Zondagochtend mocht Mathijs weer even los van het infuus. Het regende hard, dus even naar buiten zat er niet in. Daarom maar weer in de lange ziekenhuisgang gevoetbald. ’s Middags naar de ziekenhuisbioscoop geweest, samen met vriend Tim die op bezoek was. De film viel tegen dus in de pauze zijn we weggegaan. En vandaag (maandag) mocht Mathijs dan weer naar huis. Gisteren zijn we al begonnen met ‘jagen’: de zusters vragen om recepten te regelen, vragen of de arts op tijd kan komen, vragen of Mathijs snel van het infuus af kan etc. En zowaar, om 10.00 uur liepen we het AMC uit. Maar met een weinig opgewekt gevoel. Het was deze dagen erg ‘confronterend’ (om het vreselijke woord maar te gebruiken) op deze afdeling. Er kwam een nieuw kind binnen. Tot voor enkele dagen geleden konden de artsen elders niet precies de oorzaak van de klachten (uitvalverschijnselen) achterhalen. Maar als je naar deze afdeling bent doorverwezen weet je – ondanks dat het nog niet 100% vast staat – als ouder wel welke richting het uit zal gaan. De ouders zie je dan ook wezenloos door de gang lopen. Zo moeten wij er - dat herinner je je dan weer - twee jaar geleden ook uitgezien hebben. Een inmiddels voor ons bekend jongetje werd opgenomen voor de volgende chemo en kwam bij Mathijs op zaal te liggen. Ongeveer even oud als Mathijs en een echte held. Altijd opgewekt, altijd leuke verhalen. Ondanks dat hij door de kanker één van zijn ledematen mist. Dit soort ‘ervaringen’ hakt er dan emotioneel stevig in. Totdat wij met Mathijs op deze afdeling kwamen wisten wij niet dat er binnen ziekenhuizen zulke vreselijke afdelingen bestonden. Ondanks alle ellende probeert iedereen zo opgewekt mogelijk te doen. ‘De moed moet er immers in worden gehouden’. Dat is gigantisch zwaar. Niet alleen voor de ouders, maar dat moet evenzo gelden voor het personeel dat er werkt.
