De situatie is wat onduidelijk. Om met het goede nieuws te beginnen: morgen (i.p.v. de verwachtte vrijdag) aan het begin van de middag mag Mathijs al naar huis. De wond ziet er rustig en netjes uit, dus dat durven de artsen aan. Dat zou opnieuw een record zijn. Iedere keer blijkt Mathijs het ziekenhuis (gelukkig) veel eerder te mogen verlaten dan de artsen van te voren verwachtten.
Dan het mindere nieuws waarvan L. en ik niet weten hoe dit te interpreteren. Toen ik vanmiddag in het ziekenhuis aankwam lag Mathijs er als een ‘dood vogeltje’ bij. Op mijn vraag “hoe gaat het” antwoordde Mathijs “dat het nog wel erg wennen is.” Meer heeft hij vanmiddag niet tegen mij gezegd. Mathijs lag óf te slapen óf in de verte weg te staren. En dat bleek de hele dag al zo het geval te zijn. Dat is – zie de voorgaande verslagjes – niets voor Mathijs. Altijd heeft hij wel een grapje of ziet ergens een lichtpuntje. Aan het eind van de middag sprak ik één van de verpleegkundigen en die gaf ook aan Mathijs zo niet te kennen. Wat er aan de hand is? Een (leken)verklaring kan zijn dat Mathijs daar gewoon ligt te hongeren. Sinds zondagmiddag heeft hij niets meer gegeten (zondagavond gaf hij over, vanaf maandagochtend moest hij nuchter zijn). Mathijs is/was zo’n 19 kilo, extreem laag dus, en als je dan 50 uur geen voedsel krijgt… Maar of het de verklaring is weten wij ook niet. Vanaf het eind van de middag is gestart met het langzaam via de aangelegde maagsonde toedienen van vloeibaar voedsel. Nu moet blijken of de darmen de (geconcentreerde) voeding verdragen. Hopelijk knapt hij daar snel wat van op.
