Woensdag kregen we het slechte nieuws van de oncoloog. Pas eind vrijdagmiddag hebben we het Mathijs en Fredrieke verteld. De tussenliggende tijd hadden we vooral nodig om te bedenken hoe we dit nieuws nu aan Mathijs en Fredrieke moesten melden. En wát dan precies? Moet je echt het uiteindelijk zwartste scenario vertellen? Mede op basis van adviezen hebben we dat niet gedaan. Op internet gekeken en o.a. contact met het maatschappelijk werk in het AMC gezocht. Vrijdag was de dag die we in gedachten hadden voor dit slechtnieuwsgesprek. En aan het eind van de middag deed zich het (gevoelsmatig) juiste moment voor.
En dan gaat het tóch weer anders dan je in alle varianten de afgelopen twee dagen overdag en ’s nachts hebt bedacht. Binnen 10 minuten (7?) was het gesprek afgelopen. Mathijs reageerde met dat hij wel had zien aankomen dat hij opnieuw ziek zou zijn. “Want ik had toch weer een MRI gehad?” (zaterdag 30/6). En vertrok al snel weer naar boven om achter de computer het spel Generals verder te spelen. Fredrieke ging meteen haar vriendinnetje bellen dat ze tóch zou komen logeren. Omdat we wisten dat we het ‘ergens’ vrijdag met hen zouden bespreken hadden we namelijk eerder gezegd dat logeren vrijdag niet mocht. Maar dat kon nu dus wel weer.
Bij het slechte nieuws hebben we meteen ook gemeld dat we (toevallig) donderdag door/via het AMC waren uitgenodigd om in oktober een weekend geheel verzorgd naar Disneyland in Parijs te gaan. Gezien de huidige situatie gaan we nu aan alles wat leuk is meedoen. Dus hebben we maar al te graag ja gezegd. En gelijk ook maar gevraagd of we ook een weekje naar Villa Pardoes (naast de Efteling) mogen. Wordt ook aan gewerkt/aangevraagd. Dus én Disney én (misschien) Pardoes konden we nu aan het eind van het gesprek met Fredrieke en Mathijs aankondigen.
Dat had z’n effect. Toen Fredrieke haar vriendinnetje voor de deur stond was meteen in de deuropening het verhaal: “Mathijs heeft weer kanker. Dat vind ik niet zo leuk. Maar wel leuk is dat we naar Disney en naar de Efteling gaan. En dan mogen we overal gratis in.” Tien minuten na het gesprek ging ik naar boven, even naast Mathijs zitten die een veldslag in Generals aan het winnen was. Je zag ‘m denken/uit z’n ooghoeken kijken: wat moet die hier? Mathijs reageerde meteen maar (problemen voorkomen dacht ‘ie): “maar ik ga zo meteen het spel afsluiten hoor”. Toen ik ‘m zei dat ik daar niet voor kwam, maar gewoon wilde weten of hij niet erg geschrokken was: “Mwah, nee hoor. Het zijn twee leuke dingen en één niet zo leuk ding.”
