Snuitje was een vrolijk beestje, wat eigenlijk altijd wel eten lustte. Maar de laatste weken kon hij zich niet meer bewegen. Het leek wel of hij een ‘tia’ o.i.d. heeft gehad, riep ik wel eens. Het eten ging nog steeds prima, maar drinken niet meer en hij kon alleen nog maar liggen. Er was duidelijk iets aan de hand met zijn zenuwstelsel. Twee weken terug al een keer met de dierenarts gebeld; die raadde aan hem rustig te laten sterven. Maar Snuit bleef maar eten en gezellig piepen als wij in de buurt van zijn kooi kwamen. Spottend hebben wij wel eens tegen elkaar gezegd: “hebben wij weer, een palliatieve cavia in huis”. Afgelopen donderdag toch maar naar de dierenarts gegaan, ook omdat het in de woonkamer allemaal wel heel erg naar caviapoep en –pies begon te stinken. De dierenarts heeft Snuitje in laten slapen. Geen kwaliteit van leven meer en bovendien is hij ruim zeven jaar geworden. Best oud voor een cavia. Fredrieke was in tranen. De cavia’s waren iets wat zij en Mathijs gezamenlijk hadden. En, zei ze:” als Mathijs vanwege zijn behandelingen weer eens veel kaarten had gekregen, dan was ik wel eens verdrietig en jaloers en dan ging ik praten met Snuitje” . Dit heb ik nooit door gehad. En zo komen er af en toe nog steeds dingen uit die zware tijd bij haar naar boven die ze mij nu pas vertelt.
Mathijs was iemand die de dieren een warm hart toe droeg. Toen hij nog klein was (ik denk een jaar of 7) heeft hij een schoenendoos beplakt met allemaal dierenplaatjes met daarop de tekst: ‘redt de dieren, geef 0,50.’ Dit voor Wereld Natuur Fonds.
Ook hebben we een kanarie, Pietie, gehad. Ik herinner me nog dat Mathijs op een gegeven moment toen wij met de boot op vakantie waren vroeg: “mam, zou Pietie ons ook missen?” En eigenlijk wilde hij wel weer naar huis, want anders was Piette zo alleen... Toen wij pas geleden de kamers boven aan het opknappen waren vond ik in een doos nog een briefje gericht aan Sinterklaas: “wilt u ook een snoepstok voor Pietie in de schoen doen?”
Zo was het wel of geen vlees eten op een gegeven moment ook een punt van discussie aan tafel. Nou, Mathijs neigde er toch, al kluivend aan een kipkluifje, naar om vegetarisch te worden. “En dat kipkluifje dan?”, vroegen we. “Nou die kip is toch al dood” was zijn antwoord.
Tsja. Mathijs, Een mooie kerel met veel oog voor mens en dier.
