Mathijs heeft het moeilijk, maar Fredrieke natuurlijk – op een andere manier – ook. Ze komt – hoe L. en ik onze best ook doen – toch vaak op de tweede plaats. En ze mist het ‘met z’n vieren-zijn’. Steeds opnieuw vraagt ze “waarom de dokters Mathijs niet meteen de eerste keer beter hebben kunnen maken”. Ook heeft ze een grote hekel aan het AMC. Ze kan er niet goed tegen om Mathijs daar zo in bed te zien liggen. Het liefst komt ze dan ook niet op Mathijs z’n kamer maar gaat ze bv. naar de speelkamer van de afdeling. Iedere keer als we afscheid nemen, en Mathijs en één van ons blijft achter in het AMC, is ze heel erg verdrietig.
Natuurlijk proberen we er wel alles aan te doen om dat ‘tweede plaats-gevoel’ tegen te gaan. Maar het is een illusie dat het ons lukt. Ze krijgt net even eerder dan Mathijs te horen dat ze nú even haar mond moet houden. Of dat het nú even niet kan wat ze wil. En in haar gedrag zie je dat zij dus meer gaat proberen en uitdagen. Of dwars doen, mekkeren, piepen. Om te compenseren probeer je ook haar extra te verwennen. Alles ‘kan’. Naar de bioscoop, naar het circus en – zie foto – nieuwe (veel te dure) laarzen. Onder normale omstandigheden zou ze die echt nooit gekregen hebben. Vanwege het model niet (ze is nog geen 7) en vanwege de prijs niet. Maar ach, Mathijs is ziek…
