rots aanwezig in bocht 10. Je bent nog wel een keer van de rots afgevallen, maar er ook weer heelhuids opgezet. Zoals je in het echt was en wel tegen een stootje kon, kon de foto met jou er op gelukkig ook tegen een stootje.
De eerste rit die ik op 9 juni naar boven fietste wilde ik graag helemaal alleen fietsen met jou volop in mijn gedachten. Jij “stond” mij op te wachten in bocht 10. Daar was ik al na zo’n drie kwartier. Een emotioneel moment voor mij om daar aan te komen. Ik heb even rustig in bocht 10 gezeten, het kaarsje aangestoken in de lantaarn naast jouw foto, ballonnen opgeblazen en een broodje gegeten. Toen verder. Tjonge wat een rotberg. De uitspraak van jou, die je tijdens jouw zieke jaren had, “mam, je moet over bergen heen kijken” vond ik vandaag een moeilijke om in praktijk te brengen. Je had vast en zeker gelachen als je zag hoe jouw moeder zwoegde om boven te komen. Maar het lukte! Ik heb er (met de pauze) twee uur en een kwartier over gedaan. En toen de finish: met mijn hand op jou en op mijn hart over de finish. Wat een bijzonder en emotioneel moment.
De tweede rit naar boven was samen met Fredrieke. Fredrieke doet op zulke momenten altijd speciaal het kettinkje om met twee hangertjes. De één is een hartje met een foto van jou er op en de ander is een hangertje met jouw duimafdruk er op. Wat viel mij de start van die tweede rit tegen! Ik kon de vaart er niet in krijgen Ik dacht: wat heb ik Fredrieke beloofd, samen met haar naar bocht 10 fietsen! Fredrieke en papa (die fietste ook nog een stukje met ons mee) fietsten vrolijk de berg op. Ik kon ze echt niet bijhouden. Na een paar bochten hebben ze op mij gewacht en is papa verder gefietst. Papa is door de Alpe d’HuZes zowaar een sportman geworden, kun je het je voorstellen? Goed hè?
Fredrieke en ik kwamen na anderhalf uur aan bij bocht 10, dat was jouw zusjes doel. Ook nu weer even gepauzeerd bij jouw foto. Maar Fredrieke gaf aan toch ook wel graag naar de finish verder te willen. Dus al fietsend en lopend met de fiets boven gekomen. Vooral in de bochten en plaatsjes stonden veel mensen langs de kant. En op allerlei plekken was wel iets te zien of te lezen. Bijv. een spandoek met daarop de tekst: “willen is kunnen” en dat bleef Fredrieke maar roepen. Met die wilskracht zijn we na vier uur over de finish gekomen! Hand in hand gericht naar boven, naar jou. Knap hè. Je zou trots op jouw zusje zijn geweest.
Je voelt daar in Frankrijk zo dichtbij. Het nieuwe lied van Maarten Peters en Margriet Eshuis is daarom ook zo goed gekozen, de titel is “dichterbij de hemel kom ik niet.” Tijdens zo’n fietstocht de Alpe ‘d Huez op voel je allerlei gevoelens door elkaar heen. De ene keer voel je je vrolijk en heb je plezier en lukt het fietsen goed en een ander moment kun je zo in huilen uitbarsten vanwege emotie. Of gewoon omdat je er even helemaal doorheen zit en het fietsen echt niet meer wil. Op dat soort momenten dacht ik vaak terug aan jouw strijd. En aan de voetbalwedstrijden bij de Buitenboys: vaak zo moe van de chemokuren, maar dat voetballen zou en moest doorgaan. Je gaf alles, koste wat het koste. De rest van het weekend had je dan vaak geen energie meer over voor andere dingen. Of neem één van de laatste wedstrijden die je gekeept hebt: ik droeg jou vanuit de auto op mijn rug naar het doel, zodat je al jouw energie kon geven aan de wedstrijd keepen. Voor jou gold ook maar één slogan: ‘opgeven was echt geen optie’! Met die gedachte pepte ik mij, als het fietsen zwaar ging, dan weer op. ‘Hoezo niet meer kunnen fietsen: gewoon blijven trappen mama Lies!’
Die wisseling van emotie is voor iedereen die aan Alpe d’HuZes meedoet herkenbaar. Het mag en kan daar ook allemaal. Met de wildvreemdste mensen heb je mooie gesprekken en kun je lachen en huilen.
En wat hebben er veel mensen vanuit Nederland meegeleefd! Wat een warmte, wat een medeleven. Veel sms-jes op de dag zelf of mailtjes. De week na terugkomst hadden we de prachtigste boeketten in de woonkamer staan. Foto’s en berichtjes ontvangen van mensen die we niet eens persoonlijk kennen. Heel bijzonder allemaal. “Mam, het voelt eenzaam” zei Fredrieke toen er steeds meer mensen vertrokken naar Nederland en wij nog een paar dagen in Frankrijk bleven. Ja, we hebben echt even tijd nodig gehad om te landen, maar …. we zijn er weer!
Jouw foto staat nu niet meer op de rots, maar gewoon weer op jouw tafeltje in de huiskamer.
