… en duimen helpt ook niet (variant op laatste twee zinnen vorige stukje). Dat blijkt maar weer. “Nee, Mathijs raakt van deze kuur niet in aplasie”, is de reactie op onze vraag aan de artsen aan het einde van de derde kuur vorige week vrijdag. Wij vertrouwen het niet helemaal en gaan ‘dubbend’ het weekend in. Bij dezelfde kuur twee maanden terug was hij wél in aplasie. En diep. Waarom zou dat nu dan niet gebeuren? Op maandag (wijfel, wijfel, zeuren we niet teveel bij die artsen?) toch maar weer naar het AMC gebeld. “Nee, Mathijs raakt deze keer niet in aplasie. En dat denken wij omdat de uitgangswaarden van zijn bloed bij aanvang van deze kuur goed waren. Vrijdag prikken (= bloedonderzoek/testen op aplasie) is vroeg genoeg”.
Wíj wilden liever gisteren (woensdag) al prikken. Want als hij in aplasie is is er gewoon een hoog risico op infecties. En ís hij in aplasie dan moeten er meteen voorzorgmaatregelen worden genomen: opletten wat hij te eten krijgt (bv. niet in snoeptrommel graaien, geen frites uit een friteszaak, geen softijs), huis/sanitair zeer schoon houden en niet in de laatste (voor Mathijs zeer vervelende) plaats starten met anti-biotica.
Vrijdag prikken vindt het AMC vroeg genoeg. Wij willen liever woensdag – 5 dagen na de kuur – al prikken. “Wij buigen niet naar links, wij buigen niet naar rechts” (Van Agt, 1976): als goedgeaarde christen-democraten de gulden middenweg gekozen en Mathijs dus op donderdag (vanochtend) laten prikken.
Vanmiddag (donderdag) belt het AMC: Mathijs is fors in aplasie. Ook het ijzergehalte in zijn bloed is erg laag. Voor dit laatste krijgt hij morgen een bloedtransfusie.
