Het is erg stil in ons huis. Mathijs maakte altijd wel een opmerking of een grapje, hoe ziek die ook was. En de laatste maanden moest je hem ook veel verzorgen, dus was er extra veel contact.
Voor Fredrieke is het natuurlijk ook gek. Het valt haar natuurlijk wel op dat iedereen de afgelopen dagen zo lief voor haar is geweest. Maar voor ons en haar is het zoeken hoe we nu precies met z'n drieën verder moeten. Daarbij heeft ze van óns de afgelopen week door alle begrafenisdrukte (natuurlijk) minder aandacht gehad. En waren we - als ze aandacht vroeg - snel geneigd 'ja' te zeggen. Dus nu is het langzaam weer wennen: niet op de gameboy spelen onder het eten, pas op z’n vroegst om 17.00 uur de tv aan, kleren in haar kamertje zelf opruimen, weer op tijd naar bed, etc. Daarbij is Fredrieke een heel ander kind dan Mathijs. Of misschien is ze dat de afgelopen jaren wel geworden. Vier jaar een ziek broertje hebben betekent veel inleveren. Tijdens de ziekenhuisopnames van Mathijs is ze vaak ‘uitbesteed’ aan opa en oma, familieleden en ouders van vriendinnetjes. Hoe goed ze het bij hen ook had, dat heeft ze niet altijd leuk gevonden. Dat heeft ze ons ook wel een paar keer gezegd, maar een andere oplossing was er niet. En ook als Mathijs níet in het ziekenhuis lag moest ze toch regelmatig ’s middags even met iemand anders mee. Bv. omdat wij een poli-afspraak hadden in het AMC. Of een bloedtransfusie. Of even prikken, etc. Als we met z’n vieren ín huis waren ging Mathijs ook meestal voor. Omdat de voedingspomp een foutmelding gaf. Omdat Mathijs nú opeens om eten vroeg. Omdat Mathijs nú moe was en naar bed moest. Daarbij was Mathijs sinds de kerstvakantie fysiek zwak, dús moest je hem met veel dingen helpen. En dan ging hulp aan hem vaak voor de aandacht voor Fredrieke.
Fredrieke kan (hierdoor?) zichzelf goed vermaken. Er komen vriendinnetjes spelen en dan ‘zie je ze niet meer’, ze spelen boven op haar slaapkamer. Als ze alleen beneden is gaat de cd-speler aan en gaat ze dansen. Of ze gaat kleuren aan de eettafel. Activiteiten die óók geluid maken in huis, maar veel minder interactie vragen met L. en mij. Wij hebben het dus ‘rustig’.
Verder laat Fredrieke nog weinig emoties van verdriet of boosheid zien. Dit hebben we vandaag even met haar ‘praatjuf’ besproken. De juf gaf aan dat dat eigenlijk niet zo vreemd is. Want Fredrieke heeft, net als wij, bijna 4 jaar moeten vechten om het hoofd koel te houden onder alle omstandigheden. Ze moest door. En dat gaat ze nu ook.
