Allebei – met niet echte reden – niet goed geslapen. Om 8.00 uur is Mathijs al weer helemaal in tranen over de sonde. Om 8.20 hoor ik de prikjuf op de gang en smeer snel Mathijs zijn middelvinger in met wat verdovingscreme. Als ik nog geen minuut later uit de keuken terug kom zie ik aan zijn ogen dat er iets niet klopt. Ik spreek Mathijs aan maar hij reageert niet en kijkt dwars door mij heen. Druk op de ‘paniekknop’ boven het bed. Even later staan er drie zusters en twee artsen in onze kamer. Mathijs is helemaal de weg kwijt, herkent niemand meer en reageert traag/nauwelijks. Na ruim een kwartier herstelt het zich wat en kan hij vragen met ja/nee beantwoorden. Zinnen formuleren lukt nog niet. Veel lijken de artsen er ook niet aan te kunnen doen. Inmiddels L. gebeld en die arriveert samen met opa om 09.30 uur. Mathijs is dan weer helemaal ‘terug’. Sterker nog, een half uurtje later speelt hij gewoon weer een potje dammen tegen opa. En zoals het hoort, Mathijs wint. Dat was overigens ook meteen zijn enige inspanning vandaag. Hij wilde verder alleen maar liggen en slapen. Een lachje zat er vandaag niet in.
’s Middags horen we de verklaring: zouttekort, net als toen bij de epileptische aanval eind juli. Blijkbaar reageert Mathijs zijn lichaam (o.a.) op deze manier op de chemo’s. Hij krijgt vanaf vanmiddag extra zout via het infuus. Ook is voorzichtig met sondevoeding gestart. Is ook wel nodig. Vandaag niets gegeten, nauwelijks wat gedronken.
