“Ik voel me heerlijk”. Aldus Mathijs toen hij vanmiddag om 12.00 uur weer zingend uit school kwam. Gisterenmiddag natuurlijk lekker in de sneeuw gespeeld. Hij is nog steeds wel snel moe en heeft veel last van spierpijn (uitvloeisel van de zware chemo). Mathijs gaat daarom niet altijd de hele dag naar school. Bv. vrijdagochtend is er altijd gym. Dat heeft hij vandaag maar laten zitten. Ook met het oog op morgen: een uitwedstrijd met de Buitenboys!
Vanmiddag was de eerste controle na de kuur bij de eigen oncoloog. We hadden chips en drinken mee. En tegen Mathijs gezegd: “gewoon opeten bij de dokter, dat geeft een goede indruk”. Zoiets hoef je Mathijs maar één keer te zeggen. De chips en het pakje drinken gingen er tijdens het korte gesprek – stoïcijns dooretend – moeiteloos in. Conclusie van de arts aan het eind van het gesprek: na zo’n kuur moet de patiënt eigenlijk wekelijks op bezoek komen. Maar gezien de conditie van Mathijs vond de arts dat nu ook wel wat veel van het goede: “we zien elkaar over twee weken weer”. De arts (een zeer deskundige maar wat introverte man die al heel veel voor Mathijs heeft gedaan) was zo enthousiast en tevreden dat hij bij het afscheid nemen – tot onze verwondering, zo hebben we ‘m nog nooit horen praten – tegen Mathijs sprak: “jij bent mijn maat!”.
