Vandaag opnieuw een 'gewone' controle. Dus bloedprikken, met lamp in ogen kijken, gewicht en lengte meten, etc. De behandelend oncoloog vond dat Mathijs er goed uit ziet. Wij ook. Sinds vorige week zijn sondeslangetje er uit is eet hij redelijk door. Alleen brood smaakt 'm nog niet echt. Dus 's ochtends honey smacks met melk en s'middags tosti, pasta, pannekoek oid.
Maar z'n evenwicht/balans blijft beroerd. En dat merkt hij telkens weer bij het sporten. Vanochtend hadden ze op school peanutball (een soort honkbal) gedaan. Dat lukt hem dan helemaal niet. En hij krijgt (natuurlijk) geen bal aangespeeld. Op de terugweg naar huis zit hij dan te snikken voorop de stang op de fiets. Vanavond in bed bleek hij goed onthouden te hebben dat door de oncoloog een paar maanden terug was geschat dat zijn balans/kracht "in april" wel weer een heel stuk beter zou zijn. En dat is nu nog zeker niet het geval. "Wanneer is dat dan weer helemaal goed?" vraagt hij nu. Tsja, daar hebben Lies en ik het vanmiddag juist met de arts over gehad. Blijkbaar heeft Mathijs dat niet helemaal begrepen/gehoord. Er is eigenlijk altijd blijvende schade op dit terrein. Eén van de medicijnen kan nog jaren 'doorwerken'. Maar hoeveel de schade uiteindelijk zal zijn is erg moeilijk te voorspellen. Hoe leg je dat uit aan een jongetje van acht dat serieus denkt dat hij over tien jaar Huntelaar bij Ajax op kan volgen?
