Al weer ruim twaalf jaar geleden (12 maart 1998) werd jij geboren. Ik vond laatst nog een dagboek op de computer waarin ik alles heel precies heb genoteerd rondom de dagen voor je geboorte en tijdens de geboorte. Ik voelde weer even hoe jij geboren werd. Dat deed pijn, maar ik kreeg een oerkracht. En daar was jij!
Je was een heel klein mannetje (44 cm/2100 gram). Je werd een paar weken te vroeg geboren dus je moest eerst een paar dagen in de couveuse. Gelukkig mocht je na ongeveer 10 dagen naar huis. Wat waren we trots. Ons eerste prachtige kind, een zoon! Je had ons tot vader en moeder gemaakt en voor papa’s ouders was je hun eerste kleinkind en waren zij voor het eerst opa en oma. Je was het eerste half jaar een echte huilbaby. Dat was intensief, maar toen dat eenmaal over was was je altijd een heel gemakkelijk, lief en vrolijk mannetje. Na anderhalf jaar kreeg je een zusje. We hadden het altijd gezellig met elkaar en ondernamen altijd veel dingen met zijn vieren, als gezin. Dat vonden we, zoals veel mensen, vanzelfsprekend.
10 jaar later, vandaag precies twee jaar terug, moest ik dezelfde oerkrachten inzetten. Dit keer om tegen een van de liefste dingen in mijn leven te zeggen dat hij mocht gaan, sterven. Onmenselijk…. op het moment dat je allerliefste bezit voor je ogen dood gaat, ........... dan voel je al je kracht uit je wegvloeien.
Een schakel uit de ketting is weggevallen. Wij zijn met z’n drieën verantwoordelijk om deze ketting weer aan elkaar te smeden. Dit kost – nog steeds – heel veel energie, is hard werken, heel hard, maar we gaan ervoor.
Je wilt de herinnering aan hem en de beelden die je van hem hebt levendig houden en je bemerkt dat dat steeds moeilijker wordt. Gelukkig hebben we veel video-opnames en foto’s. Hoe belangrijk zijn deze nu! En ik heb ook veel uitspraken van Mathijs opgeschreven. Ik lees ze graag. Tijdens de laatste weken van zijn leven werden we door hem overstelpt met complimentjes: “papa, mama, wat zorgen jullie toch goed voor mij”… Ik werd overstelpt met kusjes. Toen ik Mathijs voor de laatste keer (tijdens het familieweekend toen we met spoed in een ambulance naar het ziekenhuis in Nijmegen moesten) kuste hij mij in de hals…. Zoiets vergeet je nooit weer: zo ziek en dan toch nog kunnen geven. Daar kunnen we alleen maar een voorbeeld aan nemen.
Veel dingen die zich afspelen in je leven vallen niet op zolang het leven z'n gangetje gaat, maar vallen des te meer op als er iemand weggenomen wordt waar je zielsveel van houdt. Ik kan dan ook alleen maar zeggen: probeer elke dag te leven alsof het de laatste kan zijn!
Liesbeth, moeder van Mathijs
Gedicht van Fredrieke, gisteren op school gemaakt:
We mis you
Vandaag alweer een dag voorbij
De trieste dag op achttien mei
We missen you heel veel
You terug dat is wat ik wil
De tijd vliegt voorbij
Ik vindt het triest voor ons allebei
Vaak laat ik nog een traan
En dan besef ik dat je bent weggegaan.
xxx van je kleine zusje
