Ik heb even behoefte om weer eens aan jou en over jou te schrijven. Ik volg op dit moment o.a. de weblog van Jens. Jens is afgelopen juni op 9-jarige leeftijd overleden
ten gevolge van een neuroblastoom. Weer een vriendje voor jou erbij denk ik dan. Maar wat een verdriet voor zijn familie. Zijn moeder schrijft precies zoals ik veel dingen met jou heb beleefd. Het was ook een enthousiast, sportief en vrolijk mannetje. Op een foto zie je ook dat hij zijn duim omhoog steekt, een gebaar wat bij jou ook zo vertrouwd was als teken dat het goed ging. Mama draagt een kettinkje met een hangertje waarop jouw duimafdrukje gegraveerd is. Je begrijpt dat dit voor mij het belangrijkste sieraad is wat ik heb. De moeder van Jens schreef recent dat er in het ziekenhuis waar Jens in behandeling was, een speciale dag was. Ze ging er met lood in de schoenen alleen naar toe en miste de aanwezigheid en gesprekjes met haar zoon in de auto. Zo ging het ook met ons, hè Mathijs? Als je weer een behandeling moest ondergaan, dan gingen we meestal samen met de auto naar het AMC. De weg naar het ziekenhuis toe was je meestal stilletjes en speelde wat op jouw nintendo als afleiding. Je had verdovingszalf op het prikkastje in je borst, zodat de prik hopelijk minder pijn zou doen. Natuurlijk was je wat gespannen. Maar als we na de prik weer terugreden gingen we meestal even langs de Mac drive voor een milkshake en/of mac nuggets. Dan was alles weer goed en hadden we soms hele mooie gesprekken. Gesprekken over wat belangrijk is in het leven, dat je de dingen in het leven moet nemen zoals ze zijn, over school, voetbal, etc. En je had ook veel humor, daardoor hadden we ondanks de situatie toch plezier. We maakten er altijd wat van. Voetballen in de hal van de gang in het AMC waar de artsen 
gehuisvest waren. Kon je toch een beetje het keepen blijven oefenen. Vaak zat je daarbij ook nog vast aan de infuuspaal. Meestal ging mama mee, zodat papa een beetje in het ritme van het werk kon blijven en er voor Fredrieke kon zijn. Als je wat langer in het ziekenhuis moest blijven wisselden wij het af. Ik voel de pijn voor jou, wat je in al die bijna vier jaar hebt meegemaakt aan medische toestanden chemo’s, neussondes, operaties, lieslijn, allerlei soorten prikjes, noem maar op, nu soms nog meer als toen. Het was vreselijk om dit aan te moeten zien en papa en mama konden niets anders dan er voor jou te zijn en het zo aangenaam mogelijk voor jou te maken. Wat heb jij je toch altijd flink gehouden en je ziek zijn zo dapper gedragen. Afgelopen dinsdag was Fredrieke jarig. Ze is 12 jaar geworden. Ook namens jou hebben we een cadeautje gegeven. Een roze borstel en oorwarmers. Onze borstel is altijd zoek (je kent Fredrieke hè?). In de laatste week dat je nog leefde zei je nog tegen mama: “opruimen zal wel nooit Fredriekes hobby worden mama”. Nou jongen je hebt gelijk… Als papa zijn haar wil kammen grijpt hij haast iedere ochtend mis, is de borstel weer van zijn plek…. Jij zocht altijd heel zorgvuldig cadeautjes uit voor iedereen en wist waar een ieder van hield. Je mocht na het prikken ook altijd een cadeautje uitzoeken. Maar dat was op een gegeven moment zo vaak, dat je ook regelmatig iets voor Fredrieke uitzocht. Sommige dingetjes (bijv. een nagellakje) bewaart ze speciaal op een soort gedenktafeltje in haar kamertje. Ze wilde dinsdag graag zelfgemaakte appeltaart eten. Dat vond jij ook altijd zo lekker. Jullie waren echt broer en zus, konden samen door één deur, maar hadden ook regelmatig woorden/ruzie. Maar als ik daar wat van zei zei jij: “mam, zo werkt dat nu eenmaal tussen broer en zus. Dat hoort er bij”.
Fredrieke zit inmiddels op de middelbare school. Ze heeft het er erg naar haar zin. Ze vroeg laatst: “mam zou Mathijs anders ook op deze school gezeten hebben?” Tja, dat zou zeker een mogelijkheid zijn geweest. Je kon goed leren en hield van structuur wat deze school zeker biedt. Twee weken terug had mama de eerste ouderavond op deze school. Was heel zinvol en nuttig, maar na afloop (we waren zo’n beetje de laatsten), brandden de tranen achter mama’s ogen. Ik bedacht me hoe jij hier rond zou hebben gelopen, genietend van alles. Want een levensgenieter was je!
Fredrieke heeft in de zomervakantie, toen we op de rustige camping in Zwitserland vertoefden, op haar Hyves verwoord wat ze voelde. Dit zegt genoeg.
“Geen woorden zijn er, die dit verlies kunnen beschrijven... Alles was zo normaal, en nu is alles anders. Ik hoop dat ik wakker wordt, en besef dat ik droom. Maar ik weet het, het is niet zo... Je bent weg voorgoed. Van boven kijk je neer, en zie je alles, zie je ons. Maar wij zien jou niet meer... Nooit meer... We missen je... Lieve Mathijs, je bent voor altijd in mijn hart... Voor altijd, voor altijd. Ik denk elke dag aan je. Waarom moest dit? Wrm bestaat die ziekte? Waar is het goed voor? I love you, forget you never...”
Wat missen we je enorm, was je maar hier met je grote lach om ons op te vrolijken.
Mama
