Eind van de middag weer met Mathijs naar de voetbaltraining van de Buitenboys geweest. Voor hem niets mooiers dan dat. Zo willen we eigenlijk al een paar weken een ‘weekendjeweg’ (door alle gebeurtenissen hebben we geen ‘grote vakantie’ gehad), maar Mathijs is onvermurwbaar: “op woensdag wil ik trainen en op zaterdagochtend wil ik de wedstrijd voetballen.” Weg weekendjeweg.
“Hoe kan het dat hij zo goed blijft ondanks die chemokuren”, vroeg iemand vandaag. Tsja, het verwondert ons ook. Mathijs voetbalt, speelt, stept, gaat gewoon naar school. Natuurlijk gaat het allemaal motorisch minder (de chemo’s tasten zijn spieren aan), maar hij doet het wel. En met veel inzet en plezier. Dat het zo goed blijft gaan is waarschijnlijk toch een kwestie van een beetje geluk hebben. De ene persoon heeft meer last van de bijwerkingen van de chemo’s dan de andere.
Het is niet zo dat wij al die activiteiten van Mathijs ‘zorgeloos’ aanzien. Bv. het voetballen houden we goed in de gaten. Hij mag op het veld geen kou vatten (weinig weerstand --> verkouden --> koorts = minimaal 5 dagen anti-biotica in het AMC). Hij moet geen al te harde trappen krijgen die tot een bloeding leiden (lage bloedwaarden, we weten nu niet exact hoe laag die zijn, kan leiden tot slechte stolling bloedingen = riskant als het een inwendige bloeding is). Zeker nu Mathijs zo'n vijf/zes dagen na de laatste kuur zit. De kuur van vorige week was dezelfde kuur die hij eind juli kreeg. Tóen lag Mathijs zes dagen na die kuur met spoed en veel zorgelijke doktersgezichten (koorts!) weer in het AMC. De bloedwaarden waren door de toegediende chemomiddelen razendsnel gezakt en zorgelijk laag. Of dat nu weer gebeurt hebben we vorige week aan de artsen gevraagd. De artsen denken van niet. De bloedwaarden bij de start van deze kuur waren vrij goed. Dat verlaagt de kans op een situatie als eind juli. De artsen behoren het te weten. En wij blijven duimen.
