Bovenstaande titel past volledig bij Mathijs. Je hoort hem nooit klagen. Heel af en toe is hij wel eens verdrietig, maar meestal tilt hij zichzelf er wel weer bovenuit. Vanochtend moest ik even op zijn rug voelen. Ik voelde allemaal kleine striemetjes op zijn lijfje. Hij heeft af en toe nogal last van jeuk en als reactie krab je dan, logisch. In plaats van hierover te klagen zei hij: "stoer he mam, die striemen." Hij is afgelopen dinsdagavond voor het eerst na zo'n anderhalve maand, waarin hij te moe was om te voetballen, weer naar voetbaltraining geweest. Hij straalde van oor tot oor. Voor rennen heeft hij de conditie nog niet, maar er was een vader van één van de andere jongens aanwezig, die met hem dan een keepertraining doet. Tot slot nog een partijtje gespeeld. Het viel Fredrieke (zij was ook meegegaan) op, dat hij zelfs bleef glunderen als hij een bal door liet.
Op school is het wel pittig. Niet dat hij het niet kan, maar hij gaat maar halve dagen en er moet een hoop gebeuren: topo's oefenen, spreekbeurt, boekbespreking, werkstuk maken, toesten, etc. Hij begint nu dan ook wel een beetje achter te lopen, maar uiteraard blijft hij volop zijn best doen.
Het lijkt er op, dat de medicijnen tegen epilepsie hun werk gaan doen. Hij heeft nog wel een paar keer last van kleine tintelingetjes gehad in zijn been, maar niet zo erg dat hij er de volgende dag nog last van had. Wat moeilijk blijft gaan is het eten. Daar zit weinig progressie in. En zo'n twee keer in de week moet hij toch wel overgeven. Heel frustrerend, want hij doet erg zijn best en als het dan voor niets is geweest is dat wel heel sneu. Hij is het wel zat dat het eten van hem zoveel aandacht krijgt. Hij zei vanmorgen tegen mij: "Mam, ik vind het vervelend dat iedereen zo op me let met het eten. Ik zorg er zelf wel voor." Hij heeft ook wel gelijk, maar het is zo moeilijk om dit los te laten.
Vandaag hebben we de verjaardag van zijn neefje Bram, dat is weer fijn. En de moeder van Bram (tante van Mathijs) kennende zal het qua eten ons vanavond aan niets ontbreken en kan Mathijs volop smikkelen en smullen.
Tot slot nog een mooi gedicht van de dichter Gerrit Kloos, welke ik van mijn zus toegestuurd kreeg. Ik weet, dat er velen voor Mathijs en ons bidden, de reden waarom ik het graag met jullie wil delen.
Kracht van het Gebed
"Ik bid voor jou" (vier kleine woordjes)
Maar wat wordt er veel in gezegd
Al je verdriet, je pijn, je wanhoop,
Wordt voor Gods troon terneer gelegd.
Zo lang er mensen voor je bidden
sta je in het leven niet alleen.
Zij bouwen met gevouwen handen
Een muur beschermend om je heen.
Want zelfs de pijlen van de boze,
Ze raken je van binnen niet
't Gebed verleent je moed en kracht
't Draagt al je zorgen en verdriet.
Het zal je hoeden voor verdwalen
Bij God klop je nooit vergeefs aan
Hij hoort naar hen die naar Hem vragen
Want God laat nooit een bidder staan.
