Vorige week kreeg ik (L) van Fredrieke een briefje: “Mama, ik ben blij dat Mathijs weer een beetje beter is maar ook dat we nu met z’n allen zijn en u bent de aller dapperste moeder. Papa ook maar hij is een heer. Voor mama van Fredrieke xxx”. Kortom, iedereen in huis is blij dat alles weer een beetje ‘gewoon’ is. Toch merken we bij Fredrieke ook af en toe een terugslag. Ze is snel boos en vraagt negatieve aandacht (doordrammen, snel gepikeerd). Ook houdt ze sterk in de gaten of Mathijs niet meer aandacht krijgt dan zij: “jij gaat altijd mee met de leuke dingen van Mathijs op school” (bv. als de klas een keer op excursie gaat of en uitje heeft). Het is net of ze zoiets heeft van “nu ben ik aan de beurt”. Dat is gelukkig ook het enige, op school gaat het prima. Hetzelfde geldt voor het turnen. Recent heeft ze bij wedstrijden nog een bronzen medaille gewonnen.
En toch nog maar weer even Mathijs (heuglijk feit): afgelopen vrijdag mocht Mathijs met het laatste medicijn (anti-epilepsiemiddel dat hij kreeg nav de aanval juli vorig jaar) stoppen.
