Tijdens de ziekteperiode van Mathijs en zeker tijdens de laatste fase van zijn leven heb ik gelukkig veel uitspraken of gesprekjes die Mathijs en ik hadden vastgelegd. Hier een kleine greep uit datgene wat ik heb opgeschreven.
Juni 2006 (net nadat Mathijs hoorde dat hij opnieuw ziek was)
‘s Ochtends in bed: “Soms ben ik een pechvogel en soms een geluksvogel. Een geluksvogel omdat ik ‘s avonds laat naar voetbal mag kijken.”
Spelend in de tuin kom Mathijs ineens binnen rennen: “Het is een wonder, er groeien aardbeien aan m’n plant!”. De eerste oogst :-)
Juli 2006
Na een heftig bezoekje in het weekend aan het ziekenhuis, hoorde je dat je na twee nachtjes gelukkig weer naar huis mocht. Maar voordat dat gerealiseerd was waren we 2,5 uur verder. Ja, in het ziekenhuis leer je wel wat wachten is. Toen je eenmaal groen licht kreeg om daadwerkelijk te mogen vertrekken riep je “Zo, en nu snel naar de uitgang!”
Papa had tegen jou gezegd: “Vervelend he, al die nare behandelingen”. Hierop had je geantwoord: “Mijn tijd komt nog wel, namelijk 18 augustus” (datum eerste weekend waarop Ajax zijn eerste wedstrijd na de zomer in de eredivisie moest spelen).
Gesprekje in de auto: “Mam, ik heb toch al heel wat niet leuke dingen meegemaakt, maar ik blijf positief. Je hebt er niets aan om negatief te doen, dat kost alleen maar energie.”
Als je thuis bent en door het raam naar buiten kijkt ziet Mathijs aan de overkant hoveniers aan de slag in de stromende regen. Je hebt meelij met ze en zegt verdrietig: “Mam, ze worden helemaal nat, zullen we ze even vragen of ze een kopje thee willen drinken?”
2008
In maart 2008 liep ik met Fredrieke en Mathijs allebeide aan een hand door het winkelcentrum. Je zei toen: “Mam, wij zijn jouw bodyguards”. Wat was ik trots op jullie, mijn 'lijfwachten'.
In mei 2008, je was toen al heel erg ziek, overlaadde je ons met kusjes en complimentjes. Gaf aan, dat jij je zo veilig bij ons voelde, dat we zo goed voor jou zorgden, genoot van de vogels die vloten: “Wat fluiten de vogels mooi, he mama?”. En op moederdag kreeg ik een mooie, witte lantaarn met de woorden van jou erbij, die ik nooit zal vergeten: “Mam, ik hoop dat je heel lang moeder mag zijn”. Ik zal altijd de moeder van Mathijs en Fredrieke blijven, maar natuurlijk had jij nu mijn grote volwassen zoon moeten zijn. Dat is een groot gemis en zal altijd pijn blijven doen. 
Over uitspraken van Mathijs gesproken hieronder ook nog een heel persoonlijke ... van Mathijs:
Na ruim 10 jaar heb ik juf Debbie, waarbij Mathijs op de basisschool in groep 5 en 6 zat, recent weer ontmoet. Het was fijn om elkaar weer te zien en te spreken.
Mathijs zat in groep 6 toen hij overleed. Juf Debbie heeft dit hele proces heel goed begeleid. Zij had ook nog materiaal van Mathijs wat wij nog niet kenden. Met de klas is er gesproken over hoe jij, als kind, het liefste getroost wilde worden.
Hieronder staat zijn reactie. ...
