Fredrieke

Vorige week zaterdag was Fredrieke jarig. De eerste verjaardag zonder Mathijs. Mathijs koos altijd heel zorgvuldig een mooi cadeautje voor Fredrieke. Bijvoorbeeld glitterpennen, een mooie ketting, etc.

Zoals we dat bij elke verjaardag doen hebben we ook nu Fredriekes cadeautjes na het uitpakken op de eetkamertafel uitgestald. Toen we daar mee bezig waren liep Fredrieke ineens naar het ‘Mathijstafeltje’ in de andere hoek van de huiskamer, pakte de foto van Mathijs en zette deze midden tussen haar cadeautjes. Dat was heel mooi maar ook hartverscheurend. Fredrieke heeft voor haar verjaardag o.a. een kettinkje met een duimafdrukje van Mathijs gekregen.

Het kinderpartijtje is woensdag gevierd. Voor de zomervakantie had Fredrieke al zelf verzonnen dat ze een musical voor gehandicapte kinderen op wilde voeren. Zo gezegd, zo gedaan. Het werd het thema (en titel) ‘Op schoolreisje naar de dierentuin’. Vele middagen is er samen met de vriendjes en vriendinnetjes die op haar verjaardag mochten komen geoefend. Het meeste van het verhaal werd zelf bedacht: de tekst, de muziek en de dansjes. Woensdag was het dan zo ver en werd het toneelstukje opgevoerd in het orthopedagogisch dagcentrum in Harderwijk. Het ging goed en iedereen vond het leuk. Aansluitend mocht daar het verjaardagsfeestje worden gevierd

Fredrieke slaapt nog steeds erg slecht. Ze wil de zekerheid dat wij er beide zijn. Als één van ons ’s avonds weg moet gaat het slapen meestal mis. Al bij het weggaan vraagt ze hoe lang we weg gaan. En vervolgens roept ze bij het de deur uitlopen “wel voorzichtig zijn, hoor”. Er gaan veel gedachten door haar hoofd. Ze zegt Mathijs soms in haar slaapkamer te zien staan. Ze kan de kleren die Mathijs dan aanheeft beschrijven. Soms lacht hij, maar soms is hij verdrietig. Toen N. een maand geleden aan haar vroeg waar ze dan in bed aan dacht zei ze: “ik vind het zo zielig dat Mathijs zo alleen in zijn kist ligt.” N. reageerde met dat Mathijs toch dood is, dat hij daar toch niets meer van merkt. Waarop Fredrieke antwoordde met: “maar zijn gedachten zijn er toch nog wel?” En zo piekert en piekert ze er nog veel over. Ook mist ze, net als wij, de gezelligheid van haar broer.