Wij gaan stoppen met dit weblog. Alles is gezegd, alles is – soms meerdere keren – op dit weblog geschreven. Niet dat we Mathijs niet missen… integendeel. Juist in deze dagen, bijna een jaar na zijn dood, zijn we er elke dag – elk uur – mee bezig. Dit weekend zijn we op de camping in de caravan van mijn zus waar we de laatste twee jaar ook met Mathijs kwamen. Wat deden we ook alweer een jaar geleden? Op Koninginnedag: we hadden heel optimistisch de spullen voor de rommelmarkt al klaar gezet en geprijsd. Maar de 29e was het al duidelijk. Morgenochtend vroeg op zo’n kleedje gaan zitten zou niks worden met Mathijs. Op Koninginnedag zelf zijn we zo rond 11.00 uur even in het stadscentrum gaan kijken. Mathijs in zijn rolstoel, wij er achter. Het was druk, dus soepel manoeuvreren met die rolstoel door zo’n menigte ging niet makkelijk. Twee uurtjes later hadden we het écht wel weer gezien. Omdat we ons geen raad meer wisten met … ja waar mee? Met Mathijs? Met onszelf? Met de hele situatie? … We zijn om 15.00 uur in de auto gesprongen en naar mijn zus in Veenendaal gereden. Gewoon, om maar weg te zijn, afleiding te hebben. Gelukkig had mijn zus kippenboutjes in huis. Daar was Mathijs erg gek op. Opa (die er ook was) deed voor Mathijs twee boutjes op een schoteltje.“Geef mij er maar drie opa, die lust ik wel” zei Mathijs. Uiteindelijk at hij maar een halve op. Zoals steeds: hij wílde wel, maar het lukte hem niet (meer).
Ondertussen was Mathijs natuurlijk gewoon langzaam aan het dood gaan. Wie de weblog een jaar geleden leest ziet de verwarring terug. “Het gaat beter met Mathijs” wordt al gevolgd door “Het gaat slechter”. Hoe kan je weten dat je kind aan het doodgaan is? En dat je ‘m nog maar drie weken bij je zal hebben? Je probeert ‘m weer wat te laten lopen na die maagsonde-operatie begin april. Nee, je dwingt ‘m. “Vandaag tot de hoek van de straat Mathijs”. Mathijs heeft helemaal geen zin, maar hij doet het. Met veel inspanning komt hij uit zijn rolstoel, omdat wij het zeggen. Je probeert ‘m wat te laten eten. Je koopt alles waar hij maar zin in lijkt te hebben. Je biedt het hem aan. Mathijs neemt er beleefd twee hapjes van. De rest gaat een half uurtje later de prullenbak in. Mathijs is aan het sterven. Voor je ogen, maar je weet het niet. De dood kwam de 18e mei toch volkomen onverwacht.
Dit weblog heeft ons vaak ‘gedwongen’ om op te schrijven wat er allemaal gebeurde. Meestal schreven we wekelijks, op zondag, een stukje. Als het spannend was, bv tijdens ziekenhuisopnames, dagelijks. We wisten hoeveel mensen er met ons meeleefden en dit weblog lazen. Af en toe voelden we ons ‘verplicht’ om wat te schrijven. Want als we niet schreven zagen we op de sitemeter (een programmaatje dat het aantal bezoeken aan de site bijhoudt) het aantal ‘hits’ de dagen daarna oplopen. Blijkbaar werden mensen ongerust en gingen regelmatig kijken of er toch al niet een nieuw bericht op de site stond. Onze schatting is dat er op een gegeven moment zo’n 250 unieke bezoekers waren. Daarvan waren er een flink aantal die dagelijks of meerdere keren per week de website bezochten. Heel lang hebben we zo’n 80 bezoekers per dag gehad. De afgelopen maanden is dit gedaald naar 50. Uiteraard lag de piek van de bezoeken op de dag nadat Mathijs was overleden (en de dagen daarna): 10.000 hits in de maand mei 2008.
En dan te bedenken dat deze weblog bij toeval is begonnen. Meteen de dag nadat Mathijs met spoed/direct was opgenomen in het AMC (zaterdag 25 september 2004) heb ik (N.) een eerste mail aan familie en bekenden gestuurd. Het bleek een snelle manier om iedereen op de hoogte te houden. Het nadeel van een mail is dat je elke week bij iedereen weer ‘een hoop ellende’ in de mailbox gooit. Na een tijdje vraag je je af of “X wel steeds op die mails zit te wachten?” Je hoort immers nooit wat van hem/haar terug. Op een zondagmiddag in oktober 2005 zat ik wat te surfen op het worldwideweb. En kwam via via op de site van blogger.com. “Maak een weblog in drie stappen”, stond daar op. Meestal lukken bij mij de eerste twee stappen dan wel. Maar stap drie levert meestal “error, error, error” op. Deze keer niet. Opeens stond er een weblog voor mijn zoon op het scherm… En vanaf dat moment konden mensen er zelf voor kiezen (en op welk moment) of ze wilden weten hoe het met Mathijs ging.
Wij zijn er van overtuigd dat het bijhouden van een weblog ons veel heeft opgeleverd. Het bood iedereen die dat wilde de kans om met ons mee te leven. Belangrijk ook: het voorkwam dat er ‘vreemde verhalen’ in de wereld kwamen. Mensen/familie hoefden informatie niet via-via te horen. Iedereen kon lezen wat er speelde. Ook een belangrijk ‘voordeel’, zeker voor mij, het weblog hielp/dwong bij het scherpen en ordenen van mijn gedachten. Het was tegelijkertijd een ‘van-je-af-schrijven’, ik kon er meer door gaan ‘beschouwen’. En niet in de laatste plaats is dit weblog natuurlijk, na al die jaren, voor ons van onschatbare waarde. Opmerkelijk hoe snel je momenten vergeet of dingen uit het verleden verkeerd in de tijd plaatst.
Dat waren de voordelen van het weblog. Enkele keren, bv op de momenten dat we net hadden gehoord dat Mathijs opnieuw ziek was zoals juni 2006 en juli 2007, is het ook wel eens lastig geweest. Wat moesten we er nu op zetten? Iedereen wist dat wij precies díe dag de uitslag zouden krijgen. Dus we móesten wel een berichtje plaatsen. Anderzijds hadden we eigenlijk zelf nog wel even tijd nodig om de slechte boodschap te verwerken. Een aantal keren hebben we er voor gekozen maar niet (meteen) alles te vertellen.
Zaterdag 23 mei, exact een jaar na de begrafenis van Mathijs, lijkt ons een goede datum om met dit weblog te stoppen.
