Maanden geleden hadden wij al het aanbod van de vroegere directeur van Mathijs zijn school gehad om een weekend in zijn vakantiehuis te mogen. Natuurlijk wel even geaarzeld of we dat dit weekend door zouden laten gaan. Maar omdat thuis ook weinig te beleven is toch vertrokken naar Ermelo. Bijkomend ‘voordeel’: we hebben meteen maar de eerste ‘vakantie’ met ons drieën doorleefd.
Fredrieke zei, toen we het huisje betraden: “het eerste wat Mathijs gedaan zou hebben is naar de TV lopen en kijken of de gamecube aangesloten kon worden”. Die namen we altijd mee, omdat hij lichamelijk niet altijd even fit was. Het zijn van die kleine dingetjes die nu extra opvallen en die je mist. We hebben verschillende dingen ondernomen als zwemmen, winkelen, barbecueën en bowlen. Bij dit laatste zei Fredrieke ook: “het is de eerste keer zonder Mathijs”. Ook al kon hij soms amper de bowlingbal tillen, Mathijs deed altijd mee. Kracht om te gooien had hij nauwelijks. En wij dan maar hopen, dat de bal in ieder geval de kegels zou halen. Alles is anders nu. Maar Mathijs zou gezegd hebben: “niet zeuren, gewoon doorgaan”. En dat proberen wij, ondanks het grote gemis, toch ook maar te doen.
