Je leert wel wachten, zo is de ervaring in het ziekenhuis. Om 11.00 uur was ik bij Mathijs en L.. Om die tijd zouden we bezoek krijgen van het bedrijf dat de maagsondepomp levert. Dat werd dus uiteindelijk 13.00 uur. En al die tijd ligt Mathijs daar maar te liggen en te liggen. Terwijl – zo is onze ervaring, en dat zal voor alle kinderen gelden – hoe eerder we weg kunnen uit die toch vreselijke omgeving, hoe beter het is voor Mathijs. Afijn, na de uitleg over de werking van de pomp alles in de auto geladen en naar huis. Om 15.00 uur lag Mathijs thuis in een bed voor de tv. Een uurtje later was er al weer ruzie met z’n zusje over hoeveel snoepjes ze uit zijn snoeppot mocht nemen. Zie je wel, ‘oost west, thuis best’.
Inmiddels krijgt Mathijs gelukkig wel weer wat kleur op de wangen. De voedingspomp staat laag afgesteld, elke 8 uur mag hij met 5 ml worden verhoogd. Praten doet hij nog niet veel, evenals lopen. Dat doet allemaal pijn. In die zin hebben wij ons wel vergist/zijn we niet goed voorgelicht. Zo hadden we het Mathijs ook uitgelegd: maandag een operatie en dan is het min of meer ‘klaar’. Appeltje-eitje. Maar dat er toch nog een flinke portie pijn achter aan zou komen wisten we niet. Dat valt tegen. Dat het pijnlijk is is (achteraf) wel verklaarbaar. Het is toch een kleine buikoperatie. Dus er zit daar een wond. Elke beweging doet pijn (verliggen, gaan staan, lopen), maar bv. ook praten. Daarvoor gebruik je ook een beetje je buikspieren (of iets wat daar in de buurt ligt).
In het ziekenhuis heeft Mathijs meer dan 50 kaarten gehad. Iedereen (bekenden en onbekenden. En niet te vergeten veel mensen/teams van de Buitenboys) die een kaart heeft gestuurd: erg bedankt daarvoor! Mochten mensen bv. gisteren nog een kaart hebben gestuurd: die gaat niet verloren. Maandag moeten we voor een wondcontrole naar het AMC en dan halen we de kaarten op de afdeling op.
